Carrus online : Black sheeP นิยาย บท 12

วันที่ 21 เดือน4 ปี2036 10:02

"ก่อนที่จะเริ่ม ผมมีอะไรจะเสนอน่ะ?" เป็นครูซที่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าจริงจังจนยากที่ผมจะปฏิเสธต่อความสนใจที่กำลังปะทุอยู่ในตัว

"บอกมาเลย ยังไงเราก็ต้องร่วมมือกัน ได้ความคิดที่หลากหลายมันต้องดีกว่าแน่ๆ"

"ว่ามาเลยครูซ"

"ผมลองคำนวณเรื่องการปรุงยาดูแล้ว แต่ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยน่ะสิ วัตถุดิบพวกนี้มันมีอายุอยู่แค่สามวัน แต่พวกเราน่ะใช้เวลาการสร้างพวกมันอยู่ที่ราวๆหนึ่งนาทีต่อหนึ่งขวด ซึ่งมันใช้แค่ขวดละสิบกรัมเองนะ อัตราสำเร็จของผมก็แค่40% ของคราวน์ก็แค่42% ถ้าพูดถึงกำไรแล้ว มันมีโอกาสที่เราจะเสียสูงเป็นอย่างมาก..."

"ที่พูดมาแบบนี้แปลว่าคิดวิธีแก้ได้แล้วสินะ? ต้องการให้ผมทำอะไรบอกมาได้เลยครูซ" ผมกล่าวเสนอออกไปทันทีเมื่อได้ยินสายนักปรุงยาพูดแบบนั้นเองกับปาก

"อืม มันค่อนข้างยุ่งยากมากเลยละ แต่ถ้าเป็นคนของสมาคมก็น่าจะพอทำอะไรได้บ้าง... ผมอยากให้คุณจัดการแข่งขันขึ้น ด้วยวิธีนี้เราจะได้ประโยชน์หลายๆอย่างจากการลงทุนน่ะ" ครูซกล่าวออกมาด้วยแววตาที่ค่อนข้างหนักแน่น วิธีแก้ปัญหาของอีกฝ่ายถือว่าน่าสนใจไม่น้อย แต่ว่ามันจะต้องทำอะไร​ รวมถึงปัญหาของสมุนไพรที่เยอะเกินไป​ มีรายละเอียดแบบไหน เรื่องนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

"ทุกคนอาจจะสับสนอยู่ อย่างนั้นผมจะอธิบายให้ฟัง" ครูซกล่าวพร้อมทั้งเริ่มขยับมือไปมาคล้ายๆกับครูที่กำลังสอนนักเรียน

"ถ้าเราซื้อสมุนไพรพวกนั้นมาทั้งหมด มันก็จะใช้เงินอยู่ราวๆห้าหมื่น แต่ว่าเรามีโอกาสทำยาสำเร็จอยู่ที่สี่ในสิบ ถึงจะน่าหดหู่และแทบไม่คุ้มค่า แต่นั่นคือความจริงของนักปรุงยาในตอนนี้... มิหนำซ้ำ ถ้าต้องปรุงยาแค่สองคนกับวัตถุดิบระดับมหาศาล เราสองคนต้องใช้เวลากว่าสองวัน และนั่นคือแบบไม่หลับไม่นอนและไม่กระดิก​ไปไหนเลยด้วย..."

"เรื่องนั้นผมจะช่วยปรุงด้วยอีกแรงเอง"

"มันเป็นไปไม่ได้น่ะสิ ด้วยอัตราสำเร็จระดับ20%น่ะ มีแต่จะทำให้นายขาดทุนย่อยยับถ้าร่วมปรุงด้วย เพราะงั้นผมคิดว่าเราควรหาคนมาช่วยแบบเยอะเลยนะ"

"แล้ววิธีนั้นคืออะไรละ?" คราวน์ถามออกไปด้วยแววตาสงสัยอย่างเปี่ยมล้น ถ้าทุกอย่างมันซับซ้อนและยากเย็นขนาดนั้น แปลว่าอัตรสำเร็จเควสนี้จริงๆแล้วคือต่ำเป็นอย่างมากเลยไม่ใช่หรอ? ถึงเควสจะสำเร็จในตอนนี้ แต่ว่าการที่เราจะกลายเป็นพ่อค้ามันเท่ากับเป็นเควสต่อเนื่องไปโดยปริยาย

