บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 283

บทที่ 283 ขี่มังกร เป็นความรู้สึกอย่างไร! (2)

เอ๋าปิงชำเลืองตามองเสิ่นเทียน “เจ้าหนูนี่รู้ทั้งรู้ว่าอัดเจ้านั่นได้ ไฉนถึงไม่ยอมลงมือเลย”

เสิ่นเทียนยิ้ม “กลมเกลียวกันไว้ดีกว่า พี่สาวปิงใช้ศักดิ์ให้เขาเรียกข้าว่าท่านปู่น้อย หากข้าทุบตีเขาจะไม่เท่ากับผู้ใหญ่รังแกเด็กหรือ”

เอ๋าปิงมองบน มีความรู้สึกหลากหลาย

ใช่ เสิ่นเทียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางใช้ร่างอายุราวห้าหกขวบมองบนด้วยอารมณ์ความรู้สึกหลากหลายเช่นนี้ได้อย่างไร

ได้แต่บอกว่าในร่างหญิงมังกรตัวนี้อาจจะซ่อนสายเลือดของจิ้งจอกเก้าหางเอาไว้กระมัง!

เอ๋าปิงก้าวขึ้นรถสงครามมังกรดำช้าๆ ทำการตรวจสอบเล็กน้อย “ถึงจะโกโรโกโสไปบ้าง แต่ก็ใช้ได้ชั่วคราว ให้เจ้าแล้วกัน!

ภายภาคหน้าเจ้าตามข้าไปเกาะมังกรดำเมื่อไร จะให้เจ้าเด็กเอ๋าเหลยเปลี่ยนสัตว์ขี่ที่ดีกว่านี้ให้เจ้า บุรุษที่ทำสัญญาเทพมังกรกับข้า ย่อมไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจอยู่แล้ว มา ขึ้นรถเถอะ! ข้าจะพาเจ้าไปขี่รถเล่น~”

เมื่อเห็นเอ๋าปิงที่มีส่วนสูงเพียงเมตรยี่สิบ แต่กลับวางมาดอาวุโสชั่วร้าย เสิ่นเทียนมุมปากกระตุกอย่างบ้าคลั่ง

ความรู้สึกแบบ ‘ท่านป้า ข้าไม่อยากพยายามแล้ว’ อันรุนแรงนี่มาจากที่ใดกัน

เจ้าคิดว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าจะละวางการประพฤติตัวลงเพียงเพราะรถสงครามมังกรดำนี่ดูเท่มากอย่างนั้นหรือ

หึ เจ้าเดาถูกแล้ว!

ไม่มีบุรุษคนใดทนกับความเย้ายวนของรถได้!

เสิ่นเทียนเดินมาหน้ารถสงครามมังกรดำ ลูบมังกรดำตัวใหญ่หลายตัวนั้นเบาๆ

แม้เสิ่นเทียนจะมั่นใจว่าด้วยศักยภาพของเขา จะสับมังกรดำพวกนี้ได้ไม่ยาก

แต่สับก็ส่วนสับ การกำราบให้มังกรดำหกตัวลากรถได้ ความรู้สึกที่ได้โอ้อวดและพึงพอใจรุนแรงถึงตาย ทำให้คนเฝ้ารอคอยกันอย่างยิ่ง

ดังนั้นใต้ยอดเขาบุตรศักดิ์สิทธิ์ จางอวิ๋นซีจึงมองศิษย์น้องของตนขึ้นรถปีศาจน้อยเผ่ามังกรนั้นไป

กรรซ์~

มังกรน้ำหกตัวเงยหน้าคำรามขึ้นฟ้า ขี่เมฆหมอกบินขึ้นสวรรค์เก้าชั้น เสิ่นเทียนนั่งอยู่บนรถ เมื่อมังกรน้ำเร่งความเร็วขึ้นยังรู้สึกหลังติดเบาะอย่างชัดเจน มีความสุขขึ้นฟ้าไปแล้ว

เวลานี้ ในที่สุดเสิ่นเทียนก็ได้สัมผัสแล้วว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์และโอรสสวรรค์พวกนั้นขี่สมบัติเหาะเหินกันได้เห็นๆ แต่เหตุใดถึงต้องนั่งรถสงคราม

ความรู้สึกสนุกของรถวิ่งเช่นนี้ การขี่กระบี่เหาะเหินเทียบไม่ได้เลย

เสิ่นเทียนยื่นมือไปคลำเมฆข้างกาย มองเอ๋าปิงด้านข้างด้วยหางตา

ไม่รู้ว่านักรบมังกรที่แท้จริงจะรู้สึกอย่างไร ขี่เร็วเกินไปคงไม่รถคว่ำหรอกกระมัง

หรือว่าสองเขานั่นจะใช้ควบคุมเสถียรภาพ? หรือว่านั่นคือพวงมาลัยคอยควบคุมทิศทาง?

เสิ่นเทียนกำลังใจลอย!

ทันใดนั้น เสียงเอ๋าปิงดังขึ้นข้างหูเบาๆ “เจ้าจ้องข้าเช่นนี้คิดอะไรอยู่!”

เสิ่นเทียนตอบตามสัญชาตญาณ “ข้ากำลังคิดว่าถ้าขี่บนตัวท่านจะรู้สึกอย่างไร…”

ยังพูดไม่จบ เสิ่นเทียนก็ได้สติกลับมา เหงื่อเย็นๆ ซึมตรงหน้าผากหยดหนึ่ง

แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายเขาคือ เอ๋าปิงไม่ได้โมโห เพียงแค่จ้องเสิ่นเทียนตาเขม็ง “เจ้าอยากลองดูหรือไม่”

เมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิในอากาศที่เหมือนจะลดลง สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดของเสิ่นเทียนก็ทำงานทันที “ไม่อยาก ไม่อยากเลยสักนิด!”

