บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 80

บทที่ 80 อุปกรณ์สวมใส่ของเสิ่นเทียน
ฟังคำตอบของเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์จนจบ นักพรตชรายอมรับว่าตัวเองถูกเกลี้ยกล่อมได้แล้ว

จริงตามนั้น เปิดสมบัติสุดยอดสองชิ้นติดกันในร้านแร่วิญญาณเล็กๆ ของสวนหมื่นวิญญาณ อีกทั้งคนที่เปิดได้สมบัติสุดยอดสองชิ้นนี้ยังเป็นเพียงหนุ่มน้อยด้วย

นอกจากมีมหาโชคอยู่กับตัวแล้ว ก็มีแต่เป็นบุตรแห่งโชคที่สวรรค์โปรดปรานเท่านั้น

นักพรตชราหาเหตุผลที่สองไม่พบจริงๆ

เขาเอ่ยถาม “ศิษย์น้อง เจ้าบอกว่ามีสองความเป็นไปได้ไม่ใช่รึ ความเป็นไปได้ที่สองคืออะไร”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เดินไปกลางวิหารใหญ่อย่างเงียบๆ สายฟ้าประกายเซียนติดตามเขามาเป็นกลุ่ม

ยามนี้ แววตาเขาลุ่มลึกไปด้วยสติปัญญากว่าเมื่อก่อน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกทีหนึ่ง น้ำเสียงเฉยชาในตอนแรกสั่นไหว เห็นได้ชัดว่าเกิดคลื่นอารมณ์อีกแล้ว

“ความเป็นไปได้ที่สองคือ เจ้าเด็กนี่ไม่ใช่หน้าม้าแร่ลวงโลก”

นักพรตชราอึ้งไปเล็กน้อย “เจ้ากำลังจะบอกว่าเขาคือปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณจริงๆ รึ”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ส่ายหน้า “ไม่ ข้าไม่ได้ความว่าแบบนั้น ข้าหมายความว่าดวงชะตาของเขาอาจจะสูงกว่าที่พวกเราจินตนาการไว้!

ถ้าบอกว่าเขาไม่ได้มีวิชาวิญญาณสูงส่งอะไร แต่แค่เลือกหินแร่ให้คนอื่นตามใจ หินแร่ก้อนนั้นกลับสร้างกำไรได้เป็นสิบเท่า ทั้งยังทำหลายสิบครั้งโดยไม่พลาดเลย นี่หมายความว่าดวงชะตาของเขาอาจจะแกร่งยิ่งกว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์เคหาสน์ม่วงเสียอีก!

เกรงว่าจะใช้คำว่าบุตรแห่งโชคมาพรรณนาไม่ได้แล้ว เรียกเขาว่าบุตรแห่งวิถีฟ้าก็ไม่ถือว่าเกินไป!”

…….

นักพรตชราโคลงศีรษะ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ “ศิษย์น้อง เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่! โลกนี้จะมีดวงชะตาเกินจริงเช่นนั้นได้อย่างไร นี่มันไม่สมเหตุผลเลย!”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ส่ายหน้า “ดังนั้นข้าถึงบอกให้ศิษย์พี่อ่านหนังสือเยอะๆ หน่อยในยามว่าง อย่าใช้แนวคิดของคนมีดวงชะตาปกติมาวิเคราะห์ผู้มีมหาโชคยิ่งใหญ่

ลืมปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณพวกนั้นไปแล้วหรือว่าธาตุไฟเข้าแทรกได้อย่างไร ข้ามีข้อมูลอยู่ชุดหนึ่ง ศิษย์พี่ลองดูเถอะ”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เคลื่อนความคิดเล็กน้อย ส่งข้อมูลชุดหนึ่งไปให้นักพรตชรา

“ในนี้บันทึกเหตุการณ์ชั่วชีวิตของผู้มีมหาโชคทั้งหมดในรอบหมื่นปีมานี้ของดินแดนบูรพาไว้ ท่านดูเอา มีคนตกหน้าผา ปรากฏว่าได้มรดกมหาจักรพรรดิบรรพกาล มีคนถูกอสูรศักดิ์สิทธิ์จับตัวไป แล้วอาศัยจังหวะที่สายเลือดของเขาวิวัฒนาการทำให้เขาหลับ

