บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 159

บทที่ 159 จ้าวเฮ่า เจ้าเป็นคนดีจริงๆ

เมืองเล็กหมอกลับแลนอกเมืองหมอกลับแล ตอนนี้กลายเป็นซากปรักหักพังไปนานแล้ว

ก่อนหน้านี้กระแสหมอกย้อนกลับใส่เมืองหมอกลับแล เมืองเล็กก็ต้องรับไปก่อนแรกสุด

ตอนนี้เมืองเล็กมีแต่ซากศพ จ้าวเฮ่าที่เดินอยู่กลางเมืองเล็กยังอดสั่นกลัวมิได้

ตอนนี้พลังบำเพ็ญเขาฟื้นกลับมาแล้ว มือถือสมบัติวิเศษดาบใหญ่ที่เก็บมาได้เล่มหนึ่ง พลังฤทธิ์ทั่วร่างทรงพลังอย่างมาก ภายในกายเขามีอัคคีอรุณใต้กำลังลุกโชตช่วงพร้อมใช้สังหารศัตรูทุกเมื่อ ใช้ปราบปีศาจได้ดีมาก

นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขากล้าเดินทางมาตามหาเสิ่นเทียนในเมืองเล็กหมอกลับแลเพียงลำพัง

ช่วงที่จ้าวเฮ่ากำลังเดินหาเสิ่นเทียนอย่างยากลำบากแต่ไม่พบนั้นพลันได้ยินเสียงขอให้ช่วย นั่นเป็นเสียงขอร้องของสตรี น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว ทำให้คนอดใจอยากจะเข้าไปช่วยมิได้

จ้าวเฮ่าสูดลมหายใจเข้าลึก พลังฤทธิ์ถูกกระตุ้นทั่วร่างทันที ก่อนทั้งตัวเขาจะกลายเป็นเศษเงาพุ่งไปตามเสียง พบกับปีศาจหมาป่าสีม่วงกำลังล่าสังหารผู้หญิงชุดขาวคนนั้น อีกไม่นานจะตามไปกัดนางทันอยู่แล้ว

จ้าวเฮ่าตะโกนเสียงดัง ก่อนปาดาบใหญ่ในมือไปทางปีศาจหมาป่านั้น สายลมกระบี่ลากผ่านมวลอากาศไปฟันร่างปีศาจหมาป่า

อาวู้ อาวู้ อาวู้~!

ปีศาจหมาป่าส่งเสียงร้องเจ็บปวด ตรงเอวโดนฟันเป็นบาดแผลโลหิตสดสาดกระจาย

หมาป่าเป็นสัตว์หัวทองแดงกระดูกเหล็กเอวเต้าหู้อยู่แล้ว แม้จะเป็นสัตว์อสูรแล้วก็ยังเหมือนกัน เอวคือจุดอ่อนมัน

ตอนนี้เอวโดนฟันบาดเจ็บ ปีศาจหมาป่านั้นพลันร้องโหยหวนแล้ววิ่งหนีไปด้วยสภาพสะบักสะบอม ดูหวาดกลัวมาก

จ้าวเฮ่าใช้มือขวาดูดไปทางดาบใหญ่ที่ปักบนพื้น ดาบใหญ่พลันลอยเข้ามาในมืออีกครั้ง จากนั้นเก็บไว้ในฝักดาบข้างหลัง

จ้าวเฮ่าเผยรอยยิ้มที่ตนคิดว่าหล่อเหลาน่าหลงใหล “แม่นางไม่ต้องกังวล ข้าไล่เจ้าปีศาจไปแล้ว”

ผู้หญิงชุดคลุมขาวถึงได้หยุดวิ่งหนีตาย ใบหน้ามอมแมมมีความดีใจที่รอดตายมาได้

นางมองจ้าวเฮ่าก่อนจะมีสีหน้าตกตะลึงทันที “เจ้าเองรึ”

เสียงคุ้นหูทำให้จ้าวเฮ่าอึ้งไปนิดๆ เขาเพ่งมองหญิงชุดคลุมขาวแล้วก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

ใช่ จ้าวเฮ่าจำผู้หญิงคนนี้ได้ นางไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นองค์หญิงเสวี่ยอู๋เสียแห่งอาณาจักรอู้อิ่น

รอยยิ้มบนใบหน้าจ้าวเฮ่าหายไปโดยพลัน ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกับผู้หญิงคนนี้ ในทางตรงข้ามกลับมีความขัดแย้งกันไม่น้อยด้วยซ้ำ

เสวี่ยอู๋เสียมองจ้าวเฮ่าที่แบกดาบใหญ่อย่างองอาจห้าวหาญ ใบหน้าสกปรกค่อยๆ ซับซ้อนขึ้น

ตอนนั้นที่เด็กหนุ่มคนนี้โดนนางถอนหมั้น ยังพูดสวยหรูไว้ว่าสามสิบปีสายน้ำไปทางตะวันออก สามสิบปีให้หลังสายน้ำจะไปทางตะวันตก

ตอนนั้นนางไม่คิดเช่นนั้น แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำมันได้จริงๆ!

