จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 460

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เมื่อสนทนากับเขา

ตนเองรู้สึกดี

มีความสุข!

มีความสุขโดยไร้เหตุผล!

นี่คง……

เป็นความรัก?

เมื่อคิดเช่นนั้น โจวซีเริ่มหาหัวข้อสนทนา

“การไปพบคุณนาย ถ้าไม่นำของขวัญไปด้วย เหมือนกับว่าน้องไม่รู้จักมารยาท ท่านคิดว่า...เอาแบบนี้ดีไหม? ท่านพาน้องไปซอยที่ขายวัตถุโบราณของตี้ตูก่อน น้องมีร้านอยู่ที่นั่นหลายร้าน และในร้านมีของดีมากมาย นำไปให้คุณนายสองชิ้น....มัน....ไม่ถือว่าเกินไปใช่ไหม?”

เย่อู๋เทียนปฏิเสธเบา ๆ

“ที่บ้านไม่ขาดอะไร”

สีหน้าของโจวซีเศร้าและขุ่นเคือง

“ถึงแม้ว่าที่บ้านไม่ขาดอะไร ท่านก็ต้องดูแลความรู้สึกของน้องด้วย เพราะน้องเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับหน้าตามาก อีกอย่าง น้องกับแม่ของท่านก็ถือได้ว่าเป็นคนเมืองเดียวกัน เมื่อไปเยี่ยมเยือนถึงบ้าน ถึงแม้จะไม่คำนึงถึงคุณนาย แต่ก็ควรคำนึงถึงแม่ของท่านด้วย ท่านคิดว่าสิ่งที่น้องพูดนั้นสมเหตุสมผลหรือไม่?”

เย่อู๋เทียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

น้อง น้อง น้อง!

ฟังจนรู้สึกรำคาญแล้ว!

ทำไมโจวซีถึงได้เป็นแบบนี้!

ถ้าตนเองจะว่าเธอไร้ยางอาย

พวกเราก็เป็นเพื่อนกัน

ถ้าเช่นนั้น ก็ปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะ

ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง มันไม่เหมาะสม

เย่อู๋เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดแบบขอไปทีว่า

“ผมไม่ได้ทานข้าวมาหกวันแล้ว ผมหิวแล้ว ต้องรีบกลับไปทานข้าวที่บ้าน”

สีหน้าของโจวซียังคงเศร้าและขุ่นเคือง

“สำหรับนักบู๊แล้ว ทุกเดือนต้องงดธัญพืชทั้งห้าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ การทำเช่นนั้นไม่เพียงแค่สามารถกำหนดลมหายใจเข้าและออกได้เท่านั้น แต่สามารถยังขับสิ่งสกปรกออกจากร่างกายด้วย ดังนั้น..... ไม่ว่าท่านอยากฟังหรือไม่อยากฟังน้องก็ต้องพูด เหตุผลตอนนี้ของท่าน หมายความว่าน้องเป็นคนไร้ยางอายมาก! เพียงแค่ท่านหาเหตุผลอื่น มันก็ยังดี เห็นได้ชัดว่าท่านกำลังพูดแบบขอไปทีกับน้อง!”

“……”

เย่อู๋เทียนพูดไม่ออกชั่วขณะ

เมื่อโจวซีเห็นว่าเย่อู๋เทียนหยุดพูด เธอกะพริบตา และรู้สึกดีใจเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าคู่รักคู่แค้นคนนี้ไม่สามารถทำอะไรตนเองได้