บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 570

บทที่ 570 บรรพบุรุษตระกูลหยุนซ่อนความลับ

สายเลือดมังกร คำนี้นางรู้จัก แต่หยุนหว่านและซ่านจินจื๋อไม่รู้จัก

ได้รู้จากหยุนหว่านว่า จะให้คนของตระกูลหยุนและฮ่องเต้เท่านั้นที่รู้ที่แห่งนี้ ส่วนซ่านจินจื๋อเป็นคนที่ฮ่องเต้ยอมรับ เลยเข้ามาได้

ส่วนตัวอักษรบนนั้น พวกเขาไม่รู้จัก จะรู้เพียงตัวอักษรที่ไม่ต่างจากตัวโบราณนางถึงจะรู้ แต่ในเสาทั้ง7นั้น เป็นตัวอักษรที่บรรพบุรุษตระกูลหยุนหลงเหลือไว้ทั้งสิ้น แต่นางเรียนมาน้อย ไม่มีทางทำความเข้าใจได้

กู้อ้าวเวยก็นั่งยองยองลงมองไป พบว่าในเสาทั้งเจ็ดนั้นเขียนเรื่องราวของนาง แล้วก็เขียนสถานการณ์บางช่วง แล้วบอกว่าที่นี่มีฮวงจุ้ยผิดปกติ ส่วนเมืองเทียนเหยียนเป็นเมืองทำเลทอง ส่วนเจิ้งสุ่ยได้รับการตรวจสอบของนาง ถ้าน้ำแห้งไป เมืองเทียนเหยียนก็สูญสิ้นความเป็นยอดทางฮวงจุ้ย

นี่มันคือหลักการของนักโบราณคดี

กู้อ้าวเวยคิดว่า ที่แคว้นชางหลานอยู่รอดมาทุกวันนี้ จริงๆแล้วก็เพราะยาสมุนไพร เพราะทุกคนล้วนเอายาสมุนไพรและหญ้าปู่เจิ้นมากินกัน มีสรรพคุณทำให้ใจเย็น และตอนที่บรรพบุรุษตระกูลหยุนก่อตั้งบ้านเมืองนั้น ก็คงสั่งสอนเรื่องราวมากมาย ส่วนผู้อาวุโสก็เอาเรื่องราวเหล่านี้สั่งสอนต่อๆกันมา

ดังนั้นพวกเขาเลยไม่ขาดแคลนอาหาร ถึงแม้จะเขียนหนังสือไม่ได้ ก็รู้จักผิดชอบชั่วดี

ทั้งสองคนไม่ใช่คนพื้นที่เดียวกัน แต่ชาติที่แล้วก็อายุต่างกันมาก แต่ที่มาที่นี่ ก็ต่างกันกว่าหลายพันปี กู้อ้าวเวยก็ยังคงเคารพ แล้วยังหันไปเห็นบนเสาวาดภาพหญิงสาวกำลังร้องให้ในแบบปัจจุบัน ก็เลยขำออกมา “นักโบราณคดีเอ๋ย ของโบราณก็น่าสนใจเหมือนกันนะ”

“โบราณคดีคืออะไร?” ซ่านจินจื๋อถามนาง หยุนหว่านก็สงสัย แล้วก็หันไปมองภาพวาดพวกนั้น

“ไม่มีอะไร ก็แค่รู้เรื่องอะไรบางอย่างเท่านั้น” กู้อ้าวเวยแกล้งไอ แล้วมองแม่ตนเอง “ท่านแม่ โลงศพของบรรพบุรุษอยู่ไหน?”

“อยู่ข้างล่างนี้ ในสาแหลกตระกูลบอกว่า นางสิ้นชีวิตพร้อมฮ่องเต้พระองค์แรก บอกว่าโลงศพอยู่ที่นี่ จริงๆแล้ว แม้แต่สุสานของฮ่องเต้องค์แรกก็ยังว่างเปล่า พวกเขาอาจจะหาที่เงียบสงบมาอยู่ด้วยกัน ” หยุนหว่านช่วยปัดฝุ่นในผมนาง มองนางอย่างทะนุถนอม “ข้าหวังว่าเวยเอ๋อจะเหมือนนาง”

“แน่นอน” กู้อ้าวเวยเอาม้วนหนังสือออกมาจากมือนาง แล้วค่อยๆเปิดออก

ข้างในไม่มีตัวอักษรอะไร และไม่มีสูตรยาอะไร

“แต่เป็นรูปตึกสูงใหญ่ ฝีมือนักโบราณคดีนี่เก่งจริงๆ ”กู้อ้าวเวยก็มองออกว่าภาพนั้นมีอะไรบ่งบอกบ้าง พอดูจบ แล้วก็มองไปยังเสาต้นสุดท้าย แล้วถามแม่ตนเองว่า “หินอันนี้คือ?”

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยส่งไปให้ซ่านจินจื๋อดู” หยุนหว่านหัวเราะขึ้น

ซ่านจินจื๋อทำอะไรไม่ถูก แล้วพูดว่า “อ่านตัวอักษรได้ไม่หมด แต่พออ่านออกบ้าง”

“คืออะไร?” กู้อ้าวเวยสงสัย

“น่าจะบอกว่า มนุษย์เราสืบเชื้อสายไม่หยุดหย่อน อะไรประมาณนี้” ซ่านจินจื๋อเองก็พอเดาได้นิดหน่อย แล้วก็เห็นตึกสูงเทียมฟ้า แล้วพูดว่า “ความเป็นอมตะที่นางว่า อาจจะหมายถึงเผ่าพันธุ์มนุษย์จะไม่สูญสิ้น ขอเพียงเหลืออยู่หนึ่งคน คนอย่างเราก็จะอยู่รอดตลอดไป”

หยุนหว่านหัวเราะ “ถ้าคนอื่นเหมือนดังเจ้า ดูเพียงพริบตาเดียวก็รู้ ตระกูลหยุนของพวกเราก็คงไม่ตกระกำลำบากเช่นนี้”