ตอนนี้จ้าวเฮ่าฟื้นพลังบำเพ็ญกับพรสวรรค์แล้ว กลายเป็นโอรสสวรรค์หมายเลขหนึ่งของอาณาจักรอู้อิ่นคนนั้นอีกครั้ง ส่วนนางกลับเจอเถาจองจำเซียนคลุ้มคลั่งระหว่างเดินทางไปเมืองเล็กหมอกลับแล องครักษ์สู้สุดชีวิตถึงปกป้องนางไปถึงที่ซ่อนเอาไว้ได้

ตอนนี้หมอกลับแลสลายไปหมดแล้ว เสวี่ยอู๋เสียออกมาจากค่ายกลอำพราง แต่กลับเจอสัตว์อสูรล่าสังหาร แต่ก็ได้จ้าวเฮ่าช่วยเอาไว้แบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ตนผู้เคยอยู่สูงส่งตอนนี้กลับอยู่ในสภาพอับจนราวกับลูกหมาตกน้ำ นี่ทำให้เสวี่ยอู๋เสียละอายใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่เสวี่ยอู๋เสียก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ลืมบุญคุณ ไม่ว่าอย่างไรจ้าวเฮ่าก็ช่วยชีวิตนาง ด้วยเหตุนี้นางจึงยินดีจะขอโทษและขอบคุณสำหรับเรื่องที่ผ่านมา!

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสวี่ยอู๋เสียก็สูดลมหายใจเข้าลึก “จ้าวเฮ่าขอบใจที่เจ้าลืมเรื่องในอดีตและช่วยข้า”

จ้าวเฮ่ามองเสวี่ยอู๋เสียอย่างเฉยชา “ไม่จำเป็น ถ้าข้ารู้ว่าคนที่โดนไล่ล่าเป็นเจ้าก็คงอาจจะไม่ช่วย”

เสวี่ยอู๋เสียกลับไม่โกรธ “เรื่องถอนหมั้นก่อนหน้านี้ข้าผิดเอง ข้าขอโทษเจ้าด้วย จากนี้ไปข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้า บุญคุณช่วยชีวิตไม่มีสิ่งใดทดแทนได้ เพียงแค่ใจของอู๋เสียมอบให้ท่านเซียนไปนานแล้ว ชาตินี้ถูกลิขิตไว้ว่าไม่มีวาสนากับเจ้า หากชาติหน้ามีวาสนาได้พบกันอีก อู๋เสียยินดีเป็นวัวเป็นม้าเพื่อหมดกรรมกับเจ้า”

ตอนที่พูดเรื่องพวกนี้ นัยน์ตาเสวี่ยอู๋เสียเต็มไปด้วยความซื่อตรงและจริงใจ

เวลานี้ จ้าวเฮ่าโกรธไม่ลงอยู่นิดๆ แล้ว

ถึงอย่างไรเขาก็เคยเห็นใบหน้าเสิ่นเทียนมาก่อน อย่าว่าผู้หญิงอย่างเสวี่ยอู๋เสียเลย ต่อให้เป็นจ้าวเฮ่าเอง ถ้าเป็นผู้หญิงก็เกรงว่าคงไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของเสิ่นเทียนได้

เสวี่ยอู๋เสียเห็นใบหน้าเสิ่นเทียนแล้วไม่ยอมแต่งงานกับจ้าวเฮ่าตามบัญญัติของบรรพบุรุษก็เป็นเรื่องปกติมาก

ตอนนี้พลังบำเพ็ญของจ้าวเฮ่าก็ได้เสิ่นเทียนช่วยฟื้นฟู ติดน้ำใจคนยิ่งใหญ่แล้ว จึงมองบุญคุณความแค้นระหว่างตนกับเสวี่ยอู๋เสียเป็นเรื่องเล็กไปเลย