จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 222

แสงสีขาวเคลื่อนไหวผ่าน และดาบก็จี้ไปที่คอของหลิงเถ่ยโซ่ว!

แต่วินาทีต่อมา…….

เจ้าของดาบ อิ่นโม่โฉว กลัวจนหน้าถอดสี !

นี่……

จะเป็นไปได้ยังไง?

ดาบ แม้ว่าจะจี้ไปที่ลำคอของหลิงเถ่ยโซ่ว แต่กลับไม่สามารถทำร้ายหลิงเถ่ยโซ่วได้แม้แต่นิดเดียว!

อรหันต์แกร่ง?

ก็ไม่ใช่

ก็เห็นว่า มือของหลิงเถ่ยโซ่ว ไม่รู้ว่ายกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และดาบคมในมือของอิ่นโม่โฉวก็ถูกหนีบไว้ระหว่างนิ้วแล้ว!

เพียงแค่ใช้แรงเบาๆ

ดาบหัก!

ต่อจากนั้น หลิงเถ่ยโซ่วก็ดีดนิ้ว

ดาบหักแผ่นหนึ่ง ราวกับใบมีดคม แทงทะลุหน้าอกของอิ่นโม่โฉว

อิ่นโม่โฉวรู้สึกเยือกเย็นในอก ตกตะลึงอย่างตอบสนองโดยไม่มีเงื่อนไข

แต่ว่าหายใจแบบนี้ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ก็มีอาการเจ็บที่ปอดอย่างรุนแรง อาการเจ็บแบบนี้ ราวกับมีดแหลมทิ่มกระดูก

ชั่วขณะหนึ่ง อิ่นโม่โฉวเหงื่อแตกทั้งหัว

ในเวลาเดียวกัน จู่ๆก็มีสีแดงเข้ม กระอักออกมาจากปากของเธอในทันที

อิ่นโม่โฉวเบิกตาทั้งสองข้างกว้าง

รู้สึกว่าหายใจไม่ออก ขดตัวในทันที

หน้าอกถูกแทงทะลุ

ไม่กล้าหายใจ

และต่อให้ไม่หายใจ ภายในหน้าอก ก็ยังมีอาการเจ็บปอดฉีกออกมาเป็นชิ้นๆอย่างต่อเนื่อง!

แต่มองดูหลิงเถ่ยโซ่วซึ่งอยู่ห่างจากอิ่นโม่โฉวไม่ถึงสองก้าว

ใบหน้ายังคงยิ้มกว้าง

ราวกับว่าสำหรับเขาแล้ว ทำให้อิ่นโม่โฉวได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่าง่ายดายเช่นนี้ เป็นเรื่องราวที่ไม่มีความสำคัญจริงๆ

หลิงเถ่ยโซ่วมองดูอิ่นโม่โฉวที่ไม่กล้าขยับตัว และถามด้วยรอยยิ้มว่า: “เสิ่นรั่วชิง อยู่ไหน?”

อิ่นโม่โฉวอ้าปาก แต่กลับไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว

วินาทีต่อมา อิ่นโม่โฉวเหวี่ยงหมัดไปที่หลิงเถ่ยโซ่วด้วยกำลังทั้งหมด

ยังคงไม่ได้ผล!

ทันทีที่กำปั้นของอิ่นโม่โฉวจะกระแทกขมับของหลิงเถ่ยโซ่ว หลิงเถ่ยโซ่วก็ชิงลงมือก่อน

ชกไปที่หัวใจของอิ่นโม่โฉว

ผลัวะ!

อิ่นโม่โฉวเหมือนว่าวที่มีเชือกขาด และกระเด็นออกไปในทันที

ตำแหน่งที่ตกลงไปหลายสิบเมตร

ทันใดนั้น หลิงเถ่ยโซ่วไม่แม้แต่จะมองอิ่นโม่โฉวอีก ก็เดินปล่อยอารมณ์ไปที่อาคารหลักของคฤหาสน์บนยอดเขา

ในเวลานี้ ทุกคนภายในคฤหาสน์ ได้วิ่งออกไปกันทั้งหมดแล้ว

นอกจากพนักงานสวยเหล่านั้นในคฤหาสน์ ยังมีเสิ่นจูนอี๋ด้วย!

