สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1006

เย้นหว่านหายใจถี่ขึ้นทันใด และหัวใจก็สั่นหวิว

โห้หลีเฉินเสร็จจากการดื่มคารวะเหล้า ก็กลับมาที่ห้องหอ

เขาไม่ได้เข้าไปในทันที แต่เอนพิงอยู่ที่กรอบประตู จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

"รอนานไหม"

โห้หลีเฉินสวมชุดสูทสีดำ แก้มของเขาแดงก่ำผิดธรรมชาติ ทั้งร่างราวกับเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความชั่วร้าย ที่เห็นแล้วน่าดึงดูดมาก

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะจ้องจนตาค้างและหลงเสน่ห์

เธอผ่อนคลายชั่วครู่แล้วส่ายหน้า

"รอไม่นาน"

"ถ้าไม่นาน อย่างนั้นเดี๋ยวผมค่อยกลับมานะ"

เมื่อพูดจบ โห้หลีเฉินก็หันหลังจะจากไป

ฉับพลันเย้นหว่านตะลึงงันไปทั้งตัว หรือเขาไม่ได้สังสรรค์กันจนจบแล้ว ถึงได้กลับมาเข้าห้องหอหรอกเหรอ ทำไมเพิ่งกลับมาก็จะออกไปอีก

เธอรอจนดวงตามองทะลุ ทะเลแห้งเหือด หินผาผุกร่อนแล้ว

"อ้าว อย่าเพิ่งไป"

เย้นหว่านกระวนกระวายใจ แทบเป็นการเรียกเขาโดยสัญชาตญาณ

โห้หลีเฉินจึงหยุดชะงักทันที มุมปากยกขึ้นอย่างดีใจ ก้าวเท้าใหญ่ดุจดาวตกมุ่งมาทางเย้นหว่าน

"เจ้าสาวของผม รอจนไม่ไหวแล้วเหรอ"

รอที่ไหนล่ะ เธอไม่ได้รอสักหน่อย

เย้นหว่านเขินอาย แต่กลับไม่กล้าปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นคนคนนี้ก็จะหันหลังกลับไปดื่มอีก แล้วเธอก็จะไม่รู้ว่าต้องรอไปอีกนานแค่ไหนอีก

โห้หลีเฉินเดินมาที่ข้างเตียง ค่อยๆ นั่งลงข้างๆ เย้นหว่าน

เขาหันข้างมาจ้องมองเธอด้วยสายตาร้อนแรง

"วันนี้คุณสวยมาก"

เป็นคำชมที่เลี่ยนมาก

เย้นหว่านใบหน้าแดงระเรื่อ ในใจเหมือนเลี้ยงกวางไว้สิบกว่าตัว ที่กระโดดขึ้นกระโดดลงพร้อมกันอยู่ในนั้น

ดวงตาเธอกะพริบ กล่าวด้วยเสียงเบาๆ

"คุณดื่มมากแค่ไหน เมาแล้วเหรอ"

"นี่ไม่สำคัญ" โห้หลีเฉินยิ้มแล้วกระเถิบเข้าไปใกล้เย้นหว่าน "สิ่งที่สำคัญคือการเปิดผ้าคลุมศีรษะของคุณก่อน คุณเป็นของผมแล้วนะ"

พลางพูด เขาก็ไม่รีรอช้า นิ้วข้อมือที่เห็นได้อย่างชัดเจนพลางดึงมุมผ้าคลุมศีรษะสีขาวออกมา

ไม่มีอะไรกั้นระหว่างทั้งคู่ สายตาสบประสานกัน

วินาทีนั้นพลันยาวนาน

ครั้งนี้เย้นหว่านก็ไม่ทำการหลบ จ้องมองเขาตรงๆ มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้น

แววตาของโห้หลีเฉินลุ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ และก้อนเปลวไฟก็ค่อยๆ ลุกไหม้

เขาเชยคางของเย้นหว่านขึ้นทันใด แล้วประทับจูบลงไป

"จ๊วบๆ ......"

เย้นหว่านที่ถูกบรรจงจูบโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาจึงเบิกกว้างขึ้นด้วยความลนลาน

วันนี้เธอแต่งหน้าจัด ลิปสติกแดงที่ทาหนาหลายชั้นจนแดงเข้ม โห้หลีเฉินทำการจูบเธอแบบนี้ ไม่ใช่เป็นการกำลังทานลิปสติกแดงหรือ

แต่เขากลับไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ทำการหลบ หรือได้พูด จูบของเขากระโจนเข้ามาราวกับลมฝนที่ถาโถมกระหน่ำ

เย้นหว่านไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอถูกเขาดึงแนบชิดในอ้อมกอด สัมผัสอุณหภูมิที่ร้อนผ่าวของเขา ทั้งร่างได้กลายเป็นแอ่งน้ำไปอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน โห้หลีเฉินถึงได้ปล่อยริมฝีปากของเย้นหว่านออกอย่างไม่เต็มใจ

ส่วนเปลวไฟที่อยู่ในดวงตาของเขา กลับยิ่งร้อนแรง

เขาจ้องมองเธอ และน้ำเสียงแหบแห้งอย่างรุนแรง

"คืนแรกของการเข้าห้องหอ นั้นมีความหมายมากมายนัก ผมอยากได้คุณเหลือเกิน เมียจ๋า"

เย้นหว่านราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

ร่างกายยังไม่ทันได้คลายความร้อนลง ทันใดนั้นกลับเพิ่มขึ้นมาอีกหลายสิบองศา

หัวใจเต้นเร็วมากจนแทบไม่ไหว

หัวสมองของเธอดังวิ้งๆ จนไม่สามารถครุ่นคิดอะไรได้อีก ใบหูมีเสียงวนซ้ำๆ ดังก้องด้วยสองคำ——

เมียจ๋า

เป็นสองคำที่ง่ายๆ ธรรมดาที่สุด เรียบๆ ไม่หรูหรา เมียจ๋า

แต่เมื่อออกมาจากปากของโห้หลีเฉิน ในชั่วโมงนี้ สถานการณ์แบบนี้ กลับกลายเป็นคำรักที่น่าฟังและสวยงามที่สุดในโลกใบนี้