จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 340

ถ้าอย่างนั้นอายุที่แท้จริงของกัวเถาจือก็ต้องอย่างน้อย 120-130 ปีแล้วสิ?

ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง

เคยได้ยินมาว่าแม่แท้ๆ ของตนมีชื่อเสียงพอๆ กับกัวเถาจือ แล้วแม่ของตนมีอายุเท่าไหร่กันแน่?

และในเวลานี้ หานตี้ซือซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เหมือนว่ามองปราดเดียวก็มองทะลุถึงความงุนงงของเย่อู๋เทียน ก่อนจะพูดช้าๆ

“ชื่อเสียงเท่ากันไม่ได้หมายความว่าอายุเท่ากัน!”

“ใครล่ะบอกว่าหานจื่อเซียนเป็นคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับกัวเถาจือ?”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วมองไปที่หานตี้ซือ

แล้วถามขึ้น

“ท่านรู้เหรอ?”

หานตี้ซือเหลือบมองเพชฌฆาตเจียง

แล้วเอ่ยเบาๆ

“บอกให้เขาไปก่อน”

พอพูดจบ เย่อู๋เทียนยังไม่ทันหันไปมองเพชฌฆาตเจียง

เพชฌฆาตเจียงได้สะบัดมือขว้างกระบี่

แล้วเหยียบกระบี่ออกตัวไป!

ท่าทางนี้เหมือนกับเซียนกระบี่ในโลกมนุษย์!

หานตี้ซือมองตามทิศทางที่เพชฌฆาตเจียงหายไป แล้วถอนหายใจออกมา

“เทียนเอ๋อร์ นายไม่ควรปล่อยเขาไป”

ยิ่งไปกว่านั้น นายไม่ควรแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงต่อหน้าเขา! “

เย่อู๋เทียนย้อนถามกลับ

“ใครบอกท่านอีกล่ะว่าผมพูดความจริงกับเพชฌฆาตเจียง?”

สีหน้าของหานตี้ซือเปลี่ยนไป

ตกใจ

“นี่คงไม่ใช่ผนวกตันสวรรค์หนึ่งครั้งใช่ไหม?”

เย่อู๋เทียนมือสั่น

แผ่นหินสมบัติตกลงสู่ฝ่ามือ

ยิ้มบางๆ

“เมื่อมีสิ่งนี้อยู่ในมือ หนึ่งครั้งก็เป็นมัน สองครั้งสามครั้งก็เป็นมัน สิบครั้งร้อยครั้งก็ต้องเป็นมัน!”

“จนถึงวันนี้ก็ปิดตาผมไม่ได้อีกแล้ว!”

จากนั้นเย่อู๋เทียนก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ฝนหยุดตกแล้ว

ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับเย่อู๋เทียนหรือไม่

แต่ภาพนี้คือปาฏิหาริย์ที่น่าประหลาดใจในสายตาของหานตี้ซือและคนอื่นๆ!

แต่ก็ไม่ทันความคิดของทุกคน

เย่อู๋เทียนหันไปมองหานตี้ซือ

พลางยิ้มๆ

“ใครเป็นคนบอก พูดได้แล้วหรือยัง?”

หานตี้ซือตั้งสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง แล้วชี้ไปที่วิลล่าทางคฤหาสน์ด้านเหนือ

“เข้าไปคุยกันในบ้าน”

ชายชรากับชายหนุ่ม มาถึงห้องหนึ่งบนชั้นสองของคฤหาสน์

หานตี้ซือยืนอยู่ริมหน้าต่าง

หันหลังให้เย่อู๋เทียน

พลางถามขึ้น

“นายอยากถามอะไร?”

เย่อู๋เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามขึ้น

“ท่านรู้จักกัวเถาจือผู้นี้มากน้อยแค่ไหน?”

หานตี้ซือตอบ

“ไม่รู้ที่มา ตอนที่รู้จักกัน นางก็เป็นเจ้าอาวาสวัดอี่เซียนแล้ว ตอนผมจำความได้ เธอก็น่าจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว!”

เย่อู๋เทียนรู้สึกตกใจเล็กน้อย

ต้องรู้ก่อนว่า

หานตี้ซือมีอายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีแล้ว

ตอนที่เขาจำความได้

กัวเถาจือก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว?