Carrus online : Black sheeP นิยาย บท 11

ไม่อยากจะเชื่อเลยแหะว่าเขาจะส่งมันมาภายในหนึ่งนาทีแบบนี้ แปลว่าไฮยีน่าคงมีเงินล้นเหลือแน่ๆ... อืมๆ คงต้องพยายามถามเขาให้ได้ละนะว่าหามันมายังไง

"เรียบร้อยดีมั้ยชาน?" คราวน์ถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นชานกำลังนิ่งเงียบด้วยสีหน้าพิจารณา

"อ่อ! เรียบร้อยแล้วละ ยังไงวันนี้ฉันก็อยากให้นายพักก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาลุยปรุงยาไปด้วยกัน อีกอย่าง... นายสองคนอย่าลืมไปหาเควสที่เกี่ยวข้องกับการปรุงยาละ เวลาที่เสียไปมันจะได้คุ้มค่ากับพวกนายด้วย" ชานกล่าวแนะนำออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนทั้งสองคนจะพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ

"งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้" ทั้งสามคนกล่าวออกมาพร้อมทั้งโบกมือลา ก่อนร่างของพวกเขาจะหายไปพร้อมๆกับคำว่าออฟไลน์ที่เด้งขึ้นมาแทน

"ติ๊ด ติ๊ด"

"ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะคุณบรรพต"

เหนื่อยจริงๆเลยแหะ เผลอแปปเดียวตอนนี้ก็ปาไปตีสี่แล้วหรอ...

"โครก..." อึก... ถึงจะใช้ยารักษาในโลกนั้นได้ แต่ในความเป็นจริงยารักษามันไม่มีทางแก้หิวได้ด้วยสินะ เราควรไปหาไรกินแถวนี้แหะ

พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบตรงไปที่ประตูห้องทันที

"อ่าวว่าไงดิน กำลังจะไปไหนหรอ?" เป็นเสียงของชายร่างหนาที่ดูค่อนข้างคล้ายนายแบบได้กล่าวทักผมออกมาเมื่อเขาเห็นผมออกมาจากห้องพร้อมกับเขาพอดี เขาชื่อเคน เป็นเพื่อนบ้านของผมเอง

"ผมว่าจะไปหาไรกินสักหน่อยน่ะพี่ พอดีกลับมาก็รีบเข้าไปเล่นคาร์รัสทันที ตอนนี้เลยหิวสุดๆ" ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงอิดโรยเล็กน้อย การพูดเพียงไม่กี่คำตอนนี้ก็เหมือนกับยิ่งเร่งพลังงานการเผาไหม้ของผมให้มากขึ้นไปอีก

หิว~~~

"ฮ่าๆ ผมเองก็เหมือนกัน งั้นไปด้วยกันเลยมั้ย?"

"อ่า แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน"

เคนเป็นเพื่อนบ้านที่ดี เขาอายุห่างกับผมอยู่ราวๆสักปีสองปีได้ แต่ก็ไม่เคยถือตัวว่าตัวเองอาวุโสกว่าเลย อีกอย่างเขามักจะหยอกล้อผมเป็นประจำด้วย เวลามีปัญหาอะไร ก็มักจะเป็นเขานี่ละที่ยื่นมือมาช่วยเสมอ... เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาบอกว่าเล่นคาร์รัสงั้นหรอ?

"นี่พี่เล่นคาร์รัสด้วยหรอ?" ผมถามด้วยความสนใจทันที

"อ่าหะ ทำไมหรอ ฉันดูไม่คู่ควรกับคาร์รัสขนาดนั้นเลยหรอ?"

"เปล่าๆ ผมแค่สงสัยเวลาพักผ่อนของพี่น่ะ"

"ออ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันลาออกจากงานแล้วล่ะ ฮ่าๆ"

"เสียงดังจริงนะพวกนาย นี่มันตีสี่นะไม่ใช่สิบโมงเช้า" เป็นเสียงใสๆของเมย์ที่ดังออกมาด้วยความงัวเงีย เสื้อสีขาวตัวใหญ่ๆที่พล้อยเผยไหล่ขวาอันขาวสะอาดนั้นทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายทันที เธอสวมขาสั้น มันสั้นมากๆจนเสื้อตัวใหญ่ๆนั้นปิดได้มิดพอดี...

ตึก!ตัก!ตึก!ตัก!

เมย์เป็นคนมีเสน่ห์ ใช่ ผมไม่ได้บอกว่าเธอสวยหรือน่ารัก เพราะเมย์คือพรหมแดนที่อยู่ระหว่างพวกมันทั้งสอง ไม่ใช่แค่หน้าตา แต่เธอยังเป็นลูกสาวของคนใหญ่คนโตในสังคม แถมความสามารถด้านดนตรีและการขับร้องก็อยู่ในระดับชั้นเลิศ และเหตุผลที่ทำให้เธอกลายเป็นหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบในสายตาของผมก็คือ เมย์เป็นเกมเมอร์!

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงรู้เยอะขนาดนี้น่ะหรอ? ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกันมามากกว่าสิบปีน่ะสิ!

