จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 924
จบแล้ว!
ทันใดนั้นความคิดที่ไม่สมจริงก็ผุดขึ้นในสมองของเสวียนเจิ้น!
เขาคนเดียวก็สามารถทำให้องค์กรสัตว์เพลิงเกิดความโกลาหลวุ่นวาย และพวกเขาไม่สามารถโต้กลับ และสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือหลบหนี ไม่เพียงแค่คนสามพันคน แม้แต่คนของสาขาดำ คนของสาขาฟ้า หรือแม้แต่เหยาเทียนแห่งสาขาฟ้าต่างก็ถูกฆ่าตาย แล้วเขาจะเอาอะไรต่อสู้กับฟางเหยียน!
เขาไม่เต็มใจ เขาไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก!
ทำไมสถานการณ์ถึงเป็นเช่นนี้ได้ ทำไม!
เขาบังคับให้ตนเองสงบลง และพบว่ากำลังภายในที่ฟางเหยียนปล่อยออกมานั้นแข็งแกร่ง ถ้าหากนี่เป็นเพียงโอกาสสุดท้ายของเขาล่ะ? ขอแค่เป็นมนุษย์ ก็ต้องมีเวลาหมดแรง ไม่พูดถึงการกระทำอันทรงพลังที่สามารถทำลายฟ้าดินได้ การใช้กำลังภายในเป็นตัวเลขทางดาราศาสตร์แน่นอน หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ฟางเหยียนที่มีพลังแข็งแกร่ง แต่ตอนนี้พลังของเขานั้นใกล้หมดแล้ว!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เสวียนเจิ้นก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย!
เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้!
ดอกไม้เพลิงที่เหมือนดาวตกลดลงไปมาก ขณะนี้พลานุภาพมหาศาลก็หายไปแล้ว ส่วนที่เหลือก็ไม่เป็นภัยอันตราย ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ทำให้เสวียนเจิ้นรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก การโจมตีคราวนี้ของฟางเหยียน ทำให้องค์กรสัตว์เพลิงสูญเสียคนอย่างน้อยสองสามร้อยคน!
สำหรับเสวียนเจิ้นแล้วนี่เป็นโจมตีที่รุนแรง!
หลังจากดอกไม้เพลิงมลายไป สถานการณ์ในสนามรบตึงเครียดน้อยลง ตอนนี้ถึงเวลาที่เสวียนเจิ้นจะเคลื่อนไหวแล้ว!
“สาขาฟ้าอยู่ที่ไหน ผู้อาวุโสกุนซืออยู่ที่ไหน!”
หลังจากเสวียนเจิ้นกล่าวจบ ชายชราหลายสิบคนปรากฏขึ้นข้างกายเขา รูปร่างของชายชราดูแตกต่างออกไป มีสูง เตี้ย อ้วน และผอม สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือชายชราเหล่านี้ล้วนมีเส้นผมที่ขาวและใบหน้ามีเลือดฝาด และมีสุขภาพแข็งแรง ถ้าไม่นับชุดขาวยาวและผมหงอกแล้ว พวกเขาก็เหมือนชายหนุ่มวัยฉกรรจ์
ทันทีที่ผู้อาวุโสเหล่านี้ปรากฏตัวออกมา พลานุภาพของสนามฝึกเปลี่ยนไปมาก สาวกขององค์กรสัตว์เพลิงที่โชคดีรอดชีวิตรู้สึกว่าชัยชนะอยู่ไม่ไกล!
มหาราชฟ้าสวรรค์ทั้งสามล้วนเป็นนินจาระดับปรมาจารย์ สำหรับผู้อาวุโสที่เป็นกุนซือนั้นเป็นนินจาระดับปรมาจารย์สามคน และนินจาระดับกึ่งปรมาจารย์อีกเจ็ดคน!
นี่คือไพ่ใบสุดท้ายของเสวียนเจิ้น และเป็นไม้ตายสุดท้ายของเขา!
ตอนนี้เขาตระหนักแล้ว ความสามารถของฟางเหยียนอยู่เหนือจินตนาการของเขาจริง ๆ ถ้าหากไม่สามารถฆ่าเขาได้ ผลลัพธ์คือคนขององค์กรสัตว์เพลิงจะตายไปทีล่ะคน แล้วสุดท้ายทุกคนในองค์กรสัตว์เพลิงจะถูกฆ่าตายหมด!
ถูกต้อง!