ถ้าล้มเหลวมันต้องส่งผลกระทบไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่งแน่ๆ

"จัดกิจกรรมปรุงยาขึ้นมาไงละ"

จัดกิจกรรม? หมายถึงการเช่าพื้นที่บางส่วนของเมืองเพื่อใช้เป็นสถานที่ปรุงยา​สินะ มิน่าละถึงบอกว่าถ้าเป็นคนของสมาคมน่าจะทำได้ แต่ถ้าจัดกิจกรรมแบบนั้น เราจะหาคนได้ทันอย่างนั้นหรอ? เควสเองก็เหลืออีกแค่สองวันเองนะ... ไหนจะเงินลงทุนอีก?

"กังวลเรื่องวิธีการอยู่สินะชาน แต่ผมน่ะเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว ผมประกาศลงหน้าบอร์ดแล้วละว่าเราต้องการนักปรุงยาจำนวนมากมาแข่งขันกันปรุงยา และค่าสมัครก็ใช้เพียงแค่100Gเท่านั้น แล้วรู้มั้ยผลตอบรับหลักจากนั้นเป็นยังไง?" ครูซกล่าวด้วยรอยยิ้มร้าย ก่อนเขาจะชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

"มีผู้เล่นสายปรุงยาอยู่มากกว่าหนึ่งพันคนที่ต้องการเข้าร่วม! แต่อย่าเพิ่งดีใจไป จำนวนที่จะมาจริงๆมันน่าจะราวๆสามถึงสี่ร้อยคนละนะ แต่ด้วยจำนวนเท่านี้เราก็จะได้เงินมากพอที่จะใช้เป็นเงินหมุนเวียนแล้ว"

"ถ้าคนมาสักสามร้อยคน... เราก็จะได้เงินค่าสมัครถึง30,000G!!! พระเจ้า ด้วยเงินขนาดนี้เราแทบจะไม่มีปัญหาเรื่องการเงินเลยนะ" คราวน์โพล่งกล่าวออกมาทันที

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ ในรายละเอียดที่ผมลงไว้ในประกาศคือยาทั้งหมดจะเป็นของเรา ซึ่งความสำเร็จมันน่าจะเฉลี่ยอยู่ที่สามในสิบ และนั่นคงไม่ใช่ปัญหาแน่ถ้าแลกกับความมั่นคงที่จะไม่เสียกำไรในระดับมหาศาล อีกอย่างเราจะสามารถหานักปรุงยาที่ไม่มีสังกัดหรือเข้าร่วมกับใครได้ด้วย แบบนั้นก็เหมือนเราได้หน่วยปรุงยาแบบถาวรมาในระลอกหลังแน่ๆ ด้วยแผนนี้ พวกคุณคิดว่ายังไง?"

"ครูซ... นี่คุณทำงานเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจงั้นหรอ? ความเข้าใจของคุณนี่มันไปไกลกว่าพวกผมสองคนมากเลยนะ" ชานพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแหยๆเมื่อทุกสิ่งที่เขาคิดนั้นมันตื้นเขินเกินไป แต่ในทางกลับกัน ครูซกลับมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งจนถึงขั้นเตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมไม่ต่างกับเลขาเลยสักนิด

"นั่นน่ะสิ ถ้าเป็นแบบนี้การลงทุนในระลอกแรกก็จะยังไม่ได้กำไรสินะ แต่ในเดือนถัดไปเราจะได้กำไรเห็นๆเลย" คราวน์พูดเสริมด้วยความชื่นชม ในขณะที่ครูซได้แต่หัวเราะแก้เขินออกมา

"แล้วครูซ คุณประกาศไว้ตอนกี่โมงงั้นหรอ?"

"ตอนเที่ยงน่ะ ผมคิดว่าพวกคนที่ออนดึกๆส่วนมากก็น่าจะตื่นกันตอนนี้นี่ละ"

"ถ้าอย่างนั้นอีกสองชั่วโมงเราไปเจอกันที่สมาคม​ ส่วนตอนนี้ผมขอไปจัดการเรื่องเควสก่อนก็แล้วกัน"

ที่จริงผมต้องการไปตรวจสอบเรื่องการเช่าพื้นที่ก่อนนั่นละ แต่ว่าเควสลับที่ผมได้มามันช่วยเพิ่มค่าอิทธิพลด้วยนี่สิ ถึงจะไม่รู้ว่ามันทำงานยังไง แต่มันก็น่าจะช่วยเรื่องการเช่าพื้นที่ได้อยู่บ้าง อย่างน้อยมันก็ไม่น่าจะไร้ค่าถึงขั้นลดราคาเช่าพื้นที่ไม่ได้ละนะ

"นาย! ชาน! หยุดก่อน!" เป็นเสียงร้องตะโกนดังๆที่ดังไล่หลังผมมาด้วยความกระหืดกระหอบ ถึงจะไม่คุ้นเสียงนัก แต่ถ้าอีกฝ่ายทักก็ควรจะหันไปสนใจหน่อยละนะ

วอเรีย? แล้วนั่นมันสถานะอะไรน่ะ? ดีบัฟผู้ต้องสงสัยงั้นหรอ?

"มีปัญหาอะไรงั้นหรอ? ถ้าอยากได้เกราะคืนผมบอกก่อนนะว่ามันเป็นไปไม่ได้" ผมตอบกลับพร้อมทั้งเบือนหน้าหนี อีกไม่กี่ก้าวผมก็จะออกนอกเขตเมืองอยู่แล้ว ถ้าเขาต้องการพีเค ผมจะตบกลับให้เกรียมและไปเจอหน้าเทพีให้ดู

"ไม่ๆ เรื่องเกราะฉันยกให้เลย แถมตำราสกิลให้ด้วย แต่นายยกโทษให้ฉันได้มั้ย? ตอนนี้มีแต่นายแล้วที่ช่วยฉันได้" วอเรียพูดออกมาด้วยเสียงสั่นที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงนั้นยังคงมองออกไปนอกเมืองอยู่เป็นระยะราวกับเขากลัวอะไรสักอย่างก็มิปาน

"ยกโทษงั้นหรอ? แล้วช่วยที่ว่านี่คืออะไรงั้นหรอ" ผมถามออกไปเพราะอีกฝ่ายเสนอว่าจะยกตำราสกิลให้ละนะ

"ตอนนี้พี่แบล็คส่งคนมาดักฉันอยู่นอกเมืองน่ะสิ ค่าสถานะบ้าๆนี่อีก ฉันตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย ขอแค่นายยกโทษให้ฉันก็พอ ให้พี่แบล็คปล่อยฉันไปเถอะนะ นะชาน..."

อึก... อย่าบอกนะว่าฝีมือของเมย์? นี่เธอจะไม่โหดไปหน่อยหรอ...

"อืมๆ ในทางกลับกัน นายต้องมาช่วยฉันทำเควสคุ้มกัน ตกลงมั้ย? ถ้าไม่ก็เตรียมออกไปโดนตบนอกเมืองได้เลย"

"ตกลง ตกลงชาน ฉันกับเพื่อนในปาร์ตี้จะช่วยนายทำเควสเอง ไม่สิ เราจะไม่หารรางวัลนายด้วย พวกเราจะแค่เดินทางไปด้วยเฉยๆก็พอ" วอเรียตอบกลับอย่างไม่ต้องคิดทันที มิหนำซ้ำเขายังยื่นข้อเสนอที่ดีกว่าเดิมมาอีกด้วยซ้ำ

ไม่รู้หรอกนะว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ผมกลายเป็นคนแบบนี้ไป... แต่ผมเริ่มรู้สึกสนุกกับความลำบากของคนอื่นแล้วสิ

"ถ้างั้นก็ตามมา"

อีกฝ่ายโดนดีบัฟแล้วก็ยังโดนทำให้เสียขวัญขนาดนี้ ผมไม่รู้หรอกนะว่าพวกเขาวางแผนอะไรไว้ แต่หากคิดไม่ซื่อผมก็สามารถเอาชนะพวกเขาได้ง่ายๆแล้วในตอนนี้ เพราะงั้นเรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด...

[ยินดีด้วย คุณสำเร็จเควสช่วยเหลือระดับX ผู้กอบกู้เคเด็น]