จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 338

หากไม่ใช่เพราะเย่อู๋เทียนปล่อยดาบได้ทันเวลา ศีรษะของหานตี้ซือต้องถูกเพชฌฆาตเจียงตัดขาดด้วยกระบี่เดียวไปแล้ว!

เย่อู๋เทียนเข้ามาตรงหน้าเพชฌฆาตเจียงอีกครั้ง

แล้วพูดเบาๆ

“ผมถามประโยคหนึ่ง คุณก็ตอบประโยคหนึ่ง ไม่อย่างนั้น ผมจะทำให้คุณเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าความอัปยศอดสูคืออะไร!”

เพชฌฆาตเจียงหันไปมองเย่อู๋เทียน

สายตาเฉียบคมดุจกระบี่

อยากจะจับเย่อู๋เทียน…

ฉีกออกเป็นชิ้นๆ เหลือเกิน!

เย่อู๋เทียนไม่สนใจสายตาของเขา เริ่มซักถามขึ้น

“ในตอนนั้น แผ่นหินสมบัติได้ตกไปอยู่ในมือวัดอี่เซียนของพวกคุณ แล้วทำไมถึงไปฝากไว้ในมือของเย่ฉิงชาง?”

เพชฌฆาตเจียงยังไม่ตอบ

เย่อู๋เทียนหันกลับมาและตะโกนใส่คฤหาสน์ที่เฉียนจิ้งคุนอาศัยอยู่

“เฉินเอ๋อร์!”

พอพูดจบ เฉียนเป่ยเฉินก็รีบพุ่งตัวออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเฉียน

“ครับท่าน!”

ไม่กี่อึดใจต่อมา เฉียนเป่ยเฉินก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเย่อู๋เทียน

เฉียนเป่ยเฉินซึ่งผอมเหมือนเสาไม้ไผ่โค้งคำนับเย่อู๋เทียนด้วยความเคารพ

“ท่านอาจารย์ มีอะไรให้รับใช้ครับ?”

เย่อู๋เทียนย้อนถาม

“เมื่อกี้ทำอะไรน่ะ?”

เฉียนเป่ยเฉินตอบกลับ

“เร่งจูนหลินให้ทำการบ้านครับ”

เย่อู๋เทียนถามขึ้น

“รู้ไหมว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?”

เฉียนเป่ยเฉินตอบกลับ

“ทราบครับ กำลังมองผ่านหน้าต่างอยู่”

เย่อู๋เทียนชักสีหน้าถาม

“ก็เลยให้อาจารย์เนี๊ยออกไปสงบศึกงั้นเหรอ?”

เฉียนเป่ยเฉินพูดด้วยสีหน้าคับแค้นใจ

“ศิษย์ไร้ค่าเกินไป เกรงว่าจะช่วยแล้วกลับเป็นภาระเปล่าๆ”

เย่อู๋เทียนไม่ตำหนิเฉียนเป่ยเฉินอีก เขาชี้ไปที่ตำแหน่งกลางสันหลังของเพชฌฆาตเจียง แล้วออกคำสั่ง

“วางมือบนกลางหลังของเขา”

เฉียนเป่ยเฉินทำตาม

ขณะที่มือใหญ่ของเฉียนเป่ยเฉินแตะลงกลางหลังเพชฌฆาตเจียง

เห็นได้ชัดว่าเฉียนเป่ยเฉินไม่ได้ทำอะไรเลย

แต่เพชฌฆาตเจียงก็รู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วร่าง

ยังคงจ้องมองไปที่เย่อู๋เทียนอย่างโกรธแค้น

“เย่อู๋เทียน! คุณต้องการทำอะไรกันแน่?”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“พลังหายไปหมดแล้ว น่าเสียดาย มาเป็นศิษย์รักของผมดีกว่า ไม่ต้องกังวล ร่างกายและกระดูกของเขาสามารถรับพลังของคุณได้อย่างสมบูรณ์!”

เพชฌฆาตเจียงโกรธมากจนหัวเราะออกมา

“ดี!”

เพชฌฆาตเจียง เคยผนวกตันเหลืองร้อยครั้ง ตันเสวียนสามครั้ง ตันดินหนึ่งครั้ง

หากจะดูดพลังของเขาออกไปทั้งตัว

ก็ไม่ง่ายเลยเช่นกัน

ทั่วโลกยุทธจักรมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะรับมือกับคนที่มีพลังอย่างเพชฌฆาตเจียง

เพราะฉะนั้น…

เฉียนเป่ยเฉิน?

มีคุณสมบัติอะไร?

แต่ทันทีที่เย่อู๋เทียนวางมือใหญ่บนหัวไหล่ของเฉียนเป่ยเฉิน

ทันใดนั้นเพชฌฆาตเจียงก็รู้สึกถึงกระแสลมปราณที่ไหลจากฝ่ามือของเฉียนเป่ยเฉินเข้าสู่กลางหลังของตน

ลมปราณไหลไปตามเจ็ดเส้นประสาทแปดสัญญาณชีพของเพชฌฆาตเจียงอย่างบ้าคลั่ง…

เช่นเดียวกับฝูงตั๊กแตนบุก ไม่ว่าจะผ่านไปที่ใด ก็ล้วนทำให้ชี่แท้ในร่างกายของเพชฌฆาตเจียงถูกพัดพาไปจนหมด

กระแสลมปราณที่พัดพาชี่แท้ของเพชฌฆาตเจียงไปทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เพชฌฆาตเจียงจึงแสดงความหวาดกลัวออกมา

เห็นได้ชัดว่า