จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 143

พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนเงียบกริบ

เย่อู๋เทียนกล้าบอกให้เฉิงโม่หนงไปตบหน้าหานเฟิ่งอี๋แบบโจ่งแจ้งอย่างนี้?

เฉิงโม่หนงเองก็อึ้งกิมกี่แล้ว

คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า เย่อู๋เทียนจะกล้าพูดคำนี้ออกมา

ไม่ว่ายังไงก็ตาม หานเฟิ่งอี๋ก็เป็นคนตระกูลหาน

และหานหว่านเอ๋อร์ซึ่งเป็นแม่ของเย่อู๋เทียนก็มาจากตระกูลหาน

คำพูดอกตัญญูอย่างนี้ เย่อู๋เทียนพูดออกมาได้อย่างไร?

แต่เฉิงโม่หนงคิดอีกที ก็เข้าใจว่าทำไมเย่อู๋เทียนทำอย่างนี้

น่ากลัวจะไม่ใช่เพราะคำพูดเมื่อครู่ของหานเฟิ่งอี๋ ที่จะให้ถังจิ่วเชียนเอาชีวิตเย่อู๋เทียน!

ยังเพราะเรื่องเก่าเมื่อหลายปีก่อนด้วย

หานหว่านเอ๋อร์เคยพาเย่อู๋เทียนไปเยี่ยมเยือนตระกูลหานแห่งตี้ตู

ตอนนั้นพ่อของหานหว่านเอ๋อร์ ซึ่งก็คือตาของเย่อู๋เทียน โดนตระกูลหานลงโทษเพราะเรื่องหนึ่ง

หานหว่านเอ๋อร์กลับต้องรับโทษแทนพ่อ

แต่ไม่ได้โดนฟาดแส้ไม่กี่ทีง่ายๆอย่างนั้น กลับโดนหานเฟิ่งอี๋ตบหน้าฉาดใหญ่ต่อหน้าทุกคน

แค่เพราะเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับหานหว่านเอ๋อร์

ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์ทำธุรกิจอยู่ที่เจียงไห่ เกี่ยวกับสิ่งทอ

บังเอิญที่ ตอนนั้นหานซื่อกรุ๊ปก็เข้าร่วมในธุรกิจนี้ด้วย

เพื่อหาเงินให้ชาวไร่ฝ้ายมากขึ้นหน่อย หานหว่านเอ๋อร์ใช้วิธียกราคาต้นทุนสูงขึ้น

ไปๆมาๆ ทำให้ธุรกิจสิ่งทอแห่งหนึ่งภายใต้หานซื่อกรุ๊ปต้องจ่ายเงินไปถึงยี่สิบกว่าล้านเพื่อซื้อฝ้ายล็อตนั้น

และเพราะอย่างนี้ ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์ถึงพาเย่อู๋เทียนไปเยี่ยมเยือนตระกูลหานแห่งตี้ตู เพราะอยากอธิบายเรื่องนี้ด้วยตนเอง

แต่ไม่คิดเลยว่าจะ....

แค่เข้าประตู ก็เห็นตาของเย่อู๋เทียนกำลังถูกมัดขึงโดนเฆี่ยนด้วยแส้อยู่กับต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่งในสวนของตระกูลหาน

หานหว่านเอ๋อร์มีหรือจะทนเห็นพ่อตนเองโดนแบบนี้ได้?

ดังนั้นจึงรับโทษแทนพ่อ!

สุดท้ายไม่ได้โดนเฆี่ยนด้วยแส้ไม่กี่ที ยังโดนตบหน้าฉาดใหญ่

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ตอนนั้นเย่อู๋เทียนที่ยังเด็ก ต้องทนเห็นหานหว่านเอ๋อร์โดนหานเฟิ่งอี๋ตบหน้าต่อหน้าต่อตาตนเอง

เย่อู๋เทียนพยายามต่อต้านสุดแรง แต่เขาในวัยเยาว์มีหรือจะสู้กับผู้ใหญ่ทั้งหมดของตระกูลหานได้?

ตอนนั้นไม่เพียงต้องทนเห็นหานหว่านเอ๋อร์แม่ตนโดนตบต่อหน้าต่อตาตนเอง

ยังทำได้แค่มองดูหานหว่านเอ๋อร์แม่ตนโดนลูกหลานสายตรงของตระกูลหานเยาะเย้ยถากถางสารพัดอย่างทำอะไรไม่ได้อีก

หรือกระทั่งเขาต้องทนดูแม่ตนเองโดนหานเฟิ่งอี๋ใช้กรรไกรตัดสะบั้นผมยาวทิ้ง

ตัดผม....

สำหรับผู้หญิงแล้ว ไม่ว่ายุคสมัยไหนกเป็นการเหยียดหยามชนิดหนึ่ง!

ถึงเรื่องมันจะผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้ว แต่เย่อู๋เทียนมีหรือจะลืมความอัปยศที่ตอนนั้นตระกูลหานแห่งตี้ตูมอบให้เขากับหานหว่านเอ๋อร์ได้?

พอคิดถึงตรงนี้ เฉิงโม่หนงค่อยๆเดินทีละก้าวจนไปหยุดที่หน้าหานเฟิ่งอี๋กับหานจื่อหยวน

“ตบกี่ครั้ง?”

เฉิงโม่หนงตัดสินใจ เธอมองหานเฟิ่งอี๋อย่างเย็นชา และหันไปถามเย่อู๋เทียนที่อยู่ข้างๆ

“ฉาดเดียว พอแล้ว!”

เย่อู๋เทียนบอก

หานเฟิ่งอี๋ถลึงตาใส่เย่อู๋เทียนด้วยความโกรธ เธอตะโกนอย่างขาดสติว่า “ลูกทรพี แกกล้าหรอ!”

เพี๊ยะ!

เฉิงโม่หนงยกมือขึ้นสูงและตบลงไปที่หน้าหานเฟิ่งอี๋ฉาดหนึ่ง

เสียงดังฟังชัด

หานเฟิ่งอี๋โดนตบจนหน้าสั่น

ที่จริงเธอสามารถตอบโต้ได้โดยง่าย และยังสามารถเอาชีวิตเฉิงโม่หนงได้โดยง่ายด้วย

แต่เพราะเย่อู๋เทียนยืนอยู่ด้านหลังเฉิงโม่หนง เธอเลยไม่กล้าตอบโต้

หานจื่อหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆเบิกตากว้าง กำลังจะยกมือขึ้นตบสั่งสอน เฉิงโม่หนง แต่ไม่คิดเลยว่า เฉิงโม่หนงจะยกมือขึ้นก่อน และตบลงมาที่ใบหน้าเธอฉาดใหญ่

เพี๊ยะ!

ตบฉาดนี้ลงเต็มแรงมาก!