จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 25

เว่ยเจิ้งกั๋วทำอะไรไม่ถูกในทันที

เจ้าหน้าที่ระดับสูงประเทศหลงตรงหน้าคนนี้ แม้ว่าสถานะจะต่ำกว่ากั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน แต่กลับมีสิทธิ์ที่จะพูดมากกว่าผู้ดูแลรับผิดชอบด้านการทหาร

เมื่อถูกเขาตำหนิประโยคหนึ่ง เว่ยเจิ้งกั๋วก็รู้สึกประหม่าจนพูดไม่ได้

วินาทีต่อมา เว่ยเจิ้งกั๋วก็เห็นว่า ชายชราที่เป็นฝ่ายบาทผู้สูงส่ง เดินไปทางเย่อู๋เทียนด้วยตัวเอง และถอนหายใจเบาๆ

“นายกลับมาแล้ว ทำไมไม่ไปเมืองหลวงเหรอ? ดูเหมือนว่า นายยังโทษฉันอยู่”

เว่ยเจิ้งกั๋วมองดูฉากนี้ ก็เหงื่อไหลออกทันที

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ฝ่าบาทผู้สูงส่งพูดกับชายหนุ่มว่า…….

ดูเหมือนว่า นายยังโทษฉันอยู่

เว่ยเจิ้งกั๋วก็แทบจะลืมวิธีหายใจ

เจ้าหน้าที่ระดับสูงประเทศหลงเหล่านั้นที่อยู่รอบๆฝ่าบาทผู้สูงส่งมากมาย ก็ตกตะลึงทั้งหมด

ราวกับรู้ดีว่าทำไมฝ่าบาทผู้สูงส่งถึงได้พูดแบบนี้กับเย่อู๋เทียน มีคนหนึ่งนับคนหนึ่ง ก็ไม่กล้ามองไปในดวงตาของเย่อู๋เทียน

ว่ากันว่า กั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน ได้ออกตัวยอมรับความผิดกับเย่อู๋เทียนก่อนหน้านี้แล้ว

นี่มันแนวคิดอะไรกัน?

เย่อู๋เทียนจ้องมองชราอย่างเรียบๆ และพูดเบาๆว่า: “ตาแก่ไม่น่าเคารพอย่างเหวินเติงเจินพูดอะไรกับคุณ?”

ชายชราหัวเราะเสียงหลงเสียหาย

“ก็มีแต่นายที่ด่าเขาได้บ้าง เมื่อคืนนี้ เขาร้องไห้ในโทรศัพท์ใส่ฉัน!”

“ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่มีทางหน้าด้านโทรหานายหรอก ปรากฏว่านายไม่รับสายด้วยซ้ำ ยังปฏิเสธถึงสองครั้ง ฉันก็ไม่ได้โทรอีก และก็ตรงมาที่นี่เลย!”

ทันทีที่พูดนี้ลดลง ที่นี่ ก็เงียบกริบ

ในโลกปัจจุบัน ใครกล้าไม่รับสายฝ่าบาทผู้สูงส่งบ้าง?

ชายชราเห็นว่าเย่อู๋เทียนไม่พูดอะไร ก็ถอนหายใจอีกครั้ง

“เฮ้อ เรื่องในปีนั้น ก็เป็นเพราะความยินยอมของฉันจริงๆ กั๋วเหล่าและเหล่าหลิวพวกเขาถึงได้เก็บสมบัติของชาติเหล่านั้นไว้ในตระกูลเย่! ตอนนี้ดูเหมือนว่า นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด!”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“มาก็มาแล้ว ไม่ต้องพูดเรื่องเหล่านี้แล้ว เมื่อคืนไม่ได้ตั้งใจปฏิเสธรับสายของคุณ ตอนนั้นฉันกำลังกล่อมลูกเข้านอนอยู่ที่บ้าน กล่อมลูกเสร็จ อยากจะโทรกลับไปหาคุณ เวลาก็ดึกมากแล้ว”

ทุกคนรอบๆฟังการสนทนาของชายชรากับเย่อู๋เทียนจบ ภายนอกแม้จะไม่มีความปั่นป่วนอะไร ภายในใจก็เหมือนฟ้าร้อง

เพราะว่าต้องกล่อมลูกเข้านอน เลยปฏิเสธรับสายของฝ่าบาทผู้สูงส่ง

เป็นผลให้ฝ่าบาทรู้สึกไม่สบายใจ และมาพบเย่อู๋เทียนที่เมืองเจียงไห่ในชั่วข้ามคืน

นี่…….

มีลูกต้องให้ได้เหมือนกับเย่อู๋เทียน!

สุดยอดมากไปแล้ว

ชายชรามองดูเย่อู๋เทียนอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง

“พูดแบบนี้ นายก็ไม่โทษคนแก่อย่างฉันแล้วใช่มั้ย?”

เย่อู๋เทียนไม่ได้ตอบคำถาม

“กินข้าวเช้ามาหรือยัง?”

ชายชรายิ้มแย้มขึ้นมาทันที

“ยัง แต่ว่าก็พอดีเลย ตอนนี้นายมีลูกแล้ว ฉันไปเยี่ยมเด็กหน่อย กินกับเด็กสักมื้อหนึ่ง”

เย่อู๋เทียนโบกมือ

“เมื่อคืนนี้สองแม่ลูกนอนไม่ค่อยหลับ ตอนนี้ยังไม่ตื่น ออกไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง”

ชายชราสำลักอย่างหนัก

“ก็ได้”

เย่อู๋เทียนและชายชราเดินออกจากชุมชนอย่างเคียงข้างกัน

กลุ่มคนฝั่งตรงข้ามชุมชนต่างก็ตกตะลึง

แต่เพราะว่าคนอยู่ที่นี่มากเกินไป ขัดขวางการมองเห็น ทุกคนก็จึงมองเห็นได้เพียงคร่าวๆ คนที่เดินเคียงข้างชายชราคือชายหนุ่มคนหนึ่ง

ผมก็ไม่ได้หวี ท่าทางเหมือนเพิ่งจะตื่น ใส่ชุดอะไรกันเนี่ย?

ไม่เป็นระบบระเบียบเลยสักนิด ยังสวมรองเท้าแตะคู่หนึ่งด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มและชายชรากำลังคุยอะไรกันบ้าง ฝ่าบาทผู้สูงส่งท่าทางเคร่งขรึมและน่าเคารพมาโดยตลอด กลับยังคงยิ้มอย่างไม่หยุด