จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 196
เงียบสงัด!
เงียบเหมือนตาย!
ใครก็ไม่คาดคิด หลิงฟ่างที่อวดดีจนสุดขีดเมื่อครู่ เพียงพริบตาเดียวกลับมีจุดจบแบบนี้!
ทุกคนในที่นี้ ยกเว้นเสิ่นรั่วชิง ตอนนี้......
ราวกับลืมหายใจไปเลย!
หลิงฟ่างโดนเย่อู๋เทียนจัดการแบบนี้เหรอ
ไม่เพียงแต่โดนเย่อู๋เทียนทำลายไอ้นั่น......
แม้แต่ขาทั้งสองข้าง ก็โดนทำให้พิการไปด้วยงั้นเหรอ
สิ่งที่ไม่อยากเชื่อคือ......
เมื่อกี้ตั้งแต่ต้นจนจบ เย่อู๋เทียนขยับปลายเท้าแค่สามครั้งเท่านั้น
หลิงฟ่างโดนทำให้พิการ เพราะเศษหินสามก้อนที่เย่อู๋เทียนเตะเล่นๆ
หลิงชิงเฟิงพ่อบ้านอาวุโสตระกูลหลิงแห่งเจียงหนาน ยืนช็อกอยู่ที่เดิม ไม่คิดไม่ฝันว่าเย่อู๋เทียนจะน่ากลัวขนาดนี้!
ต้องรู้ว่าในระยะเวลาร้อยปีมานี้ หลิงฟ่างเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในสายเลือดเขาเซวียนอู่!
ขณะที่หลิงชิงเฟิงกำลังคิดเช่นนี้ จูเก่ออิ่นหลิงที่เพิ่งโดนหลิงฟ่างทำร้ายจนบาดเจ็บเมื่อครู่ จ้องหลิงฟ่างที่คุกเข่าล้มอยู่บนพื้นอย่างไม่กะพริบตา แล้วพูดพึมพำออกมา
“ฉันบอกตั้งนานแล้ว ให้นายตายเพื่อชดใช้ให้คุณเย่ น่าเสียดายที่นายไม่ฟัง!”
เสียงนี้ลอยเข้าหูหลิงฟ่าง
ใบหน้าหลิงฟ่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและตกตะลึง!
ดวงตาสองข้างเบิกกว้าง ท่าทางเหมือนจะตายตาไม่หลับอย่างไรอย่างนั้น!
ตัวสั่นไม่หยุด!
ภาพเมื่อกี้เกิดขึ้นเร็วมาก ถึงขั้นที่เขามองไม่ชัดว่าเย่อู๋เทียนเตะยังไง
น่ากลัวถึงขีดสุดจริงๆ
ตอนนี้เย่อู๋เทียนเข้าใกล้หลิงฟ่างขึ้นเรื่อยๆ
ดูเหมือนฝีเท้าเบาราวกับดอกไม้ร่วงลงพื้น แต่วินาทีที่ย่ำเท้าลงมา......
จะปรากฏรอยเท้าขนาดใหญ่ขึ้นบนพื้น
อีกทั้งยึดรอยเท้าทุกรอยเป็นศูนย์กลาง พื้นรอบๆ แตกร้าวเป็นวงกว้างเหมือนใยแมงมุม
หนุ่มสาวในเมืองที่อยู่ในงานเห็นภาพนี้ พากันหวาดผวาถึงขั้นสุด
โดยเฉพาะหยูฉิง
เธอตกใจจนช็อกไปแล้ว!
ไม่สามารถคิดอะไรได้อีกแล้ว!
ไม่คาดคิดเลย เย่อู๋เทียนที่มากับเสิ่นรั่วชิง จะน่ากลัวถึงขั้นนี้!
ที่น่าขำที่สุดคือ ก่อนหน้านี้ตัวเองยังคิดว่าเขาเป็นคนกากเดนเสแสร้งอีกด้วย!
ตอนนี้ดูเหมือนว่า......
ตัวเองตาบอดจริงๆ!
แววตาที่อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมองเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความตกตะลึง
แต่ทันใดนั้นความรู้สึกเลื่อมใสมากมาย ปรากฏขึ้นในดวงตาของอ้ายเสี่ยวเตี๋ย
ตอนนี้เธอเลื่อมใสในตัวเย่อู๋เทียนมากถึงขั้นสุด
ผู้ชายคนนี้......
ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังตามคาด!
ถ้าจะพูดว่าในบรรดาคนในงานพวกนี้ ใครคือคนที่รู้สึกหวาดกลัวที่สุด
นอกจากหลิงฟ่างแล้ว อันที่จริงยังมีอีกหนึ่งคน!
จ้าวโย่วหลิง!
ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่คาดคิดจริงๆ ผู้ชายของเสิ่นรั่วชิง จะน่ากลัวถึงขั้นที่ไม่ใช่มนุษย์!
วันนี้ตัวเองคงเจอความซวยครั้งใหญ่แล้ว!
เพราะแหวนเพชรสีชมพูที่หลิงฟ่างให้เสิ่นรั่วชิงเมื่อครู่ คือแหวนวงที่เธอสับเปลี่ยนมาตอนที่แช่น้ำร้อนกับเสิ่นรั่วชิงก่อนหน้านี้!
ถ้าเย่อู๋เทียนรู้เรื่องนี้......
ตัวเอง......
ต้องหนีไม่พ้นความตายแน่นอน!
ตอนนี้เย่อู๋เทียนอยู่ห่างจากหลิงฟ่างเพียงห้าก้าว
หลิงฟ่างทั้งตกใจทั้งกลัวในเวลาเดียวกัน ความเจ็บปวดที่มาจากด้านล่างตัวและขาทั้งสองข้าง ทำให้เขาบ้าได้จริงๆ!
แต่เขาไม่มีวิธีไหนเลย!
สุดท้ายทำได้เพียงมองเย่อู๋เทียน ยืนอย่างยโสอยู่ตรงหน้าเขา โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้
จู่ๆ เย่อู๋เทียนพูดออกมา
“นายกล้ามาก!”
เสียงเหมือนฟ้าผ่า
ทำให้ทุกคนในที่นี้ตกใจจนตัวสั่นงันงก
เย่อู๋เทียนในตอนนี้......
ท่าทางของเขาราวกับเทพลงมายังโลก!
หลังจากหลิงฟ่างได้ยิน เขากระอักเลือดออกมาอีก!
และตอนนั้นเอง เย่อู๋เทียนเตะลงบนท้องของเขาอย่างแรง
พลั่ก!
แม้การเตะนี้ เย่อู๋เทียนใช้แรงเพียงสิบเปอร์เซ็นต์......
แต่หลิงฟ่างกระเด็นถอยหลังไปไกลกว่าสิบเมตร เหมือนว่าวเชือกขาด
ตู้ม!
ชนเข้ากับกำแพง
พรวด!
บนหน้าหลิงฟ่าง เต็มไปด้วยสีแดงสด
ทุกคนในที่นี้ ตกใจจนหลบอยู่ตามที่ต่างๆ
บางคนตกใจถึงขั้นร้องไห้!
ท่ามกลางสายตาของผู้คน เย่อู๋เทียนมองหลิงฟ่างอย่างเย็นชา แล้วพูดอย่างเย็นชาออกมา
“นายชอบให้คนลอดใต้หว่างขาไม่ใช่เหรอ นายคลานมาสิ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