จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 92

เมื่อคำพูดของเย่อู๋เทียนจบลง

หวงหย่าเฟยก็รู้สึกอับอายสุดขีด และโกรธจนสูญเสียสติไปอย่างสิ้นเชิง

“เย่อู๋เทียน นาย...”

“นายมันเป็นโจรชั่วชัดๆ!”

“นี่เป็นสินสอดที่ตระกูลโล่มอบให้ตระกูลหวาง คุณกล้าดียังไงมาแย่งมันไปด้านๆ อย่างไร้ยางอาย!”

โจรชั่ว?

ไร้ยางอาย?

แย่งไปด้านๆ?

เย่อู๋เทียนขี้เกียจเกินกว่าจะมองดูหวงหย่าเฟย เขาหันไปสั่งเฉียนจิ้งคุน

"ไล่ออกไป!"

เฉียนจิ้งคุนรับคำสั่งทันทีและมองไปที่หวงหย่าเฟยกับคนอื่น ๆ ด้วยใบหน้าที่เย็นชา

จากนั้นก็เอ่ยปากอยากเย็นชา

"เชิญ”

ใบหน้าของหวงหย่าเฟยและหวงเจี้ยนเย่ ในขณะนี้เป็นเหมือนกระจกที่ตกลงมาบนพื้น

มันแตกเป็นเสี่ยงๆ!

แต่ว่า...

เมื่อนึกถึงท่าทีที่ถังปู้ฝันแสดงออกต่อหน้าเย่อู๋เทียนเมื่อครู่นี้แล้ว

หากไม่ไปตอนนี้ แล้วจะต้องอยู่ไปถึงเมื่อไหร่กัน?

หวงเจี้ยนเย่และครอบครัวของเขาทั้