จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 340

ถ้าอย่างนั้นอายุที่แท้จริงของกัวเถาจือก็ต้องอย่างน้อย 120-130 ปีแล้วสิ?

ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง

เคยได้ยินมาว่าแม่แท้ๆ ของตนมีชื่อเสียงพอๆ กับกัวเถาจือ แล้วแม่ของตนมีอายุเท่าไหร่กันแน่?

และในเวลานี้ หานตี้ซือซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เหมือนว่ามองปราดเดียวก็มองทะลุถึงความงุนงงของเย่อู๋เทียน ก่อนจะพูดช้าๆ

“ชื่อเสียงเท่ากันไม่ได้หมายความว่าอายุเท่ากัน!”

“ใครล่ะบอกว่าหานจื่อเซียนเป็นคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับกัวเถาจือ?”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วมองไปที่หานตี้ซือ

แล้วถามขึ้น

“ท่านรู้เหรอ?”

หานตี้ซือเหลือบมองเพชฌฆาตเจียง

แล้วเอ่ยเบาๆ

“บอกให้เขาไปก่อน”

พอพูดจบ เย่อู๋เทียนยังไม่ทันหันไปมองเพชฌฆาตเจียง

เพชฌฆาตเจียงได้สะบัดมือขว้างกระบี่

แล้วเหยียบกระบี่ออกตัวไป!

ท่าทางนี้เหมือนกับเซียนกระบี่ในโลกมนุษย์!

หานตี้ซือมองตามทิศทางที่เพชฌฆาตเจียงหายไป แล้วถอนหายใจออกมา

“เทียนเอ๋อร์ นายไม่ควรปล่อยเขาไป”

ยิ่งไปกว่านั้น นายไม่ควรแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงต่อหน้าเขา! “

เย่อู๋เทียนย้อนถามกลับ

“ใครบอกท่านอีกล่ะว่าผมพูดความจริงกับเพชฌฆาตเจียง?”

สีหน้าของหานตี้ซือเปลี่ยนไป

ตกใจ

“นี่คงไม่ใช่ผนวกตันสวรรค์หนึ่งครั้งใช่ไหม?”

เย่อู๋เทียนมือสั่น

แผ่นหินสมบัติตกลงสู่ฝ่ามือ

ยิ้มบางๆ

“เมื่อมีสิ่งนี้อยู่ในมือ หนึ่งครั้งก็เป็นมัน สองครั้งสามครั้งก็เป็นมัน สิบครั้งร้อยครั้งก็ต้องเป็นมัน!”

“จนถึงวันนี้ก็ปิดตาผมไม่ได้อีกแล้ว!”

จากนั้นเย่อู๋เทียนก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ฝนหยุดตกแล้ว

ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับเย่อู๋เทียนหรือไม่

แต่ภาพนี้คือปาฏิหาริย์ที่น่าประหลาดใจในสายตาของหานตี้ซือและคนอื่นๆ!

แต่ก็ไม่ทันความคิดของทุกคน

เย่อู๋เทียนหันไปมองหานตี้ซือ

พลางยิ้มๆ

“ใครเป็นคนบอก พูดได้แล้วหรือยัง?”

หานตี้ซือตั้งสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง แล้วชี้ไปที่วิลล่าทางคฤหาสน์ด้านเหนือ

“เข้าไปคุยกันในบ้าน”

ชายชรากับชายหนุ่ม มาถึงห้องหนึ่งบนชั้นสองของคฤหาสน์

หานตี้ซือยืนอยู่ริมหน้าต่าง

หันหลังให้เย่อู๋เทียน

พลางถามขึ้น

“นายอยากถามอะไร?”

เย่อู๋เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามขึ้น

“ท่านรู้จักกัวเถาจือผู้นี้มากน้อยแค่ไหน?”

หานตี้ซือตอบ

“ไม่รู้ที่มา ตอนที่รู้จักกัน นางก็เป็นเจ้าอาวาสวัดอี่เซียนแล้ว ตอนผมจำความได้ เธอก็น่าจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว!”

เย่อู๋เทียนรู้สึกตกใจเล็กน้อย

ต้องรู้ก่อนว่า

หานตี้ซือมีอายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีแล้ว

ตอนที่เขาจำความได้

กัวเถาจือก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว?

นี่มันแนวคิดอะไรกัน?

หรือว่าบนโลกนี้จะมีวิชาอมตะจริงๆ?

แม้ว่าหานตี้ซือจะหันหลังให้เย่อู๋เทียน แต่ดูเหมือนว่าจะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“วิชาอมตะนั้นมีจริง วิชาชี่จักรพรรดิก็สามารถทำได้ ทักษะลับบางอย่างของวิชาบู๊เอ๋อเหมยก็สามารถทำได้เช่นกัน เพชฌฆาตเจียงเป็นตัวอย่างที่มีชีวิต! แต่วิชาอายุวัฒนะ…คนอายุหนึ่งร้อยแปดสิบปีก็เกินขีดจำกัดของมนุษย์แล้ว ไม่มีมากกว่านี้อีกแล้ว!”

เย่อู๋เทียนมองพิจารณาหานตี้ซือด้วยความงุนงง อดถามไม่ได้

“พูดตามเหตุผลแล้ว ท่านไม่น่าจะรู้เกี่ยวกับวัดอี่เซียนมากขนาดนั้น…แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทำไม...”

เย่อู๋เทียนยังไม่ทันจะตอบคำถามเสร็จ

หานตี้ซือก็ขัดจังหวะ

“นายต้องการจะบอกใช่ไหมว่า ความแข็งแกร่งของผมอ่อนแอเกินไป ไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้เรื่องที่เกี่ยวกับวัดอี่เซียน?”

เย่อู๋เทียนไม่ปฏิเสธ

หานตี้ซือถอนหายใจ พูดด้วยเสียงแหบแห้ง

“นายรู้เรื่องที่มีจักรพรรดิองค์หนึ่งในบรรพบุรุษของตระกูลหานของเรา แต่นายรู้หรือไม่ว่าจักรพรรดิที่มาจากตระกูลหานของเราสร้างประเทศโบราณแบบไหนขึ้นมา?”

เย่อู๋เทียนเหลือบมองแผ่นหินสมบัติในมือ

ตอบเสียงเบา

“หลัวฝู”

หานตี้ซือได้ยินสองคำนี้ก็หันกลับไปทันที

ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“นายรู้ได้อย่างไร?”

เย่อู๋เทียนเขย่าแผ่นหินสมบัติในมือ

“ลวดลายลี้ลับบนวัตถุนี้ก็คือภาษาหลัวฝู”

เย่อู๋เทียนพูดถึงตรงนี้ก็เสริมอีกประโยคหนึ่ง

“ข้อดีอย่างหนึ่งของการทำงานในกรมทหารคือสามารถดึงข้อมูลทางประวัติศาสตร์ทั้งหมดของประเทศหลงได้อย่างอิสระ!”

หานตี้ซือจ้องมองที่แผ่นหินสมบัติโดยไม่กะพริบตา พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง นายเข้าใจภาษาหลัวฝูทั้งหมดบนแผ่นหินสมบัติแล้วหรือยัง?”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า แล้วส่ายหัวอีกครั้ง

“มากกว่าครึ่ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด”

หานตี้ซือถามอย่างระมัดระวัง

“ที่เขียนไว้ข้างบนมีเนื้อหาอย่างไรบ้าง?”

เย่อู๋เทียนรู้สึกสนุก

“เมื่อกี้เหมือนผมกำลังถามคำถามท่านอยู่นะ”

หานตี้ซือเกิดไม่พอใจขึ้นมา

“ผมเพิ่งบอกนายไปเมื่อกี้ นายแค่อยากรู้อายุที่แน่นอนของกัวเถาจือไม่ใช่หรือ?”

เย่อู๋เทียนส่ายหน้า

“ไม่ใช่แค่นี้”

หานตี้ซือสีหน้าห่อเหี่ยว มองเย่อู๋เทียนครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาแค่ประโยคเดียว

“ตามผมกลับไปที่ตี้ตู ไปสถานที่แห่งหนึ่ง ถึงตอนนั้นนายก็จะเข้าใจทุกอย่าง”

เย่อู๋เทียนถามอย่างสงสัย

“ที่ไหน?”

หานตี้ซือนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“แม่ของนายหนีออกจากบ้านเมื่ออายุสิบขวบ อันที่จริง ตอนนั้นเธอไม่ได้ก้าวออกไปจากตี้ตูเลยด้วยซ้ำ ต่อมาที่เธอมีคุณสมบัติที่จะเข้าศึกษาวิชาในวัดอี่เซียน เป็นเพราะจดหมายแนะนำสถานที่ที่ผมเพิ่งพูดถึง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในหัวของเย่อู๋เทียนก็เต็มไปด้วยความสงสัย

“ที่ไหนกันแน่?”

หานตี้ซือพูดออกมาสี่คำ

“ตระกูลหานเผ่าโบราณ!”

เย่อู๋เทียนหรี่ตาลงและโพล่งออกมา

“ตระกูลหานเผ่าโบราณอยู่ในตี้ตูหรือ?”

หานตี้ซือยิ้มเยาะ

“เส้นเลือดมังกรของตี้ตูถูกค้นพบโดยจักรพรรดิบรรพบุรุษตระกูลหานของเรา นายคิดว่าฐานปฏิบัติการของตระกูลหานเผ่าโบราณอยู่ที่ไหน?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เหมือนหานตี้ซือจะนึกอะไรบางอย่างออก

มองเย่อู๋เทียนด้วยรอยยิ้ม

พลางถามว่า

“นายอยากรู้ไม่ใช่เหรอว่ามีสิ่งใดในโลกที่นอกจากจะทำเป็นเสื้อผ้าได้แล้ว ก็ยังสามารถอยู่ยงคงกระพันได้อีกด้วย? กลับไปที่ตี้ตูกับผม ถึงตอนนั้นนายก็จะเข้าใจทุกอย่าง!”

เย่อู๋เทียนเห็นว่าหานตี้ซือยังคงเล่นปริศนากับเขา ก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้

“ตาแก่ ในใจท่านมีความลับซ่อนอยู่กี่เรื่อง?”