จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 447

สีหน้าของหวงฝู่เหยาเย็นชาผิดปกติ เธอก้มมองหวงฝู่ชิงและกล่าวว่า

“ไอ้เด็กเวรที่สมควรตาย การที่ฉันไม่ฆ่าแก เพราะเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ตอนนี้ รีบกราบขอโทษเจ้า.....คุณเย่ มิฉะนั้น ฉันจะถลกหนังแก!”

หลังจากกล่าวจบ

ตูม!

เกิดความโกลาหลทันที!

ใครจะคิดว่าหวงฝู่เหยาจะพูดเช่นนี้กับน้องชายของตนเอง?

แม้แต่หนานกงเหยียน ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าจริงจัง

แล้วหันไปมองเย่อู๋เทียนตามสัญชาตญาณ

ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายคนนี้กับหวงฝู่เหยาคืออะไร?

ทำไมหวงฝู่เหยาถึงได้โหดร้ายกับหวงฝู่ชิง เพราะคนนอกอย่างเขา?

เมื่อคิดเช่นนั้น

สุดท้ายหนานกงเหยียนก็ลงมาจากรถ

ขณะนี้ หวงฝู่เหยาคว้าคอปกเสื้อของหวงฝู่ชิง แล้วลากเขาเหมือนกับลากสุนัขตัวหนึ่ง เดินไปทางเย่อู๋เทียน

และขณะที่หวงฝู่เหยาเห็นหนานกงเหยียน เธอตกตะลึงเช่นกัน

นึกไม่ถึงว่า

จะได้พบหนานกงเหยียนที่นี่!

ยิ่งไปกว่านั้น หนานกงเหยียนยังลงมาจากรถของหวงฝู่ชิงอีกด้วย......

หนานกงเหยียนมองหวงฝู่เหยาด้วยรอยยิ้ม และกล่าวช้า ๆ

“เหยาเหยา ไม่เจอกันนาน”

หวงฝู่เหยาพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา ไม่สนใจหนานกงเหยียนอีกต่อไป

หนานกงเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ความไม่พอใจบนใบหน้าของเขามลายหายไปทันที

และคิดอยู่ในใจ

ปล่อยให้คุณเย่อหยิ่งอีกสักพัก

เมื่อผมเปิดเผยสถานะปัจจุบันของตนเองแล้ว คุณจะรู้ว่าความเย่อหยิ่งของคุณนั้นมันน่าเศร้าแค่ไหน!

หลังจากหวงฝู่เหยาลากหวงฝู่ชิงไปอยู่ตรงหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว เธอกล่าวด้วยความเย็นชาอีกครั้ง

“กราบขอโทษคุณเย่!”

หวงฝู่ชิงถูกตบจนหน้าบวม

สีหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย

เขาโตมาจนป่านี้ ยังไม่เคยถูกคนทำร้ายเช่นนี้มาก่อน!

หวงฝู่ชิงมองเย่อู๋เทียนด้วยสายตาอาฆาตแค้น จากนั้นหันไปมองหนานกงเหยียน

แล้วกล่าวว่า

“หนานกงเหยียน ผมยอมรับความผิดต่อคุณแล้ว เมื่อก่อนผมรังแกคุณ มันเป็นความผิดของผม แต่ตอนนี้ผมยอมรับคุณเป็นพี่เขยแล้ว คุณช่วยผมฆ่าผู้ชายสารเลวที่อยู่ข้างคุณด้วย!”