เสิ่นจูนอี๋และเสิ่นรั่วชิงเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน

แม้ว่ารูปร่างหน้าตาจะไม่ดีเท่าของเสิ่นรั่วชิง แต่ในสายตาของหลิงเถ่ยโซ่ว เธอก็คือเสิ่นรั่วชิง

ขณะที่หลิงเถ่ยโซ่วเดินไปที่คฤหาสน์ และจ้องมองเสิ่นจูนอี๋ไปด้วย

หลิงเถ่ยโซ่วยิ้ม

“หลานชายนั้นของฉัน ก็มีสายตาเฉียบแหลมเล็กน้อย เธอ หน้าตา ดีมากจริงๆ”

เสิ่นจูนอี๋ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าซีดเซียว

เห็นได้ชัดว่า เสิ่นจูนอี๋คาดเดาได้แล้ว หลิงเถ่ยโซ่วเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นเสิ่นรั่วชิง

กัดฟัน เสิ่นจูนอี๋พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ: “เย่อู๋เทียน ตายจริงๆเหรอ?”

หลิงเถ่ยโซ่วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ใช่แล้ว”

เสิ่นจูนอี๋หายใจเข้าลึกๆ และพูดขึ้นมาว่า: “ฉันก็คือเสิ่นรั่วชิง คุณ มาหาฉัน ถ้าอย่างนั้น รบกวนช่วยปล่อยทุกคนที่นี่ด้วย”

หลิงเถ่ยโซ่วเลิกคิ้วขึ้น หยุดเดินกะทันหัน และพูดขึ้นมาว่า: “โอเค แต่ว่า เธอต้องเชื่อฟัง”

เสิ่นจูนอี๋ถามว่า: “คุณต้องการอะไร?”

หลิงเถ่ยโซ่วมองไปรอบๆ และพูดขึ้นมาว่า: “คฤหาสน์นี้ไม่เลวเลย เธอถอดเสื้อผ้าออก ต่อจากนั้น เดินเข้ามา ฉันต้องการ ระบายอารมณ์ที่นี่!”

สีหน้าของเสิ่นจูนอี๋เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยความอับอาย

ยากที่จะจินตนาการได้จริงๆ!

ไอ้แก่หลิงเถ่ยโซ่ว ไม่นึกเลยว่าจะหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้!

คนอื่นๆในที่นี้ ก็เบิกตาทั้งสองกว้าง

คาดไม่ถึงว่า…….

หลิงเถ่ยโซ่ว จะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้!

หลิงเถ่ยโซ่วมองไปที่เสิ่นจูนอี๋ด้วยรอยยิ้ม และถามว่า: “ทำไม เธอคิดว่า แบบนี้น่าอายมากเหรอ?”

เสิ่นจูนอี๋จ้องมองที่หลิงเถ่ยโซ่วด้วยความโกรธ โกรธจนพูดอะไรไม่ออก

แต่ว่า เมื่อนึกถึงความน่าสะพรึงกลัวที่หลิงเถ่ยโซ่วเพิ่งแสดงให้เห็น ก็ไม่สามารถหักล้างมันได้

หลิงเถ่ยโซ่วเห็นว่าเสิ่นจูนอี๋ไม่ตอบ ก็ยิ้มเล็กน้อย และพูดขึ้นมาว่า: “ในเมื่อเธอไม่รับปาก งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันจะฆ่าทุกคนในที่นี้ให้หมด ต่อจากนั้น ฉันค่อยสนุกกับผู้หญิงอย่างเธอ!”

จากนั้น หลิงเถ่ยโซ่วก็จะลงมือฆ่าคน