บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 262

บทที่ 262 อัปยศ นี่คือความอัปยศ!

ความรู้สึกเจ็บปวดและชาเล็กน้อยแล่นมาจากขาขวาของหลี่ชางหลัน

แต่เพียงเสี้ยวพริบตาความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไป

เขาเป็นเจ้ากระบี่ที่มีประสบการณ์ต่อสู้โชกโชน ย่อมรู้ว่ามีอะไรผิดปกติ

เถาวัลย์นี้มีพิษแน่นอน อีกทั้งยังเป็นพิษแบบชารุนแรง ให้ประสิทธิภาพรุนแรงมาก หากไม่รีบสลัดให้หลุดจากเถาวัลย์นี้โดยเร็วที่สุด อีกไม่นานเขาจะถูกเถาวัลย์ที่ทำให้เหน็บชาพวกนี้พันธนาการไว้ทั้งหมด

ถึงตอนนั้นคงไม่มีที่ให้ขัดขืนอีก

“ต่ำทราม!”

หลี่ชางหลันหน้ามืดลงเล็กน้อย ก่อนจะกวัดแกว่งกระบี่ฟันใส่เถาวัลย์สีมรกตนั้น

แก๊ง~!

เถาวัลย์สีเขียวนั้นดูเหมือนเล็กและเปราะบาง แต่ระดับความเหนียวเหนือกว่าที่หลี่ชางหลันคิดไว้

กระบี่ยาวในมือเขาหลอมขึ้นจากทองคำวิญญาณระดับสูงสุด หลี่ชางหลันบ่มเพาะมาหลายปี เรียกได้ว่าเป็นสมบัติเทพที่สุดแห่งโลก

ทว่าฟันใส่เถาวัลย์นี่ไม่ขาดในทีเดียว ได้แต่ฟันเป็นร่องลึก ของเหลวสีขาวขุ่นสาดกระจาย

“กระบี่เดียวฟันไม่ขาด เช่นนั้นก็อีกกระบี่!”

ความรู้สึกชารุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ หลี่ชางหลันฝืนตัวเองเร่งรัดใช้เจตจำนงกระบี่ต่อต้านพิษในกายไว้

ขณะเดียวกันกระบี่ยาวในมือฟันใส่รอยกระบี่นั้นก่อนจะตัดเถากลืนกินเซียนขาด ทว่าเขายังไม่ทันดีใจ เพราะมีเถากลืนกินเซียนอีกสามเส้นมุดขึ้นมาจากใต้ดิน

เถากลืนกินเซียนสามเส้นนี้แยกกันพันเข้าที่เอว ขา และสองมือของเขาด้วยความเร็วเหนือกว่าเสียง มัดเขาไว้อย่างแน่นหนาในทันที

ในเวลาเดียวกัน เถากลืนกินเซียนสามเส้นนั้นยังเริ่มมุดเข้าไปในปากของหลี่ชางหลัน

“ระยำ ระยำ! นี่มันเถาวัลย์บ้าอะไรกัน!”

หลี่ชางหลันหน้าซีดขาวยิ่ง เขาเป็นเจ้ากระบี่แห่งดินแดนบูรพาผู้ยิ่งใหญ่จึงเป็นคนที่มีเกียรติ หากถูกเถาวัลย์บ้านี่กระแทกเข้าไปในปาก จากนี้ยังจะเป็นคนอีกหรือไม่?

“คนกระบี่ผสาน จงแหลกไป!”

ตอนนี้เปลวไฟร้อนแรงลุกบนตัวหลี่ชางหลัน

นั่นคือเขากำลังเผาเลือดลมของตนเพื่อระเบิดพลังที่แข็งแกร่งกว่าปกติ

สำหรับหลี่ชางหลันที่ฝึกควบศาสตร์หลอมกายเทพมารแล้ว นี่ถือว่าเป็นไพ่ตายของเขา ใช้น้อยครั้งมาก

ถึงอย่างไรทั้งดินแดนบูรพาก็มีไม่กี่คนที่มีสิทธิ์ให้เขาสู้สุดชีวิต หลี่ชางหลันในสภาวะเช่นนี้แข็งแกร่งจนน่ากลัว!

“กระบี่ผ่านไปที่ใด ภูตผีปีศาจจะแหลกสิ้น! ภาพมายาผีปีศาจ ปราบให้หมดสิ้น!”

ทันใดนั้น แสงกระบี่สีเงินสว่างจ้าก็ระเบิดมาจากตัวหลี่ชางหลัน

ไม่นานเถากลืนกินเซียนสามเส้นนั้นก็เกิดรอยกระบี่ชัดเจน เกิดเค้าลางว่าจะฉีกขาด

มองจากแค่กระบี่นี้ ฉายาเจ้ากระบี่ของหลี่ชางหลันไม่เกินจริงไปเลย จิตกระบี่แกร่งจนน่ากลัว

ตอนนี้หลี่ชางหลันกู่ร้องในระดับสูงกับกระบี่เทพในมือ ภายใต้การปะทุ เถากลืนกินเซียนยังยากจะคุมตัวเขาไว้ได้

พรวด~!

ทว่าตอนนี้เองหลี่ชางหลันหน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง

ประกายคมกระบี่ทั่วร่างเขาสลายไป ใบหน้าพลันซีดขาวอย่างยิ่ง

“สารเลว เดรัจฉาน เดนมนุษย์! จะ…เจ้ากล้ากระทุ้งเข้าไปในตัวข้า!”

โกรธ!

เปลวไฟแห่งโทสะแผดเผาหลี่ชางหลัน เปลวไฟร้อนแรงบนผิวกายเขาลุกแผดเผายิ่งกว่าเดิม

ปราณกระบี่ฟันใส่เถากลืนกินเซียนสุดชีวิต แต่ไม่รู้เมื่อไร บนผิวเถากลืนกินเซียนพวกนั้นยังมีของเหลวสีขาวเงินเคลือบอยู่ด้วย

เมื่อมีของเหลวสีขาวเงินเคลือบไว้หนึ่งชั้น การโจมตีวิถีกระบี่ส่วนใหญ่เหมือนจะถูกเด้งออกไป พลังป้องกันของเถากลืนกินเซียนแกร่งขึ้นกว่าเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว!

หลี่ชางหลันยิ่งออกแรงฟันมากเท่าไร เถากลืนกินเซียนพวกนั้นก็ยิ่งตื่นเต้น กระทั่งฟาดแส้ใส่หลี่ชางหลันไม่หยุด เหมือนกำลังดีใจอย่างไรอย่างนั้น

อัปยศ นี่คือความอัปยศ!

เจ้าของยังไม่ออกมือ แค่เถากลืนกินเซียนไม่กี่เส้นก็จัดการเจ้าได้แล้ว

หลี่ชางหลันเคยท่องดินแดนบูรพามาพันปี ยังไม่เคยขายหน้าเช่นนี้มาก่อน จิตกระบี่แทบจะพังทลายลง!

แต่ความโกรธ อับอาย การปะทุ การดิ้นรน การสู้สุดชีวิตล้วนเป็นเรื่องเสียแรงเปล่า ตอนนี้เขาเป็นเพียงนักกระบี่ระดับกายทองตัวเล็กๆ เท่านั้น

หากไม่ได้ดูถูกศัตรูจนโดนเถากลืนกินเซียนพวกนี้พันธนาการไว้ ก็อาจจะสู้กับเจ้านี่ได้