"อ๊ะ! ดิน! ว่าไงจะไปไหนหรอ" เมย์พูดออกมาด้วยแววตาที่กำลังกลมโตเป็นประกาย ต่างกับเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด

"พอดีพี่กับดินกำลังจะไปหาอะไรกินน่ะ เมื่อกี้เสียงดังไปน่ะ โทษที" พี่เคนพูดออกมาแทนพร้อมทั้งหัวเราะแห้งๆ

"ก็อย่างที่พี่เคนว่านั่นละ โทษทีที่ไปทำให้ตื่นนะ" ผมพูดออกไปด้วยรอยยิ้มที่กำลังกลบเกลื่อนความคิดของตัวเองอยู่ เมย์ไม่น่าจะตื่นมาบ่นได้เพียงเพราะผมพูดกับพี่เคนแค่ไม่กี่คำหรอกจริงมั้ย? ถึงจะเสียงดัง แต่มันก็ไม่ได้ดังพอจะปลุกให้ใครตื่นได้ง่ายๆแบบนี้...

"งั้นเมย์ขอไปด้วยคนสิ ขอเวลาแปปนะ!" เมย์พูดจบก็รีบปิดประตูห้องทันที เสียงตึกตักที่รีบวิ่งไปนั้นดูคล้ายว่าเมย์จะตื่นเต็มที่เอามากๆเลย ซ้ำร้ายมันคงแปลกน่าดูที่คนเพิ่งตื่นมาจะอยากไปกินข้าวกับคนที่ทำให้อารมณ์เสียจนต้องตื่นขนาดนี้... ถึงเราจะไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่ผลลัพธ์มันควรเป็นแบบนี้จริงๆหรอ?

"ผมว่าเมย์ต้องยังไม่ได้นอนแน่ๆเลยพี่เคน"

"อืม... พี่ก็ว่างั้นละ"

เอ... เรามีเสน่ห์ไม่พองั้นหรอ? นี่เราอุตส่าฝืนทนรอเขาออกมาจากห้องเลยนะ...

ชั่งเถอะ รีบเปลี่ยนชุดดีกว่า เอาเป็นตัวนี้ละ นี่ละเริ่ดสุด!

"รอนานมั้ยดิน" เมย์พูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ชุดโปร่งสีขาวบางๆของเมย์นั้นมันสามารถมองทะลุจนเห็นได้ถึงความโค้งเว้าตามร่างกาย มันชัดเจนจนยากที่ผมจะละสายตาจริงๆ แต่ก็นะ ผมสามารถต้านทานมันได้ ผมมีจิตใจที่แข็งแกร่งพอแล้ว มั้งนะ...

"ไม่หรอก มันเร็วจนรู้สึกแปลกๆเลยะละ ฮ่าๆ" ผมตอบกลับโดยมีพี่เคนกำลังหัวเราะอยู่ใกล้ๆ ก่อนพวกเราทั้งสามคนจะตรงไปยังถนนคนเดินที่อยู่ใกล้ๆกับที่พัก

ผมสามารถบอกได้ทันทีว่าคนดูบางตากว่าปกติสักสามสี่เท่าเลยละ คงเพราะส่วนหนึ่งมาจากคาร์รัสที่เปิดตัวด้วยละนะ

"แล้วอะไรทำให้เมย์มาหิวตอนนี้ละเนี่ย" ผมถามออกไปเมื่อไม่สามารถหาคำตอบกับการตามมาด้วยของเมย์ได้อย่างสมเหตุสมผล

"ไม่รู้อะ แค่อยากออกมาข้างนอกเฉยๆน่ะ" เมย์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสดใสจนทำเอาผมนึกถึงเอ็นพีซีริสอย่างช่วยไม่ได้

"อื้ม! จะว่าไปแล้วเมย์ได้เล่นคาร์รัสรึเปล่า?" พี่เคนถามขึ้นมาด้วยความสนใจเมื่อนึกถึงความสามารถของเมย์

"แน่นอนอยู่แล้ว หนูไม่พลาดหรอกนะ พี่กับดินละ ได้เล่นกันรึเปล่า?" เมย์ตอบกลับด้วยความกระตือรือร้นทันที

"เรื่องนั้นไม่เห็นจะต้องถามเลย ของมันแน่อยู่แล้ว แถมพรุ่งนี้พี่เองก็จะมีงานใหญ่ด้วย"

"งานใหญ่? ให้หนูร่วมด้วยคนสิ มาด้วยกันสิดิน"

"อืม... คงไม่ได้อะโทษที พอดีพรุ่งนี้เราเองก็มีงานใหญ่เหมือนกัน งั้นทำไมไม่เพิ่มเพื่อนกันไว้ก่อนละ? ถ้าเสร็จงานแล้วเราจะไปช่วยเอง" ผมเสนอออกไปเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าเมย์ในตอนนี้จะไปได้ไกลขนาดไหนแล้ว

"เอาสิ! เราชื่อเมย์เดย์ วันของเมย์!"

เมย์เดย์... นั่นมันชื่อของอันดับเก้าในเขตบาครอสเลยนิ! นี่เมย์ไปไกลขนาดนั้นแล้วหรอ!