ไม่อยากหรือ ทั้งยังไม่อยากเลยสักนิดอีก

กรรซ์~!

เสียงคำรามมังกรดำดังขึ้นบนรถสงคราม “กล้าหยามข้า จงดู!”

กรงเล็บมังกรสวรรค์!

ลมหายใจมังกรชาด!

แส้มังกรเฉือนกาย!

ค้อนเหมันต์ลี้ลับ!

……

พลังมหาศาลหมุนม้วนไปแปดทิศบนฟ้าเก้าชั้น

ทุกชั้นเมฆสลายไปในการต่อสู้อันดุเดือด ฟ้าครามหมื่นลี้ไร้เมฆ

รถสงครามมังกรดำสั่นไหวอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดรอยร้าวขึ้น

นั่นคือรถสงครามที่สร้างขึ้นจากทองคำวิญญาณระดับสูง แม้แต่จุดสูงสุดดวงจิตดรุณโจมตีสุดกำลังยังไม่ทำให้เสียหายแม้แต่นิด

เกรงว่าคงจะมีเพียงผู้แข็งแกร่งระดับหลอมรวมเทพที่ทำลายรถสงครามนี้ได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้กลับถูกคลื่นกระแทกจากการทะเลาะกันของเสิ่นเทียนกับเอ๋าปิงแตกเป็นรอยร้าว

หากคนอื่นเห็นภาพนี้เกรงว่าคงจะตกใจคางร่วง

ปัง!

เอ๋าปิงถูกเถากลืนกินเซียนมัดเอาไว้แน่น สองมือยังถูกเสิ่นเทียนจับไขว้กันไว้ข้างหน้า ถูกกดบนรถสงครามทั้งตัว

เสิ่นเทียนจนปัญญามาก ถึงจะรู้ดีว่าเจ้าทุกข์คนนี้เป็นปีศาจแก่หมื่นปี แต่ใบหน้าเยาว์วัยสูงเมตรยี่สิบนั้นก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกผิดที่รังแกสาวน้อยโลลิเช่นนี้

“ปล่อยข้า ปล่อยข้า! ไม่อย่างนั้นหากข้าฟื้นพลังกลับมา ข้าจะข่วนเจ้าให้ตาย!”

เอ๋าปิงดิ้นรนสุดกำลัง แต่นางก็ต้องพบเรื่องจนปัญญาคือ ตนมีสายเลือดมังกรดำระดับเก้า แต่กลับพ่ายแพ้เสิ่นเทียนในด้านพละกำลัง

บัดซบ บุรุษผู้นี้คิดจะทำอะไรกันแน่!

คิดจะข่มขู่ข้า พิสูจน์ว่าพรสวรรค์แกร่งกว่าข้ารึ

ได้ยินว่ามีเผ่ามนุษย์วิปริตบางคนเมื่อกำราบปีศาจได้แล้วจะใช้แส้ฟาดก้นปีศาจ

หรือข้ามองคนผิดไป เจ้านี่ที่มีใบหน้าสง่าผ่าเผย แท้จริงแล้วชั่วร้ายอย่างยิ่ง คิดจะปราบข้ารึ

ท่าทางที่ถูกกำราบอย่างสมบูรณ์นี้ทำให้เอ๋าปิงเกิดความอัปยศในใจอย่างยิ่ง

แม้แต่หมื่นปีก่อนในกลียุคที่มีโอกาสสวรรค์ดั่งเมฆนั้น นางก็ไม่เคยถูกกำราบเช่นนี้มาก่อน แทบจะไร้พ่ายในระดับพลังเดียวกัน

ต่อให้เป็นการต่อสู้กับศัตรูเก่าราชินีหงส์อมตะ เอ๋าปิงก็ยังสูสี ระหว่างสองฝ่ายเสมอภาคกัน

ทว่าเสิ่นเทียนมีระดับพลังแค่กายทองเจ็ดรอบ ในระดับบางอย่างยังเทียบเอ๋าปิงไม่ได้ ทว่าการต่อสู้ของสองคนกลับจบลงที่เอ๋าปิงถูกกำราบอย่างสมบูรณ์

นี่ทำให้นางที่เป็นความภูมิใจของเผ่ามังกรยากจะยอมรับได้!

เผ่ามังกรเคารพผู้แข็งแกร่ง แต่ไม่ว่าอย่างไรเอ๋าปิงก็เป็นองค์หญิงเผ่ามังกร!

หากโดนนักรบมังกรใช้แส้เฆี่ยนตีจริงๆ นั่นน่าอับอายยิ่งนัก เขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร

ตลอดหมื่นปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เอ๋าปิงสงสัยในชีวิตมังกรอย่างลึกซึ้ง

……

แต่ความจริงก็พิสูจน์แล้วว่าเอ๋าปิงเป็นโรคเพ้อเจ้อกลัวถูกข่มเหง

เสิ่นเทียนมัดสองขากับสองมือนางแล้ว ก็แค่นั่งมองนางอยู่ข้างๆ เงียบๆ

ใบหน้ามีความลำบากใจ เสิ่นเทียนพูดอย่างจำใจ “พี่สาวปิง ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ท่านให้อภัยข้าเถอะ!”