มีบางคนเก็บแหวนธรรมดาได้ แต่ในนั้นมีเสี้ยววิญญาณของผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมจักรพรรดิ คนพวกนี้มีจุดเด่นที่เหมือนกันคือทุกอย่างราบรื่นไปหมด ขอแค่พวกเขาอยู่ มหาโชควาสนาต่างๆ จะเป็นของพวกเขาเสมอ

ท่านกล้าใช้พลังบำเพ็ญสูงส่งแย่งโชคลิขิตของพวกเขาหรือไม่ ขออภัยด้วย สถิติส่วนใหญ่จะถูกสะท้อนกลับจนตาย ท่านคิดว่าสมเหตุสมผลหรือ”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เดินไปเดินมาในวิหารเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ “ดังนั้นนะศิษย์พี่ ท่านต้องอ่านหนังสือมากเข้าไว้ เมื่อท่านอ่านชีวประวัติของผู้มีมหาโชคพันส่วนครบแล้ว ก็จะพบว่าโลกนี้ไม่มีเรื่องแปลกประหลาดเลย บางคนเป็นที่โปรดปรานของมหามรรคมาแต่กำเนิด แม้บุตรศักดิ์สิทธิ์เคหาสน์ม่วงจะทำให้โลกตกตะลึง แต่ข้าคิดว่าเขาไม่ใช่บุตรแห่งโชคเพียงคนเดียว เจ้าหนุ่มนี่อาจจะไม่ด้อยไปกว่าเขา!”

……..

เฮือก!

พอได้ฟังเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์วิเคราะห์ นักพรตชราถึงกับสูดลมหายใจเย็น

‘ได้ มิน่าเล่าเห็นๆ อยู่ว่าข้าเป็นศิษย์พี่ แต่เจ้ากลับได้เป็นเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์!

สมองปราดเปรียวกว่าศิษย์พี่จริงๆ

แต่เจ้าไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าเขา จะยอมรับว่าเขาเป็นบุตรแห่งโชคเช่นนี้จริงๆ หรือ’

นักพรตชราพูดด้วยความจนปัญญา “ศิษย์น้อง ถ้าเกิดเจ้าคาดการณ์พลาดเล่า!”

สายฟ้าประกายเซียนไหลบ่าไม่หยุด เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์แค่นเสียงขึ้นจมูก “เหลวไหล ข้าตัดเจ็ดอารมณ์หกความปรารถนาจะบรรลุขอบเขตคนกับฟ้ารวมเป็นหนึ่งแล้ว ได้รับมหาสติปัญญามา จะไปคาดเดาพลาดได้อย่างไร”

นักพรตชราทำปากเบ้ มักจะรู้สึกว่าสภาพศิษย์น้องรองของเขาไม่มั่นคงอยู่บ้าง

ตอนแรกเพื่อเติมเต็มวิชาเปลี่ยนร่างแปลงทัณฑ์สวรรค์ ถึงได้ฝึกคัมภีร์เสริมวิถีฟ้าที่ไม่สมบูรณ์นั่น ตอนนี้เดินออกมาไม่ได้ ต้องให้ศิษย์พี่กระตุ้นอารมณ์อยู่บ่อยครั้งถึงจะรักษาคลื่นอารมณ์ของมนุษย์เสี้ยวสุดท้ายเอาไว้ได้

นักพรตชราพูดอย่างจนปัญญา “คาดเดาพลาดก็ไม่เป็นไร ตามบัญญัติของบรรพชนแล้ว เจ้าหนูนี่เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ได้ ในบัญญัติบรรพชนยังมีอีกข้อหนึ่ง เจ้าหนูนั่นมีสิทธิ์ตบแต่งกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ นั่นลูกสาวที่รักของเจ้านะ เจ้าไม่อาลัยอาวรณ์หน่อยเลยรึ”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เฉยชา แววตายังคงลุ่มลึก ในนั้นมีประกายแห่งสติปัญญาวาววับ

เสียงของเขายังคงเย็นชา “ถ้าซีเอ๋อร์อยู่กับเขา ภายภาคหน้าจะไม่ลำบาก”

นักพรตชรายิ้ม “แล้วฟางฉางเล่า! ข้าว่าเขาอาจจะสู้ตายกับเจ้าเด็กนั่นก็ได้”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์กล่าวนิ่งๆ “ข้าจะเตือนเขาเองเพื่อความปลอดภัยของเขา”

นักพรตชราเหมือนนึกอะไรออก จึงพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่สิ! ถ้าเจ้าหนูนั่นสำคัญขนาดนั้น เหตุใดเจ้าถึงไม่ให้ข้าสั่งสอนเขา”