จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 227

นอกจากหลิงฟ่าง และคนขับขบวนรถของตระกูลหลิงเหล่านั้นที่ยังไม่ได้ลงมาจากรถ

ไม่เว้นแม้แต่คนเดียวในที่นี้ ก็กลายเป็นศพไร้หัวทั้งหมด!

ในนั้น ก็รวมทั้งผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลิงอยู่ด้วย หลิงซื่อจงและหลิงซื่อเห้าทั้งสองพี่น้อง

เมื่อกี้นี้ ทั้งสองคนถึงกับไม่เห็นว่าเย่อู๋เทียนชักดาบยังไง หัวก็แยกออกจากร่างกายอย่างพร้อมเพรียงกัน!

มองเห็นฉากตรงหน้านี้ หลิงฟ่างก็แทบจะคลั่งด้วยความตกใจ

ดวงตาคู่หนึ่ง จับจ้องตรงไปที่เย่อู๋เทียนที่กำลังถือดาบอยู่อย่างไม่วางตา

เลือด จากดาบในมือของเย่อู๋เทียน ค่อยๆไหลลงสู่พื้น

ทั่วร่างกายของหลิงฟ่างก็กำลังชา

แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป

“เย่อู๋เทียน?”

“แกคือเย่อู๋เทียนเหรอ?”

“แกถูกเย่ชูอีฆ่าตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เผชิญหน้ากับการตะคอกของหลิงฟ่าง เย่อู๋เทียนไม่อยากที่จะอธิบายอะไรให้กับเขา มองดูรอบๆ และออกคำสั่ง

“ทำความสะอาดให้ด้วย ต่อจากนั้น กลับเมืองเจียงหนาน แจ้งให้ตระกูลหลิง มาขอโทษฉัน”

หลิงฟ่างสมองว่างเปล่า

ยังไงก็คาดไม่ถึงว่า

เย่อู๋เทียน ไม่เพียงแต่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่นึกเลยว่าจะไม่ให้ความสำคัญแม้แต่ตระกูลหลิงของพันธมิตรมังกรด้วย

ยังไงก็คาดไม่ถึง

หลิงเถ่ยโซ่วไม่เพียงตายด้วยน้ำมือของเย่อู๋เทียน แม้แต่หลิงซื่อจงกับหลิงซื่อเห้า ก็ตายด้วยน้ำมือของเย่อู๋เทียนด้วย

ที่สำคัญที่สุดคือ ยังตายได้ง่ายดายขนาดนั้นด้วย!

สำหรับเย่อู๋เทียน ชีวิตของคนในแซ่หลิงที่อยู่ที่นี่ ก็เหมือนกับมด!

หลิงฟ่างชาตินี้ ไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน!

เป็นเทพสังหารชัดๆ!

เย่อู๋เทียนมองดูหลิงฟ่างอย่างเย็นชา

กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

หลิงฟ่างขาอ่อนทั้งสองข้าง และคุกเข่าลงบนพื้น

“ครับ ผม……ผมจะทำตามอย่างแน่นอน!”

เย่อู๋เทียนเดินไปตรงหน้าของหลิงฟ่าง ยกมือขึ้นกดอยู่บนหัวของเขา

ทันใดนั้น

หลิงฟ่างรู้สึกเพียงว่ากระแสลมปราณที่รุนแรง ไหลเข้ามาจากยอดหัวกะโหลกของตัวเอง……..

เพียงครู่เดียว หลิงฟ่างก็รู้สึกว่า……..

ตัวเองกลายเป็นคนไร้ค่าไปจนหมดสิ้นแล้ว!

ทักษะทั้งหมด สลายไปจนหมดสิ้น

จากวันนี้ไป ตัวเองคงไม่แตกต่างจากคนธรรมดา ที่ไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้

ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียว…….

ตัวเองกลายเป็นขันที!

หลังจากที่เย่อู๋เทียนดึงมือกลับมา ไม่ได้มองหลิงฟ่างอีก ก็ทิ้งดาบในมือ แล้วเดินไปในคฤหาสน์

ในขณะนี้ หม่าต้าหย่งของในคฤหาสน์ กลัวจนแทบจะฉี่ราดแล้ว

ทั่วทั้งร่างกาย สั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้!

เขาใช้ชีวิตมาเกือบทั้งชีวิต ยังไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวอย่างเย่อู๋เทียนแบบนี้มาก่อน

ตระกูลหลิงเมืองเจียงหนาน มีเรื่องอะไรกับเย่อู๋เทียนกันแน่?

ไม่นึกเลยว่าจะถูกเย่อู๋เทียน……..

ฆ่าทั้งหมด?

เย่อู๋เทียนมองดูหม่าต้าหย่งแวบหนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไปกันเถอะ คุยปัญหาค่าชดเชยที่จูนหลินทำร้ายลูกชายของคุณกัน”

หม่าต้าหย่งแทบจะร้องไห้

ในเวลานี้แล้ว

ยังคุยอะไรอีก?

หม่าต้าหย่งคุกเข่าลงบนพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และพูดกับเย่อู๋เทียนว่า: “คุณเย่ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! คุณเย่ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! ลูก…….ลูกชายของผมมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินคุณชายผู้สูงส่งศักดิ์ ผม…….ผมขอโทษคุณแทนเขาด้วย! ขอโทษครับ!”

เย่อู๋เทียนพยุงหม่าต้าหย่งขึ้นมา หันหน้ามองไปนอกคฤหาสน์ แล้วก็มองไปทางหม่าต้าหย่ง และพูดขึ้นมาว่า: “ไม่ต้องกลัว ฉันฆ่าคนของตระกูลหลิง เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการจะย่ำยีภรรยาของฉัน ยังจะฆ่าทั้งครอบครัวของฉันด้วย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศเทียนจ้าวมาโดยตลอด ฉันเป็นคนมาจากกรมทหาร ดังนั้น ไม่ยอมก้มหัวให้ความไม่ถูกต้อง ในเมื่อพวกเขามาเมื่อกี้นี้ ฉันก็ต้องฆ่าพวกเขาเป็นธรรมดา!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่อู๋เทียนก็เสริมอีกประโยคหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญ: “ทั้งสองเรื่องไม่เกี่ยวข้องกัน เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

หม่าต้าหย่งร้องไห้พูดขึ้นมาว่า: “ผม……ผมอยากจะออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างหมดหนทาง: “โอเค งั้น……ยกโทษให้ด้วยที่ส่งไปไกลไม่ได้ เดี๋ยวฉันส่งคนเอาค่าชดเชย ไปให้ที่บ้าน”

หม่าต้าหย่งพูดอย่างรวดเร็ว: “ไม่ๆๆๆ ไม่ต้อง ลูกชายของผมขโมยบัญชีลูกชายของคุณก่อน เรื่องนี้ เป็นความผิดของเรา เดี๋ยวผมจะให้ลูกชายของผมคุกเข่าคารวะขอโทษลูกชายของคุณ!”

เย่อู๋เทียนพูดขึ้นมาว่า: “ไม่ต้องจริงๆ แบบนั้นฉันก็จะไม่สบายใจ”

น้ำตาของหม่าต้าหย่งไม่สามารถหยุดไหลได้

ตอนนี้…….

เขาแค่อยากจะรีบออกไปให้พ้นจากสถานที่มีปัญหาแห่งนี้!

ในเวลานี้ เฉียนจิ้งคุนเดินเข้ามาทางนี้ มองดูหม่าต้าหย่ง และพูดกับเย่อู๋เทียนว่า: “ผมรู้จักเขา ตอนที่ก่อสร้างจวนทะเลหมอก วัสดุก่อสร้างที่ใช้ก็เป็นของครอบครัวพวกเขา”

หม่าต้าหย่งเห็นเฉียนจิ้งคุน ราวกับเห็นความหวังสุดท้าย และคร่ำครวญว่า: “เถ้าแก่เฉียน ผมไม่รู้จริงๆว่า ลูกชายของผมมีเรื่องกับลูกชายของคุณเย่ คุณ…….”

ไม่รอให้เถ้าแก่เฉียนพูดจบ เฉียนจิ้งคุนก็คว้ามือของหม่าต้าหย่งไว้ และพูดขึ้นมาว่า: “ไปนั่งเล่นที่บ้านของฉันก่อนเถอะ ฉันแนะนำคุณเย่คนนี้ให้กับคุณได้รู้จัก เขา ไม่ใช่คนอย่างที่คุณคิดหรอก”

หม่าต้าหย่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

เย่อู๋เทียนพูดกับเฉียนจิ้งคุนอย่างราบเรียบว่า: “ดูเหมือนว่า เขาจะตกใจกลัวซะแล้ว เอาอย่างนี้นะ คุณส่งเขากลับไป ช่วยฉันเคลียร์เรื่องจูนหลินกับลูกชายของเขาด้วย”

เฉียนจิ้งคุนพูดด้วยความเคารพว่า: “ครับ คุณเย่”

เรื่องนี้ ก็จบลงแบบนี้

ในตอนเที่ยง เย่อู๋เทียนได้จัดการอาการบาดเจ็บของเจียงฉางเซิงกับอิ่นโม่โฉวและเฉียนเป่ยเฉินทั้งสามคนเรียบร้อยแล้ว

ส่วนร่องรอยการต่อสู้ในคฤหาสน์บนยอดเขานั้น

ก็ถูกคนทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว

ในตอนบ่าย เย่อู๋เทียนเรียกเย่จูนหลินไปที่ห้องหนังสือของเขา

พ่อลูกเผชิญหน้ากัน

เย่อู๋เทียนนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ และเย่จูนหลินยืนอยู่ข้างเก้าอี้คอมพิวเตอร์

“พ่อ ต่อไปผมจะไม่เล่นเกมอีกแล้วครับ”เย่จูนหลินก้มหน้ายอมรับผิด

เย่อู๋เทียนมองดูเย่จูนหลินแวบหนึ่ง คิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดขึ้นมาว่า: “ต่อไป ลูกเล่นเกม พ่อไม่ยุ่งหรอก แต่จะเสียการเรียนไม่ได้ เข้าใจความหมายของพ่อหรือเปล่า?”

เย่จูนหลินก้มหน้าพูดขึ้นว่า: “เข้าใจครับ”