เสวียนเจิ้นรู้สึกหวาดกลัว!
ตอนนี้เขาตระหนักถึงอันตรายของฟางเหยียนอย่างจริงจัง!
นินจาระดับปรมาจารย์หกคน และนินจากึ่งปรมาจารย์เจ็ดคน!
ทรงพลังและแข็งแกร่ง น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก!
“พวกคุณพยายามฆ่าคนชั่วคนนี้ให้ได้ เข้าใจไหม?”
สิบสามคนกล่าวพร้อมกัน “ถ้าไม่สามารถฆ่าคนชั่วคนนี้ได้ พวกเราจะถือศีรษะมาพบคุณ!”
เมื่อคนเหล่านี้ปรากฏตัว เสวียนเจิ้นรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย และกลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง มองดูฟางเหยียนที่อยู่ด้านล่าง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฟางเหยียน คุณทำให้ผมรู้สึกแปลกใจจริง ๆ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเล่นกับคุณแล้ว คุณเตรียมพร้อมที่จะตายหรือยัง?”
ฟางเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “ผมจำได้ว่า ผมเคยบอกพวกคุณแล้ว ให้พวกคุณเข้ามาพร้อมกัน ตอนนี้ถึงได้สติหรือ สติปัญญาของคุณน่าเป็นห่วง!”
เสวียนเจิ้น “……”
ทำไมไอ้หมอนี้ถึงได้เสแสร้งเก่งเช่นนี้!
ถ้าไม่เสแสร้งแล้วมันจะตายหรือ!
อดทนต่อแรงกระตุ้นที่อยากจะด่าแช่ง เสวียนเจิ้นซ่อนอารมณ์โกรธเคืองและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมชอบความหยิ่งยโสของคุณ แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าตอนนี้คุณต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย และก่อนตายคุณก็ยังปากแข็งขนาดนี้ ผมจะคอยดูว่าคุณจะมีพลังที่จะโจมตีอีกมากแค่ไหน แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว บอกตามตรง ผมรู้สึกสงสารที่คุณกำลังจะตาย เพราะอย่างไรคนที่เกินความคาดหมายอย่างคุณ ทำให้ผมรู้สึกเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย การฆ่าคุณเช่นนี้ มันน่าเสียดายจริง ๆ!”
“จะว่าไปแล้ว ฟางเหยียนผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ยอมจำนนต่อผม แล้วผมรับรองว่าชีวิตของคุณจะสงบสุข เจริญรุ่งเรืองและร่ำรวยไปตลอดชีวิต คุณคิดว่าไง?”
ฟางเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ตอนที่รังแกภรรยาของผม ฆ่าผู้บริสุทธิ์ ฆ่าทหารของสำนักเจ็ดพิฆาตและพี่น้องของผม ทำไมไม่คิดว่ามันจะมีผลลัพธ์เช่นนี้!”
“จุ๊ ๆ ๆ........” เสวียนเจิ้นส่ายศีรษะด้วยความจำใจและกล่าวว่า “ดูเหมือนคุณจะเป็นคนประเภทถ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นก็ตายเสียเถอะ!”
“ตอนนี้ผมมีทางเลือกให้คุณเลือกเอง จะต่อสู้ตัวต่อตัวหรือต่อสู้เป็นกลุ่ม!”
ฟางเหยียนอยากจะหัวเราะจริง ๆ!
วงจรสมองของเสวียนเจิ้นนั้นน่าทึ่งมาก แต่เมื่อคิดอีกมุมหนึ่ง เมื่อสักครู่เขาตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ตอนนี้เขาใช้ไพ่ใบสุดท้าย ซึ่งสามารถกล่าวได้เลยว่าเขาสามารถกู้หน้ากลับคืนมาใหม่ เลยทำให้เขากลับมาหยิ่งยโสอีกครั้ง!
สำหรับคนประเภทที่บาดแผลหายแล้ว มักจะลืมว่าก่อนนั้นนั้นเจ็บปวดแค่ไหน การสั่งสอนเพียงอย่างเดียวไม่พอจริง ๆ!
“ผมคนเดียว ต่อสู้กับพวกคุณทั้งหมด!”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ เสวียนเจิ้นหัวเราะทันที!
“คุณเป็นคนที่หยิ่งยโสที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น!” เสวียนเจิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เพียงแต่ผมจะคอยดูว่าคุณจะสามารถหยิ่งยโสไปจนถึงเมื่อไหร่!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