จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 338
หากไม่ใช่เพราะเย่อู๋เทียนปล่อยดาบได้ทันเวลา ศีรษะของหานตี้ซือต้องถูกเพชฌฆาตเจียงตัดขาดด้วยกระบี่เดียวไปแล้ว!
เย่อู๋เทียนเข้ามาตรงหน้าเพชฌฆาตเจียงอีกครั้ง
แล้วพูดเบาๆ
“ผมถามประโยคหนึ่ง คุณก็ตอบประโยคหนึ่ง ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้คุณเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าความอัปยศอดสูคืออะไร!”
เพชฌฆาตเจียงหันไปมองเย่อู๋เทียน
สายตาเฉียบคมดุจกระบี่
อยากจะจับเย่อู๋เทียน…
ฉีกออกเป็นชิ้นๆ เหลือเกิน!
เย่อู๋เทียนไม่สนใจสายตาของเขา เริ่มซักถามขึ้น
“ในตอนนั้น แผ่นหินสมบัติได้ตกไปอยู่ในมือวัดอี่เซียนของพวกคุณ แล้วทำไมถึงไปฝากไว้ในมือของเย่ฉิงชาง?”
เพชฌฆาตเจียงยังไม่ตอบ
เย่อู๋เทียนหันกลับมาและตะโกนใส่คฤหาสน์ที่เฉียนจิ้งคุนอาศัยอยู่
“เฉินเอ๋อร์!”
พอพูดจบ เฉียนเป่ยเฉินก็รีบพุ่งตัวออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเฉียน
“ครับท่าน!”
ไม่กี่อึดใจต่อมา เฉียนเป่ยเฉินก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเย่อู๋เทียน
เฉียนเป่ยเฉินซึ่งผอมเหมือนเสาไม้ไผ่โค้งคำนับเย่อู๋เทียนด้วยความเคารพ
“ท่านอาจารย์ มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
เย่อู๋เทียนย้อนถาม
“เมื่อกี้ทำอะไรน่ะ?”
เฉียนเป่ยเฉินตอบกลับ
“เร่งจูนหลินให้ทำการบ้านครับ”
เย่อู๋เทียนถามขึ้น
“รู้ไหมว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?”
เฉียนเป่ยเฉินตอบกลับ
“ทราบครับ กำลังมองผ่านหน้าต่างอยู่”
เย่อู๋เทียนชักสีหน้าถาม
“ก็เลยให้อาจารย์เนี๊ยออกไปสงบศึกงั้นเหรอ?”
เฉียนเป่ยเฉินพูดด้วยสีหน้าคับแค้นใจ
“ศิษย์ไร้ค่าเกินไป เกรงว่าจะช่วยแล้วกลับเป็นภาระเปล่าๆ”
เย่อู๋เทียนไม่ตำหนิเฉียนเป่ยเฉินอีก เขาชี้ไปที่ตำแหน่งกลางสันหลังของเพชฌฆาตเจียง แล้วออกคำสั่ง
“วางมือบนกลางหลังของเขา”
เฉียนเป่ยเฉินทำตาม
ขณะที่มือใหญ่ของเฉียนเป่ยเฉินแตะลงกลางหลังเพชฌฆาตเจียง
เห็นได้ชัดว่าเฉียนเป่ยเฉินไม่ได้ทำอะไรเลย
แต่เพชฌฆาตเจียงก็รู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วร่าง
ยังคงจ้องมองไปที่เย่อู๋เทียนอย่างโกรธแค้น
“เย่อู๋เทียน! คุณต้องการทำอะไรกันแน่?”
เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย
“พลังหายไปหมดแล้ว น่าเสียดาย มาเป็นศิษย์รักของผมดีกว่า ไม่ต้องกังวล ร่างกายและกระดูกของเขาสามารถรับพลังของคุณได้อย่างสมบูรณ์!”
เพชฌฆาตเจียงโกรธมากจนหัวเราะออกมา
“ดี!”
เพชฌฆาตเจียง เคยผนวกตันเหลืองร้อยครั้ง ตันเสวียนสามครั้ง ตันดินหนึ่งครั้ง
หากจะดูดพลังของเขาออกไปทั้งตัว
ก็ไม่ง่ายเลยเช่นกัน
ทั่วโลกยุทธจักรมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะรับมือกับคนที่มีพลังอย่างเพชฌฆาตเจียง
เพราะฉะนั้น…
เฉียนเป่ยเฉิน?
มีคุณสมบัติอะไร?
แต่ทันทีที่เย่อู๋เทียนวางมือใหญ่บนหัวไหล่ของเฉียนเป่ยเฉิน
ทันใดนั้นเพชฌฆาตเจียงก็รู้สึกถึงกระแสลมปราณที่ไหลจากฝ่ามือของเฉียนเป่ยเฉินเข้าสู่กลางหลังของตน
ลมปราณไหลไปตามเจ็ดเส้นประสาทแปดสัญญาณชีพของเพชฌฆาตเจียงอย่างบ้าคลั่ง…
เช่นเดียวกับฝูงตั๊กแตนบุก ไม่ว่าจะผ่านไปที่ใด ก็ล้วนทำให้ชี่แท้ในร่างกายของเพชฌฆาตเจียงถูกพัดพาไปจนหมด
กระแสลมปราณที่พัดพาชี่แท้ของเพชฌฆาตเจียงไปทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เพชฌฆาตเจียงจึงแสดงความหวาดกลัวออกมา
เห็นได้ชัดว่า
ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวสำหรับเขา
สิ่งที่น่ากลัวก็คือ
การพัดพาพลังทั้งหมดของเขาไป!
กระแสลมปราณภายในร่างกายของเพชฌฆาตเจียงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เข้าไปในจุดจื่อกงในหัวใจของเขา ทันใดนั้นเขาก็อ้าปากกว้างและส่งเสียงคำราม
“ผมว่านะ!”
เย่อู๋เทียนยิ้ม
“มันสายไปแล้ว”
วันนี้ เฉียนเป่ยเฉินได้ก้าวเข้าสู่แดนสี่แล้ว
จุดตันเถียนทั้งสามแห่งในร่างกายมีการกระจายตัว จุดตันเถียนล่างคือหวงตัน จุดตันเถียนกลางคือตันเสวียน จุดตันเถียนบนคือตันดิน
ทันทีที่เย่อู๋เทียนหยุดลง
เฉียนเป่ยเฉินร่างกายผอมดั่งพระอรหันต์
แค่ยืนอยู่ตรงนั้น
เส้นผม
พลิ้วไหวไร้แรงลม
ดวงตา
ส่องประกายสีทอง
ภาพนี้ทำให้หานตี้ซือ เย่เฉียนหลง และคนอื่นๆ อิจฉาแทบคลั่ง!
เย่อู๋เทียนปฏิบัติต่อลูกศิษย์ของเขา…
ดีเหลือเกิน!
เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความสงบ
เย่อู๋เทียนยื่นมือออกไปดึงดาบที่อยู่ด้านหลังของเพชฌฆาตเจียงออกมา
เพชฌฆาตเจียงในเวลานี้
เป็นเหมือนศพเดินได้
ดวงตาไร้แวว
ไม่เย่อหยิ่งเหมือนเมื่อครู่
ความเฉยเมยเช่นนั้น
ใช้เวลาฝึกฝนทั้งชีวิต แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเสื้อผ้าสำหรับคนอื่น!
ความรู้สึกเช่นนี้
อยู่ก็เหมือนตาย!
แต่ในเวลานี้
เย่อู๋เทียนชี้ไปที่หว่างคิ้วของเพชฌฆาตเจียง
มีกระแสลมปราณรุนแรงพัดเข้ามาในจุดซ่างเชหนีหวันกงของเขา
ซึ่งก็คือจุดตันเถียนบน
ทันใดนั้นเพชฌฆาตเจียงก็เบิกตากว้าง
สายตาที่มองเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“คุณ...คุณบังอาจ...”
เย่อู๋เทียนหัวเราะเยาะ
“คุณคือแขกของผม ผมจะมอบบุญบารมีใหญ่ให้กับคุณ ยาดินรวมจิต จากนี้ไป ผมคือจักรพรรดิ คุณคือขุนนาง ผมคือเจ้ายมบาล คุณคือผีน้อย!”
เพชฌฆาตเจียงเบิกตาโพลง
“เพื่ออะไร?”
เย่อู๋เทียนยืนเอามือไพล่หลัง แล้วพูดช้าๆ เหมือนบังคับใช้กฎทันทีที่ประกาศ
“คุณเคยฆ่าคนนับหมื่นด้วยกระบี่เดียว!”
“ที่ฆ่าไป เป็นคนของประเทศเทียนจ้าว!”
“ลืมความบาดหมางในยุทธจักรไปได้เลย ในประเทศหลง คุณจะได้มีส่วนร่วมในกรมทหาร!”
“ผม เจ้ายมบาลชิงตี้ ดำรงตำแหน่งผู้พิทักษ์ประเทศหลงในปัจจุบัน จะให้รางวัลและลงโทษอย่างยุติธรรม!”
เพชฌฆาตเจียงมีสีหน้างุนงง
“เพื่อประเทศชาติเหรอ?”
เย่อู๋เทียนตอบกลับ
“ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นล่ะ?”
เพชฌฆาตเจียงอ้าปาก เหมือนต้องการจะพูดอะไรแต่ก็ยั้งไว้
เมื่อเย่อู๋เทียนหยุดลง
เพชฌฆาตเจียงลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะคุกเข่าคารวะ
“ผมแพ้แล้ว”
เย่อู๋เทียนกล่าวอย่างวางตัวเหนือกว่า
“กลับเอ๋อเหมยไปเถอะ ไปบอกกัวเถาจือให้เธอรอ ให้ทุกคนในวัดอี่เซียนรอ!”
“ผมเย่อู๋เทียน จะไม่ละเว้นเซียน!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...