จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 133

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา บุคคลสำคัญทางธุรกิจมากมายที่อยู่ในสถานที่ เงียบอย่างกะทันหัน

โดยเฉพาะซุนอีหมิงและเกาเยว่หรู

ภายในใจไม่เข้าใจอย่างมาก

ว่ากันว่า หานเฟิงอี้ เป็นที่ปรึกษาทางธุรกิจของเฉิงโม่หนง

ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะไม่ใช่แบบนั้น

มีอาจารณ์ที่ไหนปฏิบัติต่อลูกศิษย์แบบนี้?

เปลี่ยนอีกคำพูดหนึ่ง.....

เฉิงโม่หนงเป็นใคร?

เพียงแค่เสียเวลาไปเจ็ดปี ก็สามารถสร้างเทียนจวิน กรุ๊ปให้เป็นอาณาจักรธุรกิจแห่งหนึ่ง!

ต่อให้ระหว่างหานเฟิงอี้และเฉิงโม่หนงจะเป็นเพียงอาจารย์และลูกศิษย์ในนามเท่านั้น หานเฟิงอี้ก็ไม่ควรปฏิบัติต่ออัจฉริยะทางธุรกิจคนหนึ่งแบบนี้ได้ใช่ไหม?

มันดู บาอำนาจไปหน่อย!

อีกอย่างหนึ่ง.....

เย่อู๋เทียน ผู้ครองประเทศของประเทศหลง เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงของเทียนจวิน กรุ๊ป กลับถูกหานเฟิงอี้ด่าว่าเป็นคนเถื่อน?

มันเหนือความคาดหมายของผู้คนจริงๆ!

ในเวลานี้ หานจื่อหยวนเดินมาอยู่ต่อหน้าเฉิงโม่หนงแล้ว

ก็ราวกับว่า ภายใต้สายตาของคนมากมาย หานจื่อหยวนกำลังจะตบหน้าของเฉิงโม่หนงจริงๆ

แต่ในเวลานี้ ด้านหลังของเฉิงโม่หนงมีผู้หญิงในชุดสูทของผู้ชายคนหนึ่ง จู่ๆก็เดินขึ้นมาหนึ่งก้าว มองหานจื่อหยวนอย่างเย็นชา

หานจื่อหยวนตัวสั่นเล็กน้อย พูดอย่างดูถูก : “แกก็คือบอดี้การ์ดคนใบ้คนนั้นที่เย่อู๋เทียนให้มาปกป้องเฉิงโม่หนงอยู่ข้างกายใช่ไหม ซูชิงหลวน?”

หญิงในชุดสูทมองดูหานจื่อหยวนอย่างไม่แยแส ไม่พูดแม้แต่คำเดียว

เธอเป็นคนใบ้จริงๆ

ไม่มีลิ้น

ถ้าไม่มองอย่างละเอียด ก็ยากมากที่จะมองออกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอผอมเพรียว สูงเกือบหนึ่งเมตรแปด ผมสั้น ลักษณะใบหน้าดูมีมิติ แก้มนั้นเหมือนหยกที่ไร้ตำหนิ กลับเป็นผู้หญิงใบหน้าผู้ชาย

เธอชื่อซูชิงหลวนจริงๆ

เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เย่อู๋เทียนพบในสนามรบ แต่ตอนที่พบเจอ เธอถูกคนตัดลิ้นไปแล้ว

นอกจากนี้ หน้าอกก็ถูกคนควักออกไปแล้ว

หลังจากเย่อู๋เทียนช่วยเธอรอดชีวิต เก็บไว้ข้างตัวสองปี

แปดปีก่อน เพราะทนดูไม่ได้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปทำเรื่องต่างๆในสนามรบ ก็เลยมอบหมายให้เธอมาอยู่ข้างกายเฉิงโม่หนง

หานจื่อหยวนมองซูชิงหลวนอย่างดูถูก พูดอย่างไม่แยแส : “ไสหัวออกไป!”

ซูชิงหลวนไม่ขยับ

จู่ๆความเยือกเย็นก็ปรากฏขึ้นในสายตาของหานจื่อหยวน ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงไป

ทันใดนั้นเอง มือของซูชิงหลวนเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า คว้าข้อมือของหานจื่อหยวนเอาไว้

หานจื่อหยวนหรี่ตาทั้งคู่ลง เคลื่อนไหวร่างกาย ใช้ศอกอีกข้างหนึ่ง ฟันไปที่ใต้ซี่โครงสามนิ้วของซูชิงหลวน

รวดเร็วจนน่าตกใจ!

ซูชิงหลวนถูกโจมตี กลับเพียงแค่ส่งเสียงฮือหนึ่งที เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

กริชเอ๋อเหมยที่ทำจากหยกขาวส่องประกายออกมาจากข้อมือ พลิกมือแทงไปที่คอของหานจื่อหยวน!

แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ มีเงาหนึ่งบินเข้ามา เสียงดังติ้งหนึ่งที เงาที่บินกระทบกับกรีชเอ๋อเหมยที่ทำจากหยกขาว

กรีชเอ๋อเหมยแตกละเอียด!

หานจื่อหยวนมองเห็นโอกาส โต้กลับอย่างรวดเร็วหนึ่งหมัด โจมตีไปที่ท้องของซูชิงหลวน

ทุบ!

ซูชิงหลวนถูกโจมตีจนถอยหลังห้าหกก้าว ค่อยหยุดลง

ต่อจากนั้น หานจื่อหยวนยกมือขึ้นแล้วฟาดลงไปอย่างรวดเร็ว ตบไปที่หน้าของเฉิงโม่หนง

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังอย่างมาก!

ที่มุมปากของเฉิงโม่หนงมีเลือดสีแดงไหลออกมา มองหานจื่อหยวนด้วยความเกลียดชังหนึ่งที กลับไม่กล้าพูดแม้แต่นิดเดียว

จากนั้นมองไปทางซูชิงหลวน

ก่อนอื่นคือเธอมองดูกริชเอ๋อเหมยที่แตกหักอยู่บนพื้นหนึ่งที หลังจากนั้นค่อยมองไปทางด้านหลังของหานเฟิงอี้ ก็พบ ชายร่างสูงใหญ่ที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ธรรมดาคนหนึ่ง เดินเข้ามาทางนี้

เห็นได้ชัดอย่างมาก เมื่อกี้คนที่ลงมือช่วยหานจื่อหยวน ก็คือผู้ชายคนนี้

หานหยุนเฟย

พี่ชายแท้ๆของหานหยุนเฉ่า

หานหยุนเฉ่าเดินมาถึงด้านหลังของหานเฟิงอี้ ก็หยุดเดิน มองหานจื่อหยวนหนึ่งที ยิ้มและพูดอย่างไม่แยแส : “ผมช่วยชีวิตคุณไว้หนึ่งครั้ง”

หานจื่อหยวนกลับไม่ได้เหลียวมอง จ้องมองไปทางซูชิงหลวน พูดอย่างเย็นชา : “คุณควรจะฆ่านังสารเลวคนนี้!”

หานหยุนเฟยยักไหล่ และพูด : “เธอเป็นคนของเย่อู๋เทียน หลังจากเย่อู๋เทียนมาถึง ผมค่อยฆ่าเธอ แบบนั้นค่อยมีความหมาย”

พูดถึงตรงนี้ หานหยุนเฟยเหลือบมองเฉิงโม่หนงทีหนึ่ง ยิ้มและพูด : “สาวน้อย ตอนที่ไปรับใบรับรองที่เจียงไห่กับเย่อู๋เทียน จำไว้ไปที่ห้องของฉัน ฉันคิดถึงเธอมานานมากแล้ว”

เฉิงโม่หนงโกรธจนใบหน้าดำ

หานเฟิงอี้หันหน้าไปมองหานหยุนเฟย กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ : “อย่าทำผิดกฎแบบนี้สิ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำอะไรก็ควรจริงจังหน่อย!”

หานหยุนเฟยพูดอย่างไม่เห็นด้วย : “เรื่องของโทรศัพท์หนึ่งสาย คุณกลับต้องมาเจียงไห่เป็นการส่วนตัว มาเจอลูกหมาตัวนั้น ไม่รู้เลยจริงๆว่าคุณคิดอะไรอยู่”