บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 567

บทที่ 567 แลกเปลี่ยนข่าวสาร

ก้าวเท้าลงบันได สายตายังคงครุ่นคิด

ซ่านจินจื๋อตัวเปียกด้วยน้ำชา ใช้มือที่ยังสะอาดจับมือนางไว้ “เจ้าเก่งกว่าเมื่อก่อนนะ”

“เจ้าต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือ?” กู้อ้าวเวยไม่ดึงมือกลับ แล้วยังเอามือไปหยิบกระดาษที่อยู่ในแขนเสื้อเขา ในนั้นมีตัวหนังสือลางๆ “ข้าก็ว่าทำไมท่านแม่ไม่เขียนจดหมายถึงข้า เพราะว่ามันถูกส่งไปให้เจ้าทั้งหมด”

“เจ้ารู้ตอนไหน?” ซ่านจินจื๋อจนปัญญา ได้แต่จูงมือนางมาข้างเรือ

“อย่าลืมว่าเมื่อคืนใครเป็นคนส่งเสื้อผ้ามาให้ข้า ยังจะกล้ามาจับข้าอีก ” กู้อ้าวเวยเองก็ขำไปด้วย “ข้ากับกู้เฉิงเป็นศัตรูกับอ้ายหยิน ถ้าเจ้ามีจดหมายจากท่านแม่ น่าจะรู้ว่าซูพ่านเอ๋อกับกู้เฉิงร่วมมือกัน เพื่อขายข่าวของท่านแม่ข้า”

“เป็นเช่นนั้นจริงๆ ตอนแรกข้าเคยเห็นแต่กู้จี้เหยาร่วมมือกับฉางอีฉิน ไม่นึกว่าซูพ่านเอ๋อกับเซียวไห่ก็จะคบค้าสมาคมกันด้วย” ซ่านจินจื๋อพยักหน้า “คิดไปคิดมาข้าก็ผิดเอง”

“เจ้ายอมรับผิดจนเป็นนิสัยแล้วหรือ?” กู้อ้าวเวยมองเขาแปลกๆ

“ไม่ว่ายอย่างไร ยอมรับผิดต่อหน้าเจ้าก็ดีทั้งหมด” ซ่านจินจื๋อใช้น้ำเสียงดีๆด้วย ตอนที่นางกำลังอารมณ์ดีนั้น ก็เข้าไปกอดเสียจนแน่น แล้วก็พูดเบาๆว่า “แต่ข้าไม่รู้นะว่าเจ้าชอบรังแก่ผู้หญิงด้วย”

กู้อ้าวเวยตกใจ แต่ก็ไม่กลัว “ไม่ให้ข้าแกล้งผู้ชาย ยังจะไม่ให้ข้าแกล้งผู้หญิงอีกหรือ?”

“ไม่ให้” ซ่านจินจื๋อพูดดัง ก็กอดแน่นเข้าไปอีก “เจ้าจะให้ข้าลงมือกับซูพ่านเอ๋อตอนไหน?”

“อดทนไปก่อน ถ้าเจ้าอยากจะทำเพื่อท่านอาจารย์และอาจารย์แม่ละก็ ก็ทรมานนาง อย่าให้นางได้สบายใจ ” กู้อ้าวเวยอยู่ในอ้อมกอดของเขาเหมือนกับชินไปแล้ว “ข้าเริ่มคิดถึงชิงจือ ไม่เจอกันนาน ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่เมืองเทียนเหยียนเป็นอย่างไรบ้าง

“ท่านแม่และท่านพี่ชอบจะตาย คงดูแลเขาดีอยู่ ”ซ่านจินจื๋อก็พานางเข้าห้อง “วันเวลาผ่านไปไว ไม่นานก็จะเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ให้ข้าดูขาเจ้าที”

นางก็ยอมเข้าห้องไป ขาของนางดีขึ้นมากแล้ว รอยนั้นมันหายไปแล้ว แต่บางครั้งก็กำเริบแล้วปวดเล็กน้อย ด้วยการที่ซ่านจินจื๋อดูแลแบบนี้ ก็เลยไม่ได้เดินไปไหนมาก

ซ่านจินจื๋อช่วยนางนวดๆ “เลี้ยงอย่างไรก็ไม่อ้วน”

กู้อ้าวเวยอดที่จนตบเขาไม่ได้ แล้วก็หายใจเข้าลึกๆ “ข้ากินอย่างไรก็ไม่อ้วน นอนก็ไม่มาก”

ซ่านจินจื๋อมองนาง แล้วเงียบไป

“หมอบอกให้กินข้าวช้าๆ เจ้าก็ทำไม่ได้ ยังมายุ่งอีก ” ซ่านจินจื๋อตีที่น่องของนาง “วันนี้เจ้าไปนอนพักผ่อนที่ห้องข้า อีกสองวันก็น่าจะถึงตำบลเหยสุ่ยแล้ว”

“ระวังกู้เฉิงอาจจะเส้นสายอยู่ที่แคว้นชางหลานด้วย ไม่เช่นนั้นจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราจะไปด่านเจิ้งสุ่ย แล้วเดินทางทางน้ำไปตำบลเหยสุ่ย” กู้อ้าวเวยพยักหน้า แล้วลุกขึ้นจากเตียง แล้วจัดแจงเสื้อผ้าบนตัว “ตอนนี้ข้าเข้าห้องมากับเจ้า พวกเขาจะคิดว่าอย่างไร”

“เจ้าคิดว่าข้าไปสุภาพบุรุษไหม?” ซ่านจินจื๋อช่วยนางจัดเสื้อผ้า เมื่อก่อนไม่เคยทำให้ใคร ตอนนี้ทำเป็นหมด “เจ้าก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีเด่นอะไร”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เหมาะสมกันดีนะ” กู้อ้าวเวยปล่อยแขนลง “เจ้าเคยทำแบบนี้ให้ซูพ่านเอ๋อไหม?”