จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 23

ใบหน้าของเสิ่นจูนอี๋เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่พอใจ

ตอนนี้ ด้วยอำนาจของเย่อู๋เทียน ขอแค่ประโยคเดียวของเขา ก็ทำให้ตัวเองไปสู่ขุมนรกสิบแปดชั้นได้

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ตราบใดที่เขาต้องการ เพียงแค่ดีดนิ้ว ตระกูลเสิ่นทั้งหมดก็จะถูกทำลาย!

เสิ่นจูนอี๋ไม่มีทางปล่อยให้โศกนาฏกรรมเช่นนี้เกิดขึ้น!

แม้ว่าจะต้องมัดมือชกกับเย่อู๋เทียน ก็ไม่รู้สึกเสียดาย!

แต่ว่า คำพูดต่อไปของเย่อู๋เทียน กลับทำให้เสิ่นจูนอี๋จิตใจหดหู่สิ้นหวัง

“เสิ่นจูนอี๋ เธอก็ยังไม่รู้จักสำนึกอีก!”

“เธอคิดว่า จนถึงวันนี้ ฉันยังถูกตระกูลเสิ่นของพวกเธอปิดหูปิดตาอยู่เหรอ?”

เสิ่นจูนอี๋อดไม่ได้ที่จะเบิกตาทั้งสองกว้าง อารมณ์ก็ตื่นเต้นผิดปกติ

“นายหมายความว่ายังไง? หรือว่านายจะไม่สนใจบุญคุณที่ฉันมีต่อนายในปีนั้นเลยเหรอ?”

เย่อู๋เทียนแสยะยิ้ม

“บุญคุณเหรอ? ปีนั้น สิ่งที่เธอเรียกว่าส่งฉันเรียนศิลปะการต่อสู้ แอบเอาเงินจากตระกูลเสิ่น เป็นเงินตระกูลเสิ่นของพวกเธอจริงๆเหรอ?”

เสิ่นจูนอี๋ดูตกตะลึง ภายในใจก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

“จะเป็นไปได้ยังไง! เย่อู๋เทียนไม่มีทางรู้เรื่องเหล่านั้นของในปีนั้นเด็ดขาด! ก็ยิ่งไม่มีทางสงสัยเรื่องเหล่านั้นที่เกิดขึ้นในปีนั้นด้วย!”

เย่อู๋เทียนเหยียดหยามเสิ่นจูนอี๋

“เสิ่นเฟยยู่เพื่อลดอาชญากรรมที่เขาก่อไว้ทั้งหมด ก็ได้ให้การรับสารภาพทั้งหมดแล้ว!”

“ก่อนที่แม่ของฉันจะเสีย ทิ้งมรดกไว้ให้ฉันก้อนหนึ่ง แต่ปีนั้นเธอเห็นว่าฉันยังเด็ก ถึงไม่ได้บอกเรื่องกับฉัน!”

เสิ่นจูนอี๋หมดหวังอย่างสมบูรณ์!

เย่อู๋เทียนกลับเรียบเรียงโทษฐานของตระกูลเสิ่นต่อไป

“หลายสิบปีก่อน หลายสิบล้าน ก็เป็นเงินจำนวนมหาศาลเช่นกัน แม่ของฉันเห็นว่าฉันกับเธอจะแต่งงานกัน เชื่อใจตระกูลเสิ่นของพวกเธอ!”

“นำมรดกที่เธอเหลือไว้ให้ฉัน ฝากไว้ให้บริษัทแห่งหนึ่งที่ไว้ใจได้ภายใต้เสิ่นซื่อ กรุ๊ปของพวกเธอ”

“ส่วนเงินที่เธอให้กับฉันในตอนนั้น ก็แค่ไม่กี่แสน เธอกลับหลอกฉันว่า นั่นเป็นเงินที่เธอแอบเอามาจากตระกูลเสิ่นด้วยความเสี่ยงที่จะติดคุก!”

“เธอคิดว่า มันน่าตลกมั้ย?”

ตอนที่พูดสิ่งเหล่านี้ น้ำเสียงของเย่อู๋เทียนก็เบามาก

เมื่อเสิ่นจูนอี๋ได้ยินอยู่ในหู ทุกคำพูด ก็เหมือนสายฟ้า สะเทือนจนเสิ่นจูนอี๋เวียนหัว

เย่อู๋เทียนมองดูเสิ่นจูนอี๋อย่างเยือกเย็น

“อาชญากรรมที่ตระกูลเสิ่นของพวกเธอก่อไว้ ไม่อาจให้อภัยได้!”

เสิ่นจูนอี๋ร้องไห้ออกมาอย่างเสียงหลงเสียงหาย

“เย่อู๋เทียน แก ต้องทำยังไงแกถึงจะยอมปล่อยฉันไป?”

“ฉันขอร้องนายล่ะ ขอร้องนายเห็นแก่ที่ฉันกับรั่วชิงเป็นพี่น้องกันด้วย นายก็ยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะ!”

“ขอแค่นายยกโทษครั้งนี้ให้กับฉัน ต่อจากนี้ไป นายให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำตามทุกอย่าง!”

เย่อู๋เทียนไม่ได้สนใจเสิ่นจูนอี๋อีก ก้าวใหญ่เดินไปที่หอบรรพบุรุษตระกูลเย่

ข้างหลัง ยังคงมีเสียงที่น่าสะพรึงกลัวอย่างสุดขีดของเสิ่นจูนอี๋ดังมา

“เย่อู๋เทียน! นายจะใจดำขนาดนี้ไม่ได้! ฉันเป็นแม่เลี้ยงของนาย ตอนนี้พ่อของนายเพิ่งตายได้ไม่นาน นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”

“เย่อู๋เทียน! เย่อู๋เทียน!”

ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา เสิ่นจูนอี๋อยู่เมืองเจียงไห่และแม้กระทั่งอยู่ในแวดวงธุรกิจทั้งหมดของประเทศหลง สวยงดงามระดับไหน

ตอนนี้ อยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน เป็นเหมือนคนจนตรอกไร้ที่พึ่ง

เย่อู๋เทียนกลับถึงหอบรรพบุรุษตระกูลเย่ ในดวงตาเย็นชามาก

แม่หานหว่านเอ๋อร์เป็นนายหญิงตระกูลเย่ หลังจากที่เสียชีวิต ป้ายวิญญาณกลับถูกวางไว้ที่ห้องด้านข้างของหอบรรพบุรุษ

บนป้ายวิญญาณ มันเต็มไปด้วยใยแมงมุม!

เย่อู๋เทียนก็เหลือบมองโลงศพในหอบรรพบุรุษของตระกูลเย่อีกครั้ง

คนที่อยู่ข้างในนั้น ก็คือเย่จินหลิง

ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่ความเป็นพ่อลูกกัน เย่อู๋เทียนอยากที่จะทำลายร่างกายของคนนี้ให้กลายเป็นขี้เถ้าจริงๆ!

เย่อู๋เทียนฝืนระงับความโกรธเอาไว้ ก้าวเข้าไปในห้องด้านข้าง ทำความสะอาดให้กับป้ายวิญญาณของแม่ ตามด้วยถอดเสื้อคลุมออก เพื่อห่อหุ้มป้ายวิญญาณไว้ในทันที

แต่ในเวลานี้ กลับมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบอยู่ข้างหลัง หันกลับไปดู ไม่ใช่เสิ่นจูนอี๋จะเป็นใครไปได้?

เพียงแต่ว่า ในมือของเสิ่นจูนอี๋ กลับมีเหล้าขวดหนึ่ง