บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ นิยาย บท 4

"หนิงเกอเออร์..."

หลิ่วซู่มองไปที่ลูกชายที่อยู่ใกล้แค่คืบอย่างเหม่อลอย ร้องเรียกชื่อของเขาออกมา

เจียงจิ่นหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง

จ้องมองไปที่ผู้หญิงสูงวัยที่สวมใส่เสื้อผ้าโทรมๆ จนดูน่าอนาถ

เขาขมวดคิ้วมุ่น "เจ้าเป็นใคร บังอาจมาเรียกชื่อของข้า"

ชัดเจน เขาจำหน้าตาของแม่ตัวเองไม่ได้แล้ว

หลิ่วซู่โซเซถอยหลังไปสองก้าว ถึงจะค่อยถูกสือหลิ่วช่วยประคองตัวเอาไว้

ในใจก็อดที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจไม่ได้ น้ำตาเริ่มไหลลงมาอย่างช้าๆ

เจียงหวานหว่านที่เห็นว่าเขาทำร้ายแม่แบบนี้ ก็อดกลั้นความโกรธในใจต่อไปไม่ไหวแล้ว

แต่แล้วยังไม่ทันรอให้นางได้มีปฏิกริยาตอบสนองอะไร เฉาหยูเฟิ่งก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาก่อน

"หนิงเกอเออร์ พวกมันสองคนแม่ลูกเป็นพวกหลอกลวง แอบอ้างว่าตัวเองเป็นแม่และน้องสาวของเจ้า เจ้ารีบมาช่วยแม่เร็วเข้า!"

เสียงร้องของเฉาหยูเฟิ่งทำให้เจียงจิ่นหนิงได้สติกลับมา

มองไปที่บาดแผลบนใบหน้าของเฉาหยูเฟิ่ง ในใจของเขาก็คุกรุ่นขึ้นมา

"ปล่อยแม่ของข้านะ!"

"เจียงจิ่นหนิง เจ้าเอาโจรมาเป็นแม่ ไม่สมควรจะเป็นคน!"

พูดไป นางก็ใช้เท้าเหยียบลงไปแรงๆ อีกครั้ง

เฉาหยูเฟิ่งร้องโหยหวนเป็นหมูโดนเชือดออกมา

เจียงจิ่นหนิงรู้สึกโกรธแค้นจนดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธมองไปบนพื้นก่อนจะหยุดที่ตัวของหลิ่วซู่

รีบรุดขึ้นไป ผลักตัวสือหลิ่ว ยื่นมือออกไปบีบคอนาง

"นังเด็กเลว! ปล่อยแม่ของข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะให้นางตายตกไปตามกัน!"

หลิ่วซู่ถูกเจียงจิ่นหนิงบีบคอไว้จนหน้าแดงก่ำ

แต่ในใจของนางกลับรู้สึกเศร้าเสียใจมากกว่า

ลูกชายแท้ๆ ไม่ยอมรับก็แล้วไปเถอะ

ตอนนี้ยังมาบีบคอนางเพื่อผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ

เจียงหวานหว่านสายตาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ นางก้าวเท้าเข้ามาใกล้เจียงจิ่นหนิง

สายตาเย็นเฉียบประดุจดาบที่แหลมคม ทำให้คนรู้สึกหนาวไปทั่วทั้งร่าง

"เจียงจิ่นหนิง ตอนที่ท่านแม่คลอดเจ้ามีสภาวะคลอดยาก แต่นางก็พยายามจะคลอดเจ้าออกมาให้ได้ แต่ตอนนี้เจ้ากลับคิดจะบีบคอนางเหรอ ไอ้คนอกตัญญู ไม่สมควรจะเกิดเป็นคน!"

เจียงจิ่นหนิงพูดอย่างเย็นชา "ท่านแม่ข้าตายไปตั้งนานแล้ว แม่เป็นคนเลี้ยงข้ามาจนโต"

เจียงจิ่นหนิงที่ถูกตบตีจนหูอื้อตาลาย กระเด็นมาล้มลงตรงหน้าของเจียงป๋อเหนียนพอดิบพอดี

พวกคนใช้ช่วยประคองตัวเจียงจิ่นหนิงให้ลุกขึ้น

เจียงป๋อเหนียนที่เห็นหลิ่วซู่อยู่ท่ามกลางคนกลุ่มนั้น ก็ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้หลิ่วซู่เองก็เห็นเจียงป๋อเหนียนแล้ว กัดฟัน สองมือกำหมัดแน่น

เจียงป๋อเหนียนสายตาเลิ่กลั่ก ยื่นมือออกมาจัดเสื้อผ้าบนร่างกาย

เจียงหวานหว่านที่หัวเสียเต็มขั้นเลิกคิ้วมองไปที่เจียงป๋อเหนียน

"ใครก็ได้ จับตัวคนที่ก่อเรื่องมาให้ข้า"

เจียงป๋อเหนียนกระแอมหนึ่งที คนใช้ก็เตรียมจะเข้ามาจับคน

หลิ่วซู่ถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ก้าวขึ้นมาบังหน้าเจียงหวานหว่านไว้โดยสัญชาตญาณ

เจียงหวานหว่านใช้มือดึงตัวหลิ่วซู่มาอยู่ด้านหลังตนเอง

"เจียงป๋อเหนียน คนใจง่าย ทิ้งเมียแต่งงานใหม่ ผิดศีลธรรม ไม่คู่ควรจะเป็นขุนนาง!"

เจียงป๋อเหนียนโมโหจัดจนบนลำคอปรากฏเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปน

"นังเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ภรรยาเอกของข้าเสียชีวิตไปนานแล้ว อย่ามาพูดจาเหลวไหล!"