บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 566

บทที่ 566 อย่าหวังจะได้หนีออกไปสักคน

เรือก็ล่องไปตามสายน้ำไป ลมที่พัดมากระทบหน้ามีความเจ็บเล็กน้อย

กู้อ้าวเวยก็เลยขึ้นไปชั้นสอง ปิดหน้าต่างเล็กน้อย ก็มีคนมาส่งเหล้า แล้วยังมีคนเล่นพิณมาเล่นให้ฟังอีกสองคน ทำให้นางเหมือนเป็นคนชนชั้นสูง พอเหล้าเข้าปาก นางก็กระดิกนิ้วเรียกผู้หญิงเล่นพิณพวกนั้น

หญิงสาวที่กอดผีผาอยู่ก้มหัวเดินเข้าไปหา แล้วนั่งคุกเข่าลงที่พื้น แล้วค่อยๆเงยหน้า แล้วส่งสายตามองมาที่นาง

“รูปร่างหน้าตาคล้ายยู่จูเหมือนกันนะ” กู้อ้าวเวยเอามือไปจับคางของนาง ค่อนข้างจับแรง แม่นางคนนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า แต่นางก็ยังไม่ปล่อยมือ

“ข้าชอบดี” กู้อ้าวเวยพูดอีก แล้วเอามือไปเช็ดน้ำตานาง แม่นางคนนั้นก็หน้าแดง จนอยากจะเอาหน้าตนเองมุดดินหนีไป

แต่ก็ไม่ให้นางหนีไปได้ แล้วยังสั่งให้นางรินเหล้าให้ต่อ แม่นางคนนั้นก็ทำต่อโดยไม่พูดจา

พอเพลงจบ ซ่านจินจื๋อก็ขึ้นมา แม่นางคนนั้นก็รีบกลับไปตำแหน่งเดิมของตนเอง แล้วกอดผีผานั่งอยู่ ก่อนที่ซ่านจินจื๋อจะเข้ามายังส่งสายตาให้นางด้วย

กู้อ้าวเวยก็แปลกใจวันนี้คงจะต้องขนลุกแน่ ไม่รู้ว่าจื่อไปเอานักสืบแบบนี้มาจากไหน แต่ละคนนี่ร้ายกาจมาก ใบหน้ายังทำกับเป็นคนที่ถูกรังแกทำร้าย

“เจ้าเล่นอะไรกันอีกหรือ?” กู้อ้าวเวยเงยหน้ามองซ่านจินจื๋อ

“เป็นครั้งแรกที่ข้าไม่มีอะไรทำ” ซ่านจินจื๋อนั่งลงข้างๆนาง

กู้อ้าวเวยมองจอกเหล้าของตนเอง แล้วนิ่งไป “ใช้เดินทางกี่วัน?”

“อาจจะสิบกว่าวัน”

ซ่านจินจื๋อตอบเสร็จ แล้วก็นิ่งไปบ้าง

“ตอนแรกข้าน่าจะซื้อหนังสือมาบ้าง เจ้านี่นะ！” กู้อ้าวเวยแกล้งเมา “ข้าอยู่ที่นั่นเป็นตาแก่ตกปลาอยู่สองเดือน คราวนี้ยังต้องมาทนอยู่บนเรืออีกสิบกว่าวันเนี่ยนะ”

ซ่านจินจื๋อให้นางทุบตีตามใจเพราะนางไม่มีแรง ตนเองก็นั่งหน้านิ่ง

พอจบ กู้อ้าวเวยก็รู้ตัวเองว่าทำเกินไป แต่พอได้ฟังเพลง จิตใจก็เหม่อลอย แม้แต่ซ่านจินจื๋อเองก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้นั่งเงียบๆดื่มเหล้าเช่นนี้

ทั้งสองนั่งอยู่บนชั้นสองตลอดทั้งบ่ายโดยไม่พูดจา นักดนตรีก็เริ่มเหนื่อย ซ่านจินจื๋อก็นั่งนิ่ง กู้อ้าวเวยไม่มีหนังสือการแพทย์และยาสมุนไพร ของเล่นอะไรก็ไม่มี แล้วก็เหม่อมองไปข้างนอก “ถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว”

“เดี๋ยวสักครู่อาหารค่ำจะถูกส่งเข้ามา เดี๋ยวกินปลากัน” ซ่านจินจื๋อตั้งใจเน้นคำว่า ปลา

เพราะถึงอย่างไรก็จะหนีเมนูปลาไม่ได้

กู้อ้าวเวยหายใจเข้าแรงๆ เพื่อตั้งสติ แล้วมองเขา “ข้าว่าสองเดือนนี้ เจ้าตั้งใจจะให้ข้าลงมือกับเจ้านะ”

“หมอบอกว่าทำแบบนี้มันดีต่อร่างกายเจ้า แต่เจ้ายังไม่พร้อม” ซ่านจินจื๋อหยิกที่เอวของนาง พอเห็นกู้อ้าวเวยไม่พอใจ ก็พูดว่า “เดี๋ยวพรุ่งนี้จะดูว่ามีที่ไหนให้จอดเรือได้บ้าง ว่าจะไปซื้อของเสียหน่อย”

“ซื้ออะไร?” นางตีมือของเขา “ยังจำได้ไหมว่าข้าจะแก้แค้นเจ้า”