จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 434

“ถ้าเช่นนั้น.....เป็นแบบนี้ก่อน คุณกับกัวจื่อจู๋ ทำความสะอาดลานบ้านก่อน สำหรับตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ และป้ายเจินอู่ที่คุณพูดถึง หลังจากสามีของฉันกลับมาแล้ว ฉันค่อยบอกเขา แต่ถ้าเขาไม่ยินยอม ฉันก็หมดหนทาง เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว ส่วนฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่รู้อะไรเลย”

หลังจากกล่าวจบ ไม่มีใครรู้ว่าหวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกอย่างไร!

ผู้หญิงธรรมดา?

ผู้หญิงธรรมดาคนนี้ สามารถฝึกคัมภีร์บู๊แท้ได้ถึงขั้นสมบูรณ์เต็มดวงอย่างง่ายดาย?

ตีให้ตายก็ไม่เชื่อ!

แต่ความจริงแล้ว เสิ่นรั่วชิงไม่ได้โกหก

เมื่อหลายปีก่อน หลังจากเย่อู๋เทียนมอบป้ายเจินอู่ให้เธอแล้ว ยังถ่ายทอดวิชาเคลื่อนชี่ที่อยู่ในคัมภีร์บู๊แท้ให้เธออีกด้วย!

เพียงแต่ เสิ่นรั่วชิงไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้

อย่างไรก็ตาม ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เธอปฏิบัติตามสิ่งที่เย่อู๋เทียนถ่ายทอดเสมอมา จนติดเป็นนิสัย

เธอปฏิบัติตามวิชาเคลื่อนชี่ที่เย่อู๋เทียนถ่ายทอด โดยฝึกหายใจเข้าและออกเสมอมา

มิฉะนั้น ในการต่อสู้ระหว่างเย่อู๋เทียนและสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารจอมเทพเมื่อเจ็ดปีก่อน เสิ่นรั่วชิงได้รับบาดเจ็บสาหัส และเพียงแค่หมดสติได้อย่างไร?

หากไม่ใช่เพราะพลังบู๊แท้ของคัมภีร์บู๊แท้คอยปกป้องร่างกาย..

เธอตายไปนานแล้ว!

แต่น่าเสียดาย ที่เสิ่นรั่วชิงไม่เคยเข้าใจเรื่องนี้

นั่นหมายความว่าเสิ่นรั่วชิงฝึกคัมภีร์บู๊แท้มานานหลายปีแล้ว

ก่อนหน้านั้น ถึงแม้ว่าเธอจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย แต่ยังมีพลังบู๊แท้เคลื่อนอยู่ในร่างกายของเธอมาโดยตลอด!

มิฉะนั้น เวลาเจ็ดปี!

ถึงแม้อุปกรณ์ทางการแพทย์จะดีแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้ชีวิตของเสิ่นรั่วชิงผ่านไปเจ็ดปีราวกับหนึ่งวันได้ แถมยังไม่มีอาการป่วยแม้แต่น้อย!

นี่คือเหตุผลที่เย่อู๋เทียนถามโจวจิ้นยวนตอนที่อยู่หอจื่อฉีว่า เขารู้จักหวงฝู่ซิงถูหรือเปล่า

ตามพื้นฐานแล้ว เย่อู๋เทียนรู้สึกว่าระหว่างสำนักเจินอู่กับตนเอง มีบุญคุณที่ไม่คาดคิดอยู่บ้าง!

ถึงแม้ตอนนั้นเย่อู๋เทียนจะไม่ถ่ายทอดคัมภีร์บู๊แท้ให้เสิ่นรั่วชิง แต่เขาก็จะถ่ายทอดวิชาอื่นให้เธอเช่นกัน!

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เรื่องก็เกิดขึ้นโดยที่ไม่ได้คาดคิด!

อีกฝั่งหนึ่ง

หอทองม่วง ที่อยู่ใจกลางตี้ตู

เย่อู๋เทียนกำลังปรึกษาหารือกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศหลง ถึงวิธีการส่งกองกำลังไปสู้รบกับประเทศเทียนอิง

การปรึกษาหารือคราวนี้ เป็นเวลาหนึ่งวัน!

สรุปคือ……

การสู้รบคราวนี้……

ชนะร้อยเปอร์เซ็นต์!

ตอนที่เย่อู๋เทียนเดินออกมาจากหอทองม่วง เป็นเวลาดึกแล้ว

คนที่อยู่ข้างหลังเขา ล้วนเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศหลง

แสงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า

ทั่วตี้ตูสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ

เขาเดินออกจากกำแพงสีแดง แล้วมองลานกว้างเงียบสงบที่อยู่ตรงหน้า

มองการจราจรหนาแน่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามลานกว้าง

ไม่มีใครคาดคิด……

วันนี้ เมืองนี้เกือบถูกทำลาย เพราะสองพ่อลูกตระกูลเหวินที่ก่อความวุ่นวายในหอหมากรุก?

ชั่วขณะหนึ่ง แม้แต่โล่ซวนหยวน ที่เป็นฝ่าบาทของประเทศหลง

อารมณ์ความรู้สึกยากที่จะอธิบายได้

โล่ซวนหยวนเหลือบมองหลังของเย่อู๋เทียนแวบหนึ่ง แล้วฝืนยิ้ม

“ไปหาที่กินข้าวรองท้องกันก่อนไหม?”

เย่อู๋เทียนตอบเบา ๆ

“ดึกเกินไปแล้ว”