จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 417

พูดแล้ว หานจื่อเซียนไปข้างหน้าอย่างกับแสง วาร์ปตัว ก็มาถึงตรงหน้าของเย่ฝูถูแล้ว

แต่ว่า ความเร็วของหานจื่อเซียน เย่ฝูถูเร็วยิ่งกว่า วาร์ปตัว ก็ไปจากบ้านเก่าแล้ว

ยืนอยู่ที่นอกประตูใหญ่

ในเวลานี้เย่ฝูถู ถอดจีวรสีขาวออกไปแล้ว ข้างในเป็นชุดขาวผ้าผ้าคอตตอนผสมลินิน แบบค่อนข้างโบราณ

มองเห็นท่าทางที่ดุร้ายของหานจื่อเซียนเช่นนี้

จากภาพลักษณ์ที่มากความสามารถนอกเหนือจากโลกีย์ของเย่ฝูถู จู่ๆก็กลายเป็นกลัวภรรยาที่คุมเข้ม

หลังจากที่ยืนนิ่ง

คุกเข่าลงกับพื้นเลย

ขอร้องหานจื่อเซียนด้วยใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา

“น้องเซียน！พี่ผิดไปแล้ว！พี่ไม่รู้ว่าลูกชายของตระกูลเราจะสุดยอดเช่นนี้！พี่ผิดไปแล้วจริงๆ！”

และปัญหาก็อยู่ในตอนที่เย่ฝูถูขอร้อง มีรอยยิ้มบนใบหน้า

เป็นท่าทางที่หน้าไม่อายจริงๆ

แม้แต่หานจื่อเซียน ตอนที่เห็นท่าทางเช่นนี้ของเย่ฝูถู ก็ยังอึ้งอยู่หน้าประตูใหญ่แล้ว

คิดไม่ถึงอย่างมาก……

ผู้ชายคนนี้เคยทำให้เธอศรัทธาจนเข้ากระดูกดำได้ ตอนนี้อยู่ตรงหน้าตัวเอง จู่ๆจะเปลี่ยนเป็นต่ำต้อยเช่นนี้！

ทันใดนั้น……

โมโห？

โมโหส่วนโมโห！

แต่……

ในใจ หวานซึ้งแล้ว！

เมื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา หานจื่อเซียนร้องไห้พร้อมบ่นตำหนิ

“ไอ้ตายโหงที่ถูกกระบี่พันเล่ม หลายปีมานี้แกไปอยู่ที่ไหนมากันแน่？”

พูดแล้ว หานจื่อเซียนวิ่งไปตรงหน้าของเย่ฝูถู

ภาพฉากต่อไป

ไม่อยากมอง

เย่อู๋ทียนถึงขั้นปิดประตูใหญ่ด้วยใบหน้าที่เย็นชาแล้ว ก็เป็นเช่นนี้ขังเย่ฝูถูและหานจื่อเซียนไว้นอกประตูแล้ว

สองคำ

ขายหน้า！

แต่เห็นเหวินไท่จี๋ในเวลานี้

คนทั้งคนเหมือนว่าโง่เขลาเลยยังไงอย่างนั้น

สงสัยว่าตัวเองกำลังฝัน

เมื่อสักครู่……

เหมือนว่าตัวเองเห็นเย่ฝูถูอีกครั้งแล้ว！

และในเวลานี้ เย่อู๋เทียน มาถึงตรงหน้าของเหวินไท่จี๋แล้ว

เหวินไท่จี๋ถึงได้มีสติกลับมา โขลกศีรษะให้เย่อู๋เทียนอย่างตื่นตกใจราวกับผีต่อ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ก็เหมือนว่า บ้าคลั่งแล้วจริงๆ

บ่นพึมพำบางคำอยู่ในปาก

ตามปกติล้วนเป็นพวกคำพูดที่วิงวอนขอร้อง

เย่อู๋เทียนกลับไม่สนใจเลย และมองไปยังเฉิงโม่หนง ถามออกมาหนึ่งประโยคแล้ว

“จัดการอย่างไร？”

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เฉิงโม่หนง ผ่านประสบการณ์มามากมายแล้ว

เรื่องมหัศจรรย์ที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อน ล้วนแต่ผ่านประสบการ์มาแล้วรอบหนึ่งทั้งนั้น

เฉิงโม่หนงในตอนนี้ สูญเสียความสามารถในการจัดการเรื่องราวต่างๆไปแล้ว

และในเวลานี้ เสิ่นรั่วชิงถามเฉิงโม่หนงประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“ขังไอ้บ้านี้ไว้ในโรงพยาบาลจิตเวช นายไม่มีความเห็นอะไรใช่ไหม？”

เฉิงโม่หนงจิตใจสั่นคลอน ตอบกลับประโยคหนึ่งทันที

“ไม่มีความคิดเห็นใดๆ”

เสิ่นรั่วชิงมองไปยังกัวจื่อจู๋อีก พูดถามหนึ่งประโยค

“เรื่องที่แกทำร้ายแม่สามีของฉัน จะคิดบัญชียังไง？”

กัวจื่อจู๋ใจสั่นคลอนแล้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรถึงจะดี

เย่อู๋เทียนถามเสิ่นรั่วชิงหนึ่งประโยค

“แม่แท้ๆของฉันว่ายังไง？”

เสิ่นรั่วชิงตอบกลับ

“บอกว่า เป็นเรื่องระหว่างผู้หญิง ให้ฉันไปจัดการ”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า