บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 90

ตอนที่ 90 พระชายาผู้น่าสงสาร

ในขณะที่มองไปยังกู้อ้าวเวยที่นั่งอ่านหนังสือโบราณอยู่กับหยุนฝูที่กำลังตรวจนับหนังสืออยู่บนพื้น

ซ่านจินจื๋อกลับไม่ได้จากไปแต่อย่างใด เดิมทีเมื่อเขาได้ยินคำว่าเลือดมังกรและถุงน้ำดีหงส์เขาก็รีบร้อนมาในทันใด ดูจากตอนนี้แล้ว ความคิดที่แปลกประหลาดเช่นนี้ของกู้อ้าวเวยกลับไม่ได้ทำให้แผนการลับของอีกฝ่ายสำเร็จแต่อย่างใด สวยอย่างเดียวคงไม่พอจริงๆ แต่เมื่อคืนนางเองก็ต้นหมีหุน(เป็นยาที่สามารถทำให้คนหมดสติเมื่อคนกินยานี้หรือดมกลิ่นยานี้)ไปด้วย

เขาไม่ทนได้ถ้าทำให้ซูพ่านเอ๋อเบิกบานใจไม่ได้ จึงอยากทำให้กู้อ้าวเวยไม่ได้รับความเป็นธรรมมาโดยตลอดในขณะที่อยู่ในตำหนัก

“ไม่ขาดสักเล่มเดียว” กู้อ้าวเวยรู้สึกพึงพอใจกับใบรายการที่รวบรวมมาได้ทั้งหมดที่อยู่ในมือ จากนั้นนางก็ปีนป่ายลุกขึ้นมาจากพื้น หมุนตัว ก่อนที่ดวงตาจะประสานกับดวงตาของซ่านจินจื๋อ นางตื่นตกใจเล็กน้อย： “ท่านอ๋องยังไม่ไปหรือเพคะ? หรือว่ายังคิดว่าหม่อมฉันยังมีเลือดมังกรและถุงน้ำดีหงส์อยู่ที่นี่?”

“ไม่อย่างนั้นคนของโหวเซ่อจะมาทำไม?” ซ่านจินจื๋อขวางประตูไว้ครึ่งหนึ่ง

“ก็ไปถามพวกเขาดูสิเพคะ คุณปู่บอกหม่อมฉันแค่เพียงว่า หากหม่อมฉันกลับไปสืบทอดตำแหน่งหลิ่งหนานตระกูลหยุนต่อ เขาจะบอกตำแหน่งของสมุนไพรทั้งสองนี้ให้” กู้อ้าวเวยพูดขึ้นตามอำเภอใจ พร้อมกับจ้องเขม็งไปทางซ่านจินจื๋อ

หากนำเอาเครื่องปรุงยาทั้งสองชนิดนั้นเข้าสู่ร่างกายของคนที่ไม่ได้ป่วยมันจะไม่มีวันสูญเปล่า นางสามารถลืมตาขึ้นมาพูดจาโป้ปดไร้สาระได้

ซ่านจินจื๋อจึงไม่ได้สงสัยแต่อย่างใด ถึงอย่างไรร้านยาเหย้าก็ใหญ่ขนาดนี้ หากมีเลือดมังกรและถุงน้ำดีหงส์อยู่จริงๆ ก็ต้องนำออกมาแล้ว ทำไมยังรอให้คนของโหวเซ่อนำมาด้วยตัวเองด้วยละ?

เพียงแต่ว่ากู้อ้าวเวยกลับรู้สึกกลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อย นางเกิดอาการหนาวสั่น โหวเซ่อจึงถือโอกาสเข้ามา หากนางได้รับบาดเจ็บ จะเป็นอย่างไร?

ทั้งสองคนต่างตกสู่ความคิดของแต่ละคนจากนั้นต่างฝ่ายต่างก็มองหน้าอีกฝ่ายโดยที่ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด

ฉีหลินที่ยืนเปียกฝนอยู่หน้าประตูมองเห็นเหตุการณ์นี้ทั้งหมด ทำได้เพียงแค่ไอออกมาเบาๆ แต่นางกลับไม่อาจหลีกเลี่ยงการจ้องเขม็งจากคนทั้งสองได้ หลังจากที่คิดจะกระตุ้นคนทั้งสองได้ ทำได้เพียงถอยร่นไปข้างหลัง แล้วพูดขึ้นอย่างจนปัญญาว่า ：“อ๋องจิ้ง ศพเหล่านั้นถูกคนพาไปแล้ว ท่านพ่อให้ข้ามาบอกท่าน”

“ว่ามา” ซ่านจินจื๋อจึงได้หมุนตัวกลับไป

“ดูเหมือนว่าคนของโหวเซ่อจะจากไปแล้วพะยะค่ะ องค์ชายหกได้ขุดรากถอนโคนรากฐานของโหวเซ่อแล้ว ตอนนี้กำลังนำชัยชนะกลับมาอยู่พะยะค่ะ” ฉีหลินนำข่าวสารที่ครบถ้วนไม่มีบิดเบือนแจ้งตรงต่อซ่านจินจื๋อ

หึ องค์ชายหกอีกแล้วหรือ

กู้อ้าวเวยอ้าปากหาววอดด้วยความเกี้ยจคร้าน จากนั้นก็เดินไปในห้อง เพื่อต้องการสางผมให้เรียบร้อย

อีกอย่าง นางก็ไม่พร้อมที่จะอยู่ฟังความลับของราชวงศ์ด้วย

หลังจากที่กู้อ้าวเวยจากไป ซ่านจินจื๋อก็ออกจากร้านยาเหย้าไป พร้อมกับสอบถามเฉิงซานที่อยู่ข้างกายว่า ：“องค์ชายหกผู้นี้ไม่ได้มีรากฐานที่ดีงามใช่ไหม เขาอายุน้อยกว่าหยวนเอ๋อไม่กี่เดือนเท่านั้น”

“แต่องค์ชายหกมีแผนการที่ลึกซึ้งมาก เมื่อมาคิดๆดูแล้ว เขาก็ถือว่าเป็นพระโอรสองค์ที่สองของฮองเฮาซู๋เซ่อ ทั้งสองมีความใกล้ชิดสนิทสนมกัน ครั้งนี้องค์รัชทายาทก็ยุแหย่ต้าหลี่เซ่อชิงด้วย ตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้ไม่สามารถรักษาไว้ได้ ฮองเฮาซู๋เซ่ออาจจะผลักดันองค์ชายหกขึ้นครองราชย์ก็เป็นได้พะยะค่ะ” เฉิงซานรีบกล่าวขึ้น

องค์ชายสององค์ชายสามกลับไม่ได้ความสักคน หากองค์รัชทายาทถูกปลดตำแหน่ง คนที่สามารถช่วงชิงได้อย่างแท้จริงอาจจะเป็นองค์ชายสี่ของเมืองเทียนเหยียนในตอนนี้อย่างซ่านเชียนหยวนก็เป็นได้

เมื่อกลับเข้ามาในตำหนัก ซ่านเชียนหยวนก็ได้ยินเรื่องนี้พอดี เขาไม่ได้โง่ ย่อมรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะเข้าหรือจะถอยก็ยังยากเลย หากคิดจะกดดันองค์ชายหก เขาต้องดูโดดเด่นกว่าผู้อื่น ส่วนค่ายทหารที่เขาเติบโตมา ย่อมรู้ว่าอำนาจที่มีนั้นไม่อาจไม่มั่นคง หากเป็นเช่นนี้เกรงว่าผลที่ได้ตรงข้ามกลับไม่เป็นดั่งที่คาดหวังไว้

ซ่านจินจื๋อมาพูดเรื่องนี้กับเขา จึงทำได้เพียงแค่พูดปลอบประโลมว่า ：“องค์ชายหกกลับมาในช่วงที่กำลังฟื้นฟู เจ้าไม่อยากแย่งชิงจากเขาหรือ ทั้งหมดนี้ให้ข้าเสียดีกว่า”

“เสด็จอาจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไรพะยะค่ะ?” ซ่านเชียนหยวนมองไปทางซ่านจินจื๋อด้วยสายตาระแวดระวัง

หลักฐานที่พิสูจน์เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นล้วนชี้ไปทางซ่านจินจื๋อ แต่เขาฟังหูไว้หู ซ่านจินจื๋อกลับให้เขาลงดาบในตอนที่เกิดการช่วงชิงนี้หรือ? เขามีจิตใจที่โหดร้ายเกินไปแล้ว

“ฮ่องเต้ไม่ทำลายองค์รัชทายาทได้ง่ายๆหรอก อยากให้ข้าไปสำรวจเรือนลอยน้ำก่อนหน้านั้นอีกสักรอบไหม ถึงตอนนั้นเจ้าก็ไปเป็นเพื่อนข้า หลีกเลี่ยงความสามารถขององค์ชายหก” ซ่านจินจื๋อพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง