จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 420

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่โจวซีได้ฟังคำพูดประโยคนี้ของเย่อู๋เทียน มีความรู้สึกยังไง

แต่จนกระทั่งในเวลานี้ เธอถึงได้เข้าใจในทันที！

มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่าเย่อู๋เทียนรักษาขาของตัวเองให้หายได้ แต่ยังคงยืดเรื่องนี้ออกไปแล้ว……

ตอนนี้ดูเหมือนว่า รักษาตัวเอง คิดไม่ถึงว่าต้องให้ตัวเองถอดเสื้อผ้าออก？

ในเวลานี้ ภายในโถงด้านหลังที่ยิ่งใหญ่ มีหญิงวัยรุ่นอย่างน้อยสิบกว่าคนที่อยู่ตรงนั้น

แม้ว่าพวกเธอจะเป็นคนในโลกยุทธจักร แต่สำหรับวิชาการแพทย์สาขาต่างๆ ก็ค่อนข้างมีข้อคิดเห็น！

พูดอีกนับหนึ่งว่า ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็เป็นหญิงวัยรุ่นที่มีสไตล์ของตัวเอง ถือว่าเป็นลูกครึ่งการแพทย์กับศิลปะการต่อสู้！

เพราะงั้น หลังจากที่พวกเธอฟังเย่อู๋เทียนสั่งโจวซี……

นอกจากใบหน้าของคนทั้งสองที่ค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็มองไปยังโจวซีด้วยสาตาที่รอคอยทั้งนั้น

เห็นสิ่งที่จะสื่อได้อย่างชัดเจน

ถอดสิ！

ยังจะรออะไรอยู่อีกล่ะ？

นี่คือเย่อู๋เทียน！

เจ้ายมบาลชิงตี้แห่งประเทศหลง！

ถ้าหากให้ผู้คนได้เห็นชิงตี้ แน่นอนว่าสามารถช่วยชีวิตคนใกล้ตายและดูแลรักษาคนที่บาดเจ็บได้！

ทุกคนต่างก็รอกูทักษะทางการแพทย์ที่สุดยอดของชิงตี้นะ ทำไมมาถึงที่นี่แล้ว กลับกลายเป็นอืดอาดยืดยาดขึ้นมา？

โดยเฉพาะโจวเสี่ยวหยุน แทบอยากจะอุ้มโจวซีขึ้นมาจากบนรถเข็นแล้ว

หลังจากนั้น วางบนเตียงตั่งไม้

และหลังจากนั้น……

เริ่มเปลืองเสื้อผ้าให้โจวซี！

สีหน้าของโจวซีแดงระเรื่อ ชีวิตนี้คิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองจะมีวันนี้！

เข้าร่วมเป็นกรณีศึกษาด้วยตัวเอง ต่อหน้าลูกศิษย์สาวๆในสำนักเหล่านี้ของตัวเอง ให้เธอได้สังเกตและศึกษาเรียนรู้

ถ้าหากรู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก จำเป็นต้องเมื่อกี้เหรอ？

เมื่อกี้เป็นตัวเองที่ไปขอร้องเย่อู๋เทียน ให้โจวเสี่ยวหยุนและพวกสังเกตและศึกษาเรียนรู้ ในกระบวนการรักษาให้แก่ตัวเอง！

ตอนนี้กลับมาดีเลย นี่มันทำตัวเองไม่ใช่เหรอ？

และในเวลานี้ โจวเสี่ยวหยุนถอดเข็มขัดของเสื้อคลุมตัวโจวซีออกแล้ว หลังจากนั้นก็เปิดเสื้อคลุมออกอย่างคล่องแคล่ว และหลังจากนั้น ก็เป็นเสื้อขาวแนบตัวข้างใน……

ในเวลานี้ โจวซีจะร้องแล้ว

อ้าปาก คิดอยากจะห้ามโจวเสี่ยวหยุน แต่ ไม่รู้จะเอ่ยปากพูดยังไง

เพราะว่าทุกคนอยู่ตรงนั้นทั้งหมด พวกเธอต่างก็มาเพราะอยากศึกษาทางการแพทย์ทั้งนั้น แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าเคร่งขรึม เต็มไปด้วยความคาดหวัง ก็เหมือนจะพิสูจน์ปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นยังไงอย่างนั้น！

ถ้าหากในเวลานี้ตัวเองให้พวกเธอออกไป จะเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลเกินไปหรือเปล่า？

คิดแบบนี้ โจวซีตัดสินใจ กัดฟันสู้

ลักษณะท่าทางที่ปล่อยให้คุณทำตามอำเภอใจ

และในเวลานี้ เย่อู๋เทียนพูดออกมาหนึ่งประโยคทันที

“ถอดแค่ท่อนล่างก็พอ”

“……”

โจวซีฟังประโยคนี้ เกือบเขินตายแล้ว

แตกต่างกันเหรอ？

ถอดทั้งหมด

กับถอดครึ่งหนึ่ง！

แตกต่างเหรอ？

โจวเสี่ยวหยุนเชื่อฟังมาก หลังจากที่ฟังคำสั่งของเย่อู๋เทียน ก็ยื่นมือออกไปถอดกางเกงของโจวซีแล้ว

ยังดี ข้างในยังมีกางเกงผ้าไหมสีขาว

ไม่เช่นนั้น

ก็คงขายหน้าแล้ว！

โจวเสี่ยวหยุนเพิ่งจะช่วยถอดกางเกงผ้าไหมสีขาวให้กับโจวซี

เย่อู๋เทียนพูดอีกแล้ว

“ทำเท้าก่อนแล้วกัน ช่วยไปเตรียมเข็มเงินให้ฉันหนึ่งห่อ！”

พูดประโยคนี้จบ มีหญิงสาววัยรุ่นอีกคน รีบไปเอาเข็มเงินมาทันที

ตอนที่ส่งมอบให้เย่อู๋เทียน ยังพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคอย่างเขินอาย

“คุณเย่ ฉันเลื่อมใสศรัทธาคุณมาก”

เย่อู๋เทียนมองไปยังอีกฝ่ายอย่างนิ่งๆ พูดสั่ง

“แล้วไปเอาเตาแอลกอฮอล์มา”

อีกฝ่ายประสานมือโค้งคารวะให้กับเย่อู๋เทียนอย่างกับข้าทาสเลย เอ่ยปากพูดอย่างขวยเขิน

“ค่ะ คุณเย่！”

ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนเดินมาตรงหน้าของโจวซีด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง นั่งข้างเท้าของเธอแล้ว

ยกมือขึ้นจับเท้าอันน้อยนิดของโจวซีขึ้นมาข้างหนึ่งแล้ว

ขาวสะอาดไร้มลทิน！