จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 291

พอคำพูดหลงรั่วหานออกมา เย่อู๋เทียน เสิ่นรั่วชิงและหานตี้ซือสามคนหันมองไปทางหลงรั่วหานพร้อมกัน

ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่เป็นวิทยายุทธ์คนหนึ่งอย่างเสิ่นรั่วชิง หลังจากได้เห็นหลงรั่วหาน กลับไมได้มีท่าทีเหนือความคาดหมายอะไร แค่คิดว่าอีกฝ่ายเป็นแขกธรรมดาคนหนึ่งที่นี่

ความสงสัยมีแค่ข้อเดียวว่า

ผู้หญิงคนนี้เรียกชื่อสามีตนทำไม?

หรือว่าหล่อนรู้จักสามีตน?

แต่กลับเห็นสายตาที่จ้องมองไปยังหลงรั่วหานของเย่อู๋เทียนและหานตี้ซือต่างเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดอย่างน่าประหลาดใจ

ในสายตาของพวกเขาสองคน หลงรั่วหานธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษเลย!

ไม่มีคลื่นลมปราณยุทธจักรในตัวเลยสักนิด

แต่เพราะอย่างนี้ ถึงได้ทำให้ทั้งสองคนให้ความสำคัญขึ้นมา

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีลมปราณยุทธจักรเลยสักนิดมาปรากฏตัวที่นี่ มันปกติหรือไง?

เย่อู๋เทียนมองพิจารณาหลงรั่วหานอย่างละเอียดแวบหนึ่ง ก่อนถามขึ้น

“คุณรู้จักผม?”

หลงรั่วหานเป่าไล่ไอร้อนของชา และดื่มหนึ่งคำอย่างไม่รีบไม่ร้อย ถึงได้ตอบมาคำหนึ่ง

“รออยู่นานแล้ว”

เย่อู๋เทียนถามอีก

“คุณเป็นใคร?”

หลงรั่วหานไม่ได้ปกปิดเลยสักนิด แต่กลับพูดอย่างเรียบเฉย

“เทียนหลงเอ๋อร์เป็นน้องสาวบุญธรรมของฉัน ฉันชื่อหลงรั่วหาน ฉันรู้ว่า แปดปีก่อน เย่อู่เทียนคุณรักษาชีพจรหยุดเต้นของน้องสาวฉัน อ้อ จริงสิ เย่หวงเยสำเร็จอย่างทุกวันนี้ได้ก็เป็นเพราะคุณด้วย”

เย่อู๋เทียนยังคงมองหลงรั่วหาน สายตามีแววสงสัยวาบผ่าน

“หลงรั่วหาน....ไม่เคยได้ยินมาก่อน”

หลงรั่วหานยิ้มเล็กน้อย

“ฉันเคยได้ยินชื่อคุณมาก่อนก็พอแล้ว”

เย่อู๋เทียนมองดูเฟอร์นิเจอร์รอบๆ พลางถามขึ้นว่า

“ที่นี่น่าจะไม่ใช่สถานที่ตัดงานโอสถและการฝังเข็มกระมัง?”

หลงรั่วหานตอบ

“ใช่ ที่นี่เป็นแค่ห้องน้ำชาห้องหนึ่ง”

ระหว่างพูดหลงรั่วหานชี้ไปที่บัลลังก์ข้างกายตน และเชื้อเชิญเย่อู๋เทียนให้นั่งลง

“เชิญนั่ง”

เย่อู๋เทียนลังเลเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าไป

หลงรั่วหานมองพิจารณาเย่อู๋เทียนอย่างละเอียดหนึ่งครั้ง พลางยิ้มน้อยๆ

“สายตาหลงเอ๋อร์ไม่เลว”

เย่อู๋เทียนสีหน้ากระตุก