จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 288

หานตี้ซือมองไปที่เสิ่นรั่วชิงอย่างลึกซึ้ง และตอบเบาๆ

“ไม่แปลกเลย โลกยุทธจักร ผู้แข็งแกร่งจะเป็นใหญ่ ผู้อ่อนแอจะเป็นทาส!”

เสิ่นรั่วชิงส่ายหัวเบาๆ และถอนหายใจ

“ไอ้พวกไร้มนุษยธรรม!”

ใบหน้าของหานตี้ซือกระตุก และอดไม่ได้ที่จะถาม

"ชิงเอ๋อร์ คุณได้วิชายุทธ์มาได้อย่างไร? มันช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก"

เสิ่นรั่วชิงกล่าวด้วยความงุนงง

“วิชายุทธ์?ฉันไม่รู้เรื่องวิชายุทธ์จริงๆ”

หานตี้ซือโกรธเล็กน้อย

"ชิงเอ๋อร์ ผมเป็นอาจารย์ของเทียนเอ๋อร์ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อหน้าผม อย่ามาปิดบังเลย!"

เสิ่นรั่วชิงดูลำบากใจ

"ฉันไม่รู้วิชายุทธ์จริงๆ วิชายุทธ์ที่ฉันมี ฉันไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ก็แค่... ฉันแค่แช่ตัวในอ่างสมุนไพรกับสามีทั้งคืน แค่นั้น มันก็เป็นแบบนี้!ทันใดนั้นมันก็แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว!ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง!อันที่จริงแล้ว ฉันก็ไม่ชินเลย！ฉันแค่อยากเป็นผู้หญิงธรรมดา!”

หานตี้ซือหายใจเข้าลึกๆ และขมวดคิ้ว

"แช่น้ำสมุนไพร?แช่น้ำสมุนไพรแบบไหนกัน?หรือว่า...

เย่อู๋เทียนหันศีรษะและมองไปที่หานตี้ซือ ราวกับว่าเขารู้สิ่งที่หานตี้ซือกำลังคิด พยักหน้าและอธิบาย

"ใช่ครับ เป็นเพราะแก่นเหรียญม่วง!ผมใช้แก่นเหรียญม่วงไปสองกล่องใหญ่ รวมกับวัสดุยาบางอย่าง อาบน้ำให้กับเสิ่นรั่วชิง เปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอ ผนวกตันไปเกือบ...หลายสิบครั้ง?จำไม่ได้แล้ว!"

พอคำพูดเหล่านี้ออกมา

บูม!

ราวกับว่าระเบิด ได้ระเบิดออกจากหัวของหานตี้ซือโดยตรง

สมองจะกระเด็นออกไปแล้ว!

ลูกตาก็บินออกไปแล้ว!

หานตี้ซือถึงกับลืมที่จะเดิน หลังจากหยุดลง สายตาที่เขามองไปที่เย่อู๋เทียน ก็ว่างเปล่าอย่างน่าประหลาด

ลูกตาในเบ้าตาอยู่ในสภาพดีอย่างเห็นได้ชัด

แต่ว่า ดวงตาคู่นั้นของเขา ดูเหมือนจะหายไป

ว่างเปล่า!

เย่อู๋เทียนกับเสิ่นรั่วชิงเห็นหานตี้ซือหยุดอยู่ที่นั่น และพวกเขาสองคนก็มองมาที่เขา

เย่อู๋เทียนถาม

"เป็นอะไรหรือ?"

หานตี้ซือเงียบเป็นเวลานาน ก่อนที่จะพูดประโยคหนึ่งออกมา

"เทียนเอ๋อร์...มันมากเกินไปไหม เมื่อก่อน กูเคยได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่เป็นเทพด้านความรัก แต่ก็ไม่เคยรักผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดนี้เหมือนแก!"

“……”

เย่อู๋เทียนรู้สึกหมดคำพูด

เสิ่นรั่วชิงมองไปที่หานตี้ซือและเย่อู๋เทียนอย่างงงงวย และถามด้วยความสงสัย

"แก่นเหรียญม่วงคืออะไร ล้ำค่ามากไหม?"

เสียงของหานตี้ซือสั่น

"เอางี้ ผมจะอธิบายให้คุณฟังแบบนี้ ถ้าคุณเอาแก่นเหรียญม่วงออกมาหนึ่งอัน แบบที่ข้างในมีเม็ดยาฝังอยู่ในนั้น คุณให้ผมทำอะไรก็ได้ เรียกคุณว่าแม่ก็ได้"

สีหน้าของเสิ่นรั่วชิงเริ่มแปลก เธอหยิบแก่นเหรียญม่วงสามอันออกมาจากกระเป๋าและถามด้วยความสงสัย

“คืออันนี้ใช่ไหม?”

หานตี้ซืออ้าปาก และจ้องตรงไปที่แก่นเหรียญม่วงในมือของเสิ่นรั่วชิง

พูดไม่ออกสักคำ

เย่อู๋เทียนก็มองไปที่มือของเสิ่นรั่วชิง ด้วยใบหน้าที่งงงวย

"ทำไมคุณยังมีสิ่งนี้อยู่?"

เสิ่นรั่วชิงตอบกลับ