จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 811

ดวงดาวยามค่ำคืนนั้นหายาก และกลางคืนก็มาเยือนอย่างเงียบๆ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เย่ชิงหยู่และหยางเซินเซินค่อยๆ ตื่นขึ้นมาและก็ต้องพบว่าพบว่าพวกเธอไม่ได้อยู่ที่โรงแรมเทียนเยว่แล้ว เมื่อมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบก็ทำเอาเย่ชิงหยู่กลัวมาก ที่นี่มันคือโรงพยาบาลร้าง! มีกำแพงที่ปรักหักพังอยู่รอบๆ และแม้แต่เตียงของโรงพยาบาลก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ราวกับว่าพวกมันจะแตกเมื่อถูกสัมผัส สภาพแวดล้อมที่กดดันไม่ได้ทำให้สองสาวตื่นตระหนก แต่ยาฆ่าเชื้อและกลิ่นฉุนอื่นๆ รอบตัวทำให้พวกเธอรู้สึกจมดิ่งอย่างถึงขีดสุด!

โรงพยาบาลร้างที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ดี โชคดีที่ทั้งสองคนยังไม่เสียตัว สถานการณ์จึงยังไม่เลวร้ายนัก!

สภาพแวดล้อมทั้งหมดมืดสนิทยกเว้นแสงจันทร์ที่ส่องผ่านเข้ามา

เย่ชิงหยู่บังคับตัวเองให้ตั้งสติและพยายามคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป? สักพักเธอโล่งใจในทันทีจุดประสงค์ของสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิงก็คือเธอ ตั้งแต่แรกเริ่มแรกคือความแปลกประหลาดที่โรงแรมเทียนเยว่ จากนั้นก็จงใจเจรจาความร่วมมือที่โต๊ะอาหารค่ำ และสุดท้ายก็เป็นโรงพยาบาลร้างแห่งนี้

สัญญาณต่างๆ บ่งชี้ว่าจุดประสงค์ของหลิวเฟิงก็คือเย่ชิงหยู่!

แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือทำไมถึงต้องเป็นโรงพยาบาลร้าง?

ในเมื่อจุดประสงค์คือเธอ ทำไมไม่เลือกที่อื่นล่ะ? กลับมาเลือกโรงพยาบาลร้างซะงั้น?

สิ่งเหล่านี้เย่ชิงหยู่ไม่สามารถรู้ได้ สิ่งเดียวที่เธอรู้ในตอนนี้คือเธออาจต้องเผชิญกับการสูญเสียในอนาคต!

หยางเซินเซินเริ่มตั้งสติได้ แต่ร่างกายยังคงสั่นเพราะอาการกลัวจนอกสั่นขวัญหาย เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า "ประธานเย่ มันเกิดอะไรขึ้น สรุปตรงนี้มันที่ไหนกันแน่คะ?

"เซินเซิน สถานการณ์ตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยต่อเรามาก พวกเราน่าจะโดนลักพาตัว แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวข้องกับหลิวเฟิงหรือเปล่า ลำบากเธอไปด้วยเลย ขอโทษจริงๆ นะ "

“ประธานเย่ ทำไมคุณยังต้องช่วยหลิวเฟิงพูดอยู่อีก? อย่าลืมว่าพวกเราสลบไสลไปที่โรงแรมเทียนเยว่ ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องกับหลิวเฟิงล่ะ? และฉันสงสัยว่าคนที่โรงแรมเทียนเยว่ก็มีปัญหาเช่นกัน มิฉะนั้นพวกเราหนีไปอย่างเงียบ ๆ กันดีกว่า เพราะพวกเขาเลือกสถานที่ตรงนี้ฉันเกรงว่าพวกเขาเลือกที่ฆ่าเราโดยไม่ทิ้งหลักฐานไว้ได้"

เย่ชิงหยู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งที่ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ถ้าหลิวเฟิงต้องการทำร้ายฉันตั้งแต่แรก ทำไมเขาถึงจัดโต๊ะแบบนั้น? และอยู่ในโรงแรมเทียนเยว่อีกด้วย? และอีกอย่างทำไมเขาถึงเลือกโรงพยาบาลร้างแห่งนี้? ทุกอย่างที่กล่าวมามันมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?”

“ประธานเย่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราควรคิดแบบนี้ แต่เราควรคิดว่าจะหนียังไง? ในเมื่อพวกมันปล่อยให้เราอยู่ที่นี่ พวกมันจึงต้องวางแผนจะฆ่าเราอย่างแน่นอน!”

“แปะ แปะ แปะ” เสียงตบมือสามครั้งดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ย “อืม ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หวาดกลัวอะไรมาก แถมยังรู้จักวางแผนหาทางหนีได้อีก ถูกต้องแล้ว ทุกอย่างก็เพื่อฆ่าพวกคุณเท่านั้น แต่คุณที่เป็นเลขาของเย่ชิงหยู่ก็เลยซวยไปด้วย หากจะโทษก็โทษที่คุณมีเจ้านายผิดคน!”

หยางเซินเซินไม่ได้ตื่นกลัวกับคำพูดพวกนี้แต่อย่างใด แถมยังกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แกเป็นใคร? แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำผิดกฎหมายอยู่ การกักขังผู้อื่น การลักพาตัว รู้ไหมว่าจะมีจุดจบยังไง!”

“จุดจบ?” เสียงเย้ยหยันดังขึ้นอีกครั้ง “แม่สาวน้อย เธอช่างไร้เดียงสาเกินไปแล้ว แถมยังกล้าเอากฎหมายมาข่มขู่ฉัน ถามจริงมันจะช่วยอะไรได้ไหม?”

หยางเซินเซินยังต้องการที่จะพูดแดกดันต่อไป แต่เธอกลับเย่ชิงหยู่ห้ามไว้ เย่ชิงหยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "พวกมันกล้าทำอะไรกับเรา แน่นอนว่าพวกเขาเป็นคนชั่วที่ไม่กลัวผิดกลัวถูกแล้ว จะไปพูดกับพวกมันให้เหนื่อยทำไม?”

"ประธานเป็นคนที่เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง"

เย่ชิงหยู่พูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อแกกล้าลงมือแบบนี้กับพวกเรา จะไม่กล้าเปิดเผยตัวตนสักหน่อยเหรอ?”

“ประธานเย่เป็นผู้หญิงที่มีความรู้ จิตใจมั่นคงแน่วแน่ รู้จักควบคุมอารมณ์ แต่กลับมีความเด็ดเดี่ยวเพียงนิดเดียว

พวกเราไม่ใช่เคยเจอกันแล้วเหรอ จำเป็นต้องแดกดันแบบนี้เหรอ?”

เมื่อคำพูดจบลงหลิวเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นแล้วจ้องมองไปที่เย่ชิงหยู่ด้วยสีหน้าทะเล้น

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ใครที่อยู่ข้างหลังแกเรียกมันเถอะ”

หลิวเฟิงไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่กลับเย้ยหยัน“ประธานเย่สงสัยหรือไม่ว่าทำไมคุณถึงต้องอยู่ที่โรงพยาบาลร้าง?”

เย่ชิงหยู่ที่มีสติกลับตื่นตระหนกกับคำพูดเหล่านี้!