จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 414

การปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันของเย่อู๋เทียน เห็นได้ชัดว่าทำให้พระวัยกลางคนตกตะลึงแล้ว

หลังจากนั้น……

ทั้งสองคนก็สบตากันเช่นนี้

สายตาที่เย่อู๋เทียนมองไปยังพระวัยกลางคนผู้นี้ สงบนิ่งอย่างผิดปกติ

ในทางกลับกันสายตาที่พระวัยกลางคน มองไปยังเย่อู๋เทียน ค่อนข้างไม่คาดคิด

เห็นได้ชัดว่า เขาคิดไม่ถึง

เย่อู๋เทียนจะมาถึงอย่างกะทันหัน

ไม่น่านะ

หากพูดตามหลักเหตุผล แม้ว่าตัวเองจะใช้วิธีการรวมพลังส่งกระแสเสียง พูดคุยกับเย่อู๋เทียนผ่านทางอากาศ เขาก็ไม่น่าจะยืนยันตำแหน่งของตัวเองได้ภายในระยะเวลาอันสั้น！

หรือว่า ผลฝึกตนของไอ้หมอนี่ เพียงพอที่จะเทียบกับตัวเองได้แล้วงั้นเหรอ？

ตอนที่พระวัยกลางคนฉงนสนเท่ห์

ในที่สุดเย่อู๋เทียนก็เอ่ยปากพูดถาม

“เย่ฝูถู？”

พระวัยกลางคนใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย ผ่านไปนานถึงจะเอ่ยปากพูดออกมาหนึ่งประโยค

“แกควรจะเรียกฉันว่าพ่อ！”

เย่อู๋เทียนมองไปยังพระวัยกลางคนที่หัวล้านแวบหนึ่ง โต้กลับหนึ่งประโยคอย่างนิ่งๆแล้ว

“คุณออกบวชแล้ว”

“……”

เย่ฝูถูค่อนข้างหมดคำพูด

ผ่านไปนาน เขาถึงเก็บสายที่มองใบหน้าของเย่อู๋เทียนกลับมา มองไปที่อื่นอย่างรู้สึกอึดอัดใจมาก

พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างนิ่งๆ

“บวชแล้ว ก็เป็นพ่อของแกนะ เรียกชื่อสามัญของฉันตรงๆ ค่อนข้างไม่เหมาะสม ”

เย่อู๋เทียนย้อนถาม

“คุณเคยเลี้ยงดูผมสักวันไหม？”

เย่ฝูถูเงียบขรึมแล้ว

เย่อู๋เทียนก็เงียบขรึมแล้วเช่นกัน แม้ว่าสีหน้าท่าทางยังคงไม่แยแส แต่ในใจ ยังคงยากที่จะสงบนิ่ง

เดิมทีคิดว่า เย่จินหลิงต่างหากที่เป็นพ่อของตัวเอง！

กลับคิดไม่ถึงว่า เป็นคนอื่นซะงั้น！

มิน่าล่ะ ตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก ไม่ได้รับความชื่นชอบจากเย่จินหลิงขนาดนั้น！

ตอนนี้ดูเหมือนว่า

ทุกอย่างมีคำตอบหมดแล้ว！

แต่ว่า

ยังคงมีเรื่องราวที่คลุมเรือไม่ชัดเจน ยังไม่ปลดล็อค

อย่างเช่น ตอนแรกทำไมหานจื่อเซียนจะต้องยกตัวเองให้หานหว่านเอ๋อร์เลี้ยงดู？

ตอนแรกที่หานหว่านเอ๋อร์ตัดสินใจเลี้ยงดูตัวเอง เกรงว่าแม้แต่แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง！

เพราะงั้น เธอพูดโน้มน้าวเย่จินหลิงได้อย่างไรอีก เห็นตัวเองเป็นคนของตระกูลเย่แห่งเจียงไห่？

สรุป ข้อสงสัยมากมาย ยังคงเก็บไว้อยู่ภายในใจของเย่อู๋เทียน

ทำให้เขาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ！

และดูเหมือนว่าตอนนี้……

คนที่พูดทุกอย่างได้อย่างชัดเจน มีเพียงสองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือเย่ฝูถูที่อยู่ตรงหน้า อีกคน ก็คือหานจื่อเซียน……

เมื่อคิดเช่นนี้ เย่อู๋เทียนพูดถามประโยคหนึ่งอย่างนิ่งเฉยแล้ว

“คุณเป็นคนฆ่า พ่อบุญธรรมของฉู่เทียนสิง ？”

เย่ฝูถูพูดตอบกลับ

“ถูกต้อง”

เย่อู๋เทียนถามอีกว่า

“คุณเก่งมากขนาดนี้ ทำไมตอนนั้นไม่ปกป้องแม่ของผม？”

เย่ฝูถูตกตะลึงแล้ว

“แม่ของแกก็มีชีวิตอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างเยือกเย็น

“หานหว่านเอ๋อร์”

เย่ฝูถูพูดไม่ออก

เย่อู๋เทียนพูดเสียงขรึม

“การเสียชีวิตของหานหว่านเอ๋อร์แม่ของผม ไม่ว่าจะเป็นเพราะคุณ หรือว่าเป็นเพราะแม่แท้ๆของผม ล้วนแต่ต้องรับผิดชอบ”

เย่ฝูถูกลับพูดว่า

“หานหว่านเอ๋อร์ยังไม่ตาย”

เมื่อพูดคำนี้ออกไป เย่อู๋เทียน จิตใจปั่นป่วน

“คุณพูดว่าอะไรนะ？”

เย่ฝูถูพูดกล่าว

“ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์ถูกกัวเถาจือตบฉาดหนึ่งจริงๆ ต่อมาเธอพาแกกลับเจียงไห่แล้ว ตอนที่กำลังจะตาย เหมือนว่าถูกแม่แท้ๆของแกชีวิตให้รอดแล้ว แต่ว่า ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนนั้น ฉันก็ไม่ทราบแน่ ไม่เช่นนั้น ฉันก็ไม่มีทางที่จะทนมองดูโดยที่ไม่สนใจหรอกนะ ถึงยังไงก็เป็นญาติพี่น้องกันนะ”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่ฝูถูถอนหายใจแล้ว พูดต่อ

“สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องของฆราวาส ไม่พูดถึงก็แล้วกัน”