จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 371

หวาดกลัวอย่างสุดขีด จะทำให้คนคนหนึ่งพูดไม่ออก

หวาดกลัวอย่างสุดขีด จะทำให้มดตัวหนึ่งกลัวจนตายได้

หานจื่อคุนกลัวจนพูดไม่ออกแล้ว ก็เป็นเหมือนกับมดตัวหนึ่งที่กำลังจะตายด้วยความหวาดกลัว และกระตุกอยู่บนพื้น

ความตาย เป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก

ทั้งที่รู้ว่าตัวเองต้องตาย แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่ น่ากลัวยิ่งกว่า

แต่เย่อู๋เทียนเพียงแต่ผ่านคำพูดไม่กี่ประโยคเมื่อกี้นี้ ก็ผลักดันความหวาดกลัวแบบนี้ เข้าไปในใจของหานจื่อคุน

เมื่อก่อนนี้ หานจื่อคุนไม่เคยเข้าใจมาก่อน

คนคนหนึ่ง จะเพราะว่าหวาดกลัวอีกคนหนึ่ง หวาดกลัวจนปวดหัวแทบแตก

ตอนนี้ เขารู้แล้ว

เย่อู๋เทียนเห็นว่าหานจื่อคุนหวาดกลัวตัวเองจนกลายเป็นสภาพแบบนี้

ขมวดคิ้วใหญ่

หานจื่อคุนกำลังเหมือนกับเป็นโรคลมบ้าหมู ร่างกายแข็งทื่อจนพลิกตัวไปมาอยู่บนพื้น

น้ำลายฟูมปาก

กลอกรูม่านตาขึ้น

และในเวลานี้ ประตูคฤหาสน์ก็ถูกเคาะอย่างกะทันหัน

เสียงเคาะประตูดังมาก

คนที่ยืนอยู่นอกประตู

คือหานตี้ซือ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้ผ่านการสอบถามมากมาย รู้ว่าเย่อู๋เทียนทำเรื่องอะไรไว้ที่ตี้ตูบ้าง

ยังไงหานตี้ซือก็คาดไม่ถึงว่า

เย่อู๋เทียนจะเอาชนะหานปู้กาง ด้วยการใช้ท่าทางที่บดขยี้อย่างหนึ่ง

ยิ่งคาดไม่ถึงว่า

เย่อู๋เทียนจะกำราบฮุ่ยกวงของนิกายเทียนอิง อยู่ที่หน้าประตูพระอุโบสถวัดไห่ฮุ่ย เพื่อเตือนชาวโลก!

ก็ยิ่งคาดไม่ถึงว่า…….

ก่อนหน้าที่จะกำราบฮุ่ยกวง เย่อู๋เทียนบิดลิ้นของฮุ่ยกวง  ถึงขนาด หักแขนขาของฮุ่ยกวง!

นี่ก็แล้วไป

ต่อจากนั้น เย่อู๋เทียน เพื่อที่จะช่วยชีวิตเด็กทารกสี่สิบเก้าคนที่ถูกฮุ่ยกวงฆ่าไป เสียสละผลการฝึกตนของตนเอง

พฤติกรรมดังกล่าว ในสายตาของหานตี้ซือ รนหาที่ตายชัดๆ!

เพราะว่าหานตี้ซือรู้ว่า

หานปู้กาง

ถูกผู้นำหานจื่อฉีของตระกูลหานเผ่าโบราณ ยกย่องว่าเป็นความหวังทั้งเด็กและผู้ใหญ่ทั้งตระกูลของตระกูลหานเผ่าโบราณมาโดยตลอด

คนที่เป็นจักรพรรดิในอนาคต

และตระกูลหานเผ่าโบราณในหลายปีที่ผ่านมา ก็ยังคงรักษาความสัมพันธ์เป็นพันธมิตรกับนิกายเทียนอิงมาโดยตลอด

ภายใต้สมมติฐานดังกล่าว

เย่อู๋เทียน ไม่เพียงแต่เอาชนะหานปู้กางในที่สาธารณะ แต่ยังทรมานรองหัวหน้าของนิกายเทียนอิงให้กลายเป็นคนไร้ค่าต่อหน้าสาธารณะ!

นี่มันจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับตระกูลหานเผ่าโบราณอย่างชัดเจนไม่ใช่เหรอ?

หานตี้ซือ!

รู้จักความน่ากลัวของตระกูลหานเผ่าโบราณเป็นอย่างดี!

อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง

แค่ครูคนแรกของหานปู้กางอย่างเดียว

หานจื่อคุน

ก็ไม่ใช่ว่าเย่อู๋เทียนสามารถที่จะรับมือได้!

ภายใต้สมมติฐานดังกล่าว หลังจากที่หานตี้ซือชั่งน้ำหนักสิ่งต่างๆ ในที่สุดก็ได้ทำการตัดสินใจได้สักที

ตามหาเย่อู๋เทียนเจอ

เกลี้ยกล่อมเขา ให้ออกจากสถานที่ขัดแย้งอย่างตี้ตู!

ก่อนหน้าที่หานตี้ซือจะมาที่คฤหาสน์แห่งนี้ ได้ไปค้นหาทั่วคลังยาที่ตี้ตูแล้ว แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ…….

เย่อู๋เทียนกับเสิ่นรั่วชิง ได้มาถึงที่คฤหาสน์ด้วยกันแล้ว

หานตี้ซือเคาะประตูอย่างเร่งรีบไปด้วย และภาวนาไปด้วย ขอให้ได้เจอกับเย่อู๋เทียนที่นี่ด้วย

ไม่อย่างนั้น หานจื่อคุน จะต้องตามหาเย่อู๋เทียนเร็วกว่าตัวเองก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน

แบบนั้น อะไรก็สายไปหมด!

แต่ขณะที่หานตี้ซือคิดแบบนี้ ประตูของคฤหาสน์ ถูกคนเปิดจากด้านใน

หานตี้ซือถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทันทีที่ประตูเปิดออก

คนแก่คนหนุ่ม

สบตากัน

สายตาของหานตี้ซือที่มองไปทางเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

สายตาของเย่อู๋เทียนที่มองไปทางหานตี้ซือ มีความสงสัยเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าหานตี้ซือจะตากฝนมายังที่นี่…….

เพื่อเรื่องอะไร…….

แต่ว่า ไม่รอให้เย่อู๋เทียนถาม หานตี้ซือก็เร่งรีบพูดประโยคหนึ่งอย่างกะทันหัน

“ตามฉันมา!”