จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 160

ใครก็คิดไม่ถึงว่า ถังเสี่ยวไป๋จะพูดออกมาแบบนี้

ถังเสี่ยวไป๋......

เป็นคนโง่จริง ๆ? หรือว่าแกล้งโง่กันแน่?

ทว่า เรื่องนี้ก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว ที่สำคัญก็คือ เย่อู๋เทียนกลับที่จะให้ถังเสี่ยวไป๋เรียกขานเขาว่าคุณปู่

เย่อู๋เทียนเองก็ถูกถังเสี่ยวไป๋พูดล้อเล่นจนตลกไปด้วยเหมือนกัน และพูดขึ้นว่า: “ฉันไม่ได้กำลังทำให้นายอับอาย”

เมื่อพูดจบ

ถังเสี่ยวไป๋ก็เรียกเย่อู๋เทียนว่า: “คุณปู่”

“......”

“......”

“......”

ทุกคนเงียบกริบกันไปทั้งหมด

ถังเสี่ยวไป๋ ที่เมื่อครู่มีท่าทางที่หยิ่งผยอง ตอนนี้กลับมาเรียกขานเย่อู๋เทียนว่าคุณปู่อย่างง่ายดายขนาดนี้?

หัวสมองของเขามีพัฒนาการที่ผิดปกติไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?

เขามองไม่ออกหรือว่าเย่อู๋เทียนกำลังจงใจทำให้เขาอับอายอยู่?

เมื่อครู่เขานั้นต้องการจะลงมือฆ่าเย่อู๋เทียนเลยเชียวนะ!

เย่อู๋เทียนทำไมถึงจะรับเขาเข้าเป็นลูกศิษย์ได้ง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ?

เย่อู๋เทียนไม่ได้คืนคำ พยักหน้าเล็กน้อย แล้วก็หันหน้ามองไปที่เฉียนเป่ยเฉิน และพูดว่า: “เฉินเอ๋อร์ มานี่หน่อย”

เฉียนเป่ยเฉินเดินเข้ามาหา

ด้วยความประหม่าเล็กน้อย

เพราะเขารู้ว่า อาจารย์ของเขาเย่อู๋เทียนนั้นไม่เคยพูดล้อเล่นอะไรมาก่อน

หลังจากที่เฉียนเป่ยเฉินเดินเข้ามาแล้ว สายตาที่มองไปยังถังเสี่ยวไป๋นั้น ก็ค่อนข้างซับซ้อน และในแววตากลับมีความเคารพเลื่อมใสขึ้นมาบ้างด้วย

หมดหนทาง

เพราะคนธรรมดาที่นั่งกันอยู่ในที่แห่งนี้ บางทีอาจจะคิดว่าถังเสี่ยวไป๋นั้นเก่งกาจล้ำเลิศ

เพียงแค่ใช้ชี่กระบี่ก็สามารถที่จะฟันโต๊ะที่ทำมาจากหยกให้แตกหักออกเป็นสองส่วนได้ ซึ่งง่ายดายราวกับว่าหั่นเต้าหู้ แต่ในสายตาของเฉียนเป่ยเฉินแล้ว มันช่างน่าตื่นตกใจเป็นยิ่งนัก!

ผู้ที่เป็นนักบู๊ จะต้องอยู่ในแดนพลังปราณและมีพลังเหนือกว่าพลังตันสุดขอบ ถึงจะสามารถแผ่ซ่านพลังลมปราณได้ แต่พลังลมปราณประเภทนี้ ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำร้ายผู้อื่นได้

ซึ่งจะต้องถึงขั้นพลังปราณสุดขอบก่อนเป็นอย่างน้อย

ส่วนระดับที่จะสามารถใช้พลังลมปราณฆ่าคนได้นั้น จะต้องมีพลังขั้นแดนที่แข็งแกร่งมากขึ้นกว่านี้

นั่นก็คือพลังมืด

ก่อนหน้านี้ที่โรงแรมว่างไห่ เย่อู๋เทียนใช้มือข้างเดียวกดทับลงมา ราวกับว่าเป็นฝ่ามือปกคลุมท้องฟ้าในการเอาชนะถังเจิ้งเฟิงได้บนทะเล ซึ่งก็คือใช้พลังมืดนี้เอง!

ส่วนในวันนี้ พลังกระบี่ที่ถังเสี่ยวไป๋ใช้ฟาดฟันเย่อู๋เทียนนั้น ได้รวมชี่เป็นเส้นพลัง และขับเคลื่อนบนตัวกระบี่

ชัดเจนว่า......

พลังความสามารถของถังเสี่ยวไป๋นั้น ก็เข้าสู่ขั้นพลังมืดแล้ว!

ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งคนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะนับถือเด็กหนุ่มที่อ่อนต่อโลกไร้ประสบการณ์แบบนี้เป็นอาจารย์?

ช่างน่าเหลือเชื่อมากจริง ๆ!

เวลานี้ ถังเสี่ยวไป๋ก็ได้สังเกตไปที่เฉียนเป่ยเฉิน โดยสังเกตประมาณสิบวินาที ใบหน้าก็กระตุกขึ้น

เขานึกว่าศิษย์รักของเย่อู๋เทียนจะเป็นถึงยอดฝีมือที่เก่งกาจอะไรนั่น

ตอนนี้ดูเหมือนว่า รูปร่างราวกับเป็นแท่งไม้ไผ่ ร่างกายก็ไม่มีท่วงท่าความเป็นนักบู๊อะไรเลย......

คนนี้เหรอ?

เย่อู๋เทียนพูดกับถังเสี่ยวไป๋ว่า: “คุกเข่าคารวะนับถือเป็นอาจารย์สิ”

ถังเสี่ยวไป๋รู้สึกได้ว่า ตนเองนั้นถูกทำให้อับอายจริง ๆ แล้ว จึงพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “ฉันต้องการที่จะนับถือนายเป็นอาจารย์! ไม่ใช่จะนับถือไอ้กระจอกนี้เป็นอาจารย์สักหน่อย! ”

เย่อู๋เทียนชะงักเล็กน้อย แล้วหันหน้าถามไปที่เฉียนเป่ยเฉินว่า: “เขากำลังดูหมิ่นอาจารย์ ทำอย่างไรดี? ”

เฉียนเป่ยเฉินกระพริบตาสองครั้ง และพูดว่า: “ง่ายมาก”

เมื่อพูดจบ

เฉียนเป่ยเฉินก็ลงมืออย่างรวดเร็ว

โดยชกเข้าไปที่ทรวงอกของถังเสี่ยวไป๋

ตุบบบ!

ทันใดนั้น ถังเสี่ยวไป๋ก็ราวกับว่าวที่เส้นเชือกขาด กระเด็นลอยไปไกลกว่ายี่สิบเมตร

แต่ยังไม่ทันรอให้ถังเสี่ยวไป๋ร่วงตกลงสู่พื้น เฉียนเป่ยเฉินก็พุ่งตรงเข้าไปหาราวกับเป็นเสือชีต้า ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของถังเสี่ยวไป๋ จับที่ท่อนแขนของเขา และเหวี่ยงสะบัดไปมาซ้ายขวา

ตุบบ!

ตุบบ!

ตุบตุบตุบบบบบบบบ!

เฉียนเป่ยเฉินที่รูปร่างผอมกระหร่อง จับที่ท่อนแขนของถังเสี่ยวไป๋ แล้วก็เหวี่ยงร่างกายของเขากระแทกลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง และยังจะซ้ายทีขวาทีอีกด้วย

ทุกคนในที่แห่งนี้ ต่างก็ตกตะลึงกันทั้งหมด

นี่มัน......

หลังจากที่เหวี่ยงไปมายี่สิบกว่าครั้งแล้ว เฉียนเป่ยเฉินก็พลาดทำหลุดมือ แต่ไม่ทันรอให้ถังเสี่ยวไป๋ตกลงถึงพื้น ถังเสี่ยวไป๋ก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไปไกลอีกครั้ง

ร่างกายล่องลอยอยู่กลางอากาศ

ลอยไปจนถึงฝาผนังกำแพงทางฝั่งตะวันตกของห้องโถงจัดเลี้ยง

ตุบ!

ถังเสี่ยวไป๋ราวกับว่าเป็นหุ่นไม้กระบอกอย่างไรอย่างนั้น กระแทกเข้ากับฝาผนังอย่างจัง จนร่างกายฝังเข้าไปอยู่ในฝาผนังเลยทีเดียว

ผ่านไปเจ็ดถึงแปดวินาที ก็ยังไม่ร่วงตกลงมา

ถังเสี่ยวไป๋อยู่ในสภาพที่สับสนมึนงงไปหมดแล้ว

เมื่อเย่อู๋เทียนเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว พูดตามจริง เขาก็แปลกใจบ้างเหมือนกัน และพูดกับเฉียนเป่ยเฉินด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า: “นายโง่หรือเปล่าเนี่ยะ? เขาเป็นนักกระบี่ วิชาความสามารถก็อยู่ที่กระบี่ พลังในร่างกาย ที่จริงแล้วก็แค่ขั้นพลังปราณชั้นยอดเท่านั้น นายลงมือหนักไปหน่อยแล้ว! ”

เฉียนเป่ยเฉินสีหน้าเป็นกังวล จึงรีบวิ่งเข้าไปหาถังเสี่ยวไป๋ และถามว่า: “ลูกศิษย์ นายไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

ฟู่ว์!

ถังเสี่ยวไป๋กระอักเลือดออกมา