บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ นิยาย บท 6

สีหน้าของเจียงป๋อเหนียนดูไม่ได้ สองมือกำหมัดแน่น

กำลังทหารครึ่งหนึ่งของแคว้นตงหลิงอยู่ในมือของหรงซี

เขาไม่กล้าจะผิดใจกับหรงซี

ท่าทีของหรงซีในตอนนี้ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าจะช่วยหลิ่วซู่แม่ลูก เขาไม่อาจเอาอนาคตของตัวเองไปเสี่ยงได้

หลังจากลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดเจียงป๋อเหนียนก็กัดฟันยอมรับ "ใช่ นางหลิ่วเป็นภรรยาเอกของข้าน้อยเองขอรับ"

"อ๋องซี ข้าน้อยแก่แล้วสายตาไม่ดี ไม่ได้พบฮูหยินมาหลายปี หน้าตาฮูหยินก็เปลี่ยนไป ก็เลยจำไม่ได้ในตอนแรก อีกทั้งยังเคยได้รับจดหมายบอกว่าฮูหยินกับลูกสาวเสียชีวิตไปแล้ว จึงได้เกิดเรื่องเข้าใจผิดในวันนี้ได้"

หรงซีมองไปที่เจียงหวานหว่าน "แม่นางเจียง ใต้เท้าเจียงบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เจ้าคิดว่ายังไง"

เจียงป๋อเหนียนมองไปทางหลิ่วซู่ สายตาเหมือนมีความหมาย "ซู่เหนียง พวกลูกๆ ต่างก็คิดถึงเจ้ามาก เจ้ากลับมาได้ พวกเขาจะต้องดีใจกันมากแน่"

เขากำลังเตือนหลิ่วซู่ว่าอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ให้คิดถึงอนาคตของพวกลูกชายด้วย

เจียงหวานหว่านมองไปที่เจียงป๋อเหนียนอย่างดูถูก รังแกคนอ่อนแอหวาดกลัวคนแข็งแกร่ง

หลิ่วซู่ยังคงกัดริมฝีปากล่างอยู่อย่างนั้น ส่ายหน้าให้กับเจียงหวานหว่านช้าๆ

เจียงหวานหว่านเข้าใจความหมายของนางได้ในทันที มองไปที่เจียงป๋อเหนียนก่อนจะยิ้มเย็น "ท่านอ๋อง ท่านพ่อรักและเคารพท่านแม่ขนาดนี้ คิดว่าคงจะไม่ได้ตั้งใจหรอกเพคะ"

นางเน้นคำว่า "รักและเคารพ" หนักมาก

หรงซีกระแอมเบาๆ หนึ่งที "หากว่าเป็นการเข้าใจผิด เช่นนั้นก็ไม่มีเรื่องอะไร แต่ถ้าหากว่าใต้เท้าเจียงรู้กฎหมายแต่ยังจงใจกระทำผิด ข้าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่!"

เจียงป๋อเหนียนยิ้มรับ

กลืนน้ำลายลงอึกหนึ่ง ลูกสาวบ้านนอกถึงกับสามารถให้ท่านอ๋องออกหน้าช่วยนางได้

เกรงว่าลูกสาวคนนี้จะไม่ธรรมดาแล้ว

สายตาหรงซีมีแววชื่นชมเจียงหวานหว่านอยู่น้อยๆ

หญิงสาวคนนี้รู้จักยืมใช้อำนาจ

ไม่เป็นไร ขอเพียงนางมีของที่ตัวเขาอยากได้ จะยืมอำนาจสักหน่อยก็ไม่เป็นไร

แต่ถ้าหากว่าหลอกลวง เขาจะทำให้นางหายไปจากเมืองหลวงเอง

หรงซีหมุนตัวกลับ จับอานม้าแล้วกระโดดขึ้นไป

เมื่อนั่งบนหลังม้าได้แล้ว หรงซีก็เหลือบมองไปที่เจียงหวานหว่านทีหนึ่ง

โจวฝูพ่อบ้านตระกูลเจียงเดินนำหลิ่วซู่แม่ลูกเข้าจวน ให้แม่นมหวังผู้ดูแลจวนจัดสรรที่อยู่ให้กับหลิ่วซู่แม่ลูก

ได้เห็นเจียงป๋อเหนียนคับข้องใจแบบนั้น เจียงหวานหว่านรู้สึกสะใจและพอใจมาก นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

ดวงตาของเจียงหวานหว่านปรากฎร่องรอยแห่งการเยาะเย้ย แย่งครอบครัวของคนอื่น สมควรใช้คืนได้แล้ว

หลังจากเข้าจวนไป เหมือนกับชาติที่แล้ว หลิ่วซู่และเจียงหวานหว่านถูกจัดสรรให้ไปอยู่เรือนเหมย

สือหลิ่วผลักประตูเรือนออก ทั้งเรือนมีแต่กลิ่นเก่าและเน่าเสีย ต้นไม้แห้งตาย หญ้ารกชัฏ

สือหลิ่วหยิบไม้กวาดขึ้นมา ก่อนอื่นเก็บกวาดหยากไย่ทิ้งไปก่อน ไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าเข้าไปกันแน่

แม่นมหวังให้แม่เฒ่างานหยาบที่อายุมากแล้วสองคนมาช่วยหลิ่วซู่แม่ลูกจัดของ

แม่เฒ่างานหยาบ อายุมาก ไม่คล่องแคล่ว ทำงานไปสักพัก ก็ยังไม่เห็นจะได้งานสักอย่าง

สือหลิ่วทนดูไม่ไหว ถกแขนเสื้อขึ้น เริ่มเก็บกวาดเอง

เก็บกวาดไปสักพัก ในที่สุดก็เข้าอยู่ได้แล้ว

สือหลิ่วทิ้งตัวนั่งลงไปบนเก้าอี้ ท้องส่งเสียงร้องโครกครากออกมา