จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 432

สีหน้าของเย่ฝูถูเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“เมื่อเปรียบเทียบคัมภีร์บู๊แท้กับคัมภีร์จินกางของวัดพระแก้วมรกตแล้ว มันสูสีกัน!”

“แต่.......น่าเสียดาย น่าเสียดายมาก!”

“คัมภีร์จินกางที่ผมพกติดตัวเล่มนั้น ตอนแรกผมคิดจะมอบให้เทียนเอ๋อร์เป็นของขวัญพบหน้า แต่นึกไม่ถึงว่าเทียนเอ๋อร์จะคิดว่ามันเป็นขยะ และทำลายไปแล้ว!”

“มิเช่นนั้น ถ้าฝึกคัมภีร์สองเล่มพร้อมกัน ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนเย่ฝูถูจะตระหนักถึงอะไรบางอย่าง กล่าวพึมพำกับตนเองด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ไม่! ไม่ถูก!”

“ตอนเทียนเอ๋อร์ลงมือที่หอหมากรุก ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะมีพลังของวิชายุทธเลิศใต้หล้า!”

“หรือว่าก่อนหน้านั้น เขาแค่อ่านคัมภีร์จินกางและวิชายุทธเลิศใต้หล้าเพียงแค่รอบเดียว ก็ฝึกสำเร็จแล้ว”

“ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน! ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน!”

เสิ่นรั่วชิงมองท่าทางบ้า ๆ บอ ๆ ของเย่ฝูถูแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณกำลังพูดถึงอะไร?”

เย่ฝูถูไม่ตอบคำถาม แต่ขณะเดียวกันก็คว้าแขนของเสิ่นรั่วชิง และถามอย่างเร่งรีบว่า

“ชิงเอ๋อร์ เธอ....เธอฝึกคัมภีร์บู๊แท้ถึงขั้นไหนแล้ว?”

เสิ่นรั่วชิงสะบัดแขนเสื้อตามสัญชาตญาณ ทำให้เย่ฝูถูถอยหลังไปสิบก้าว โซเซและเกือบเสียหลัก!

เย่ฝูถูตื่นเต้นจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

“ขั้นสิบ! ต้องเป็นขั้นสิบอย่างแน่นอน!”

“แม่งฉิบหาย!”

“สำเร็จสมบูรณ์แล้ว!”

“นึกไม่ถึงว่าผมเย่ฝูถูไม่เพียงแค่มีลูกชายที่ดีเท่านั้น แต่พรสวรรค์ของลูกสะใภ้ก็น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!”

“……”

เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออกชั่วขณะ

เพราะจนถึงตอนนี้ เสิ่นรั่วชิงก็ยังไม่รู้ว่าเย่ฝูถูกำลังพูดถึงอะไร

แต่……

เขาเป็นพ่อสามีของตนเอง......

จะทำอย่างไรได้?

และขณะนี้เอง หวงฝู่เจิ้งฉีที่อยู่นอกประตูใหญ่ อ้าปากทันที

พู่!

เลือดสีแดงสดพ่นออกมาจากปากของเขาทันที

แค่ก ๆ ๆๆ .……

สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีขาวซีด

สันนิษฐานว่าเขาไม่ได้อาศัยความพยายามของตัวเอง ทำให้ชี่แท้ที่แปรปรวนในร่างกายของตนเองสงบ!

แต่อาศัยการชี้เมื่อสักครู่ของเสิ่นรั่วชิง ทะลวงเส้นลมปราณแทน

อย่างไรก็ตาม หลังจากหวงฝู่เจิ้งฉีพยายามด้วยตนเอง ไม่เพียงแค่ไม่ได้ผลเท่านั้น

เขากลับถูกชี่แท้ในร่างกายของตนแว้งกัด!

ธาตุไฟเข้าแทรก

เพียงชั่วพริบตา!

ตอนนี้ สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!

และขณะนี้เอง เสิ่นรั่วชิงชี้แนะหวงฝู่เจิ้งฉี

“ลองเคลื่อนพลังไปที่จุดเฟิงฝู่และจุดเทียนฉือสองจุดนี้ และอย่าพยายามใช้วิชาเคลื่อนชี่ ทำลายเงื่อนเต๋าที่ฉันสร้างไว้บนไหล่ของคุณ เพราะคุณไม่สามารถทำลายได้หรอก!”

“นอกจากนี้... .เงื่อนเต๋าที่ฉันสร้างไว้บนไหล่ของคุณนั้น ฉันไม่ได้คิดที่จะทำร้ายคุณ ร่างกายของคุณมีจุดอ่อนมากเกินไป หากปล่อยให้พลังในร่างกายของคุณกระจายไปเรื่อย ๆ คุณต้องตายภายในระยะเวลาสามปีอย่างแน่นอน!”

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้

ไม่มีใครรู้ว่าหวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกอย่างไร!

อะไรน่ะ?

จุดอ่อนในร่างกายของตนเองไม่ได้มีแค่จุดเดียวเท่านั้น?

ขณะเดียวกัน หวงฝู่เจิ้งฉีก็เข้าใจทันที

พ่อของตนเองแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว หรือว่าสมองมีปัญหา ทำไมเขาถึงรับคนนอกอย่างเย่อู๋เทียนเป็นศิษย์คนสุดท้ายได้?

ขณะนี้ อารมณ์ของหวงฝู่เจิ้งฉี

ยากที่จะสงบได้!

หลังจากไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หวงฝู่เจิ้งฉียืนขึ้น แล้วเดินเข้าไปในประตูใหญ่อีกครั้ง

ขณะนี้

เสิ่นรั่วชิงกำลังทำความสะอาดเศษซากหลังคาอยู่ในลานบ้านกับหานจื่อเซียน เย่ฝูถูและคนอื่นๆ

เมื่อเสิ่นรั่วชิงเห็นหวงฝู่เจิ้งฉีเดินเข้ามาอีก เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

“ฉันไม่อนุญาตให้คุณเข้ามาที่นี่! ออกไป!”

ใบหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีกระตุก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็กล่าวว่า

“ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นภรรยาของเจ้าสำนักแห่งสำนักเจินอู่ของผม แต่ถ้าลำดับความอาวุโสแล้ว....ผมอาวุโสกว่าคุณ คุณต้องเรียกผมว่าศิษย์พี่! อย่างไรก็ตาม.....”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีคุกเข่าข้างหนึ่ง ประสานมือทั้งสองข้างเป็นการแสดงความเคารพ

“ผมหวงฝู่เจิ้งฉี รองเจ้าสำนักแห่งสำนักเจินอู่ ขอคารวะนายหญิง!”

ใบหน้าของเสิ่นรั่วชิงเต็มไปด้วยความแปลก ๆ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบบางอย่างออกมาจากร่างกายทันที

เป็นป้ายหยกรูปวงรีขนาดเท่าไข่

แล้วโยนให้หวงฝู่เจิ้งฉี

“สิ่งที่คุณตามหา น่าจะเป็นของชิ้นนี้ใช่ไหม? เมื่อก่อนตอนที่สามีมอบของชิ้นนี้ให้ฉัน เขาบอกว่าเขาไม่สนใจของชิ้นนี้ ดังนั้นเขาก็เลยมอบให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจเช่นกัน คุณเอามันไปเลย แล้วอย่ามารบกวนชีวิตของพวกเราอีก!”

“นอกจากนี้ เจ้าของเดิมที่ชื่อหวงฝู่ซิงถู อย่าคิดว่าจะได้เป็นลูกศิษย์ของสามีฉันได้ ตอนนั้นสามีของฉันบอกแล้วว่าไม่สนใจเขา!”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น

หวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!

เย่อู๋เทียน……

ไม่ใช่ศิษย์คนสุดท้ายของพ่อตนเอง?

กลับกัน พ่อของตนเองต้องการเป็นลูกศิษย์ของเย่อู๋เทียน แต่ไม่สำเร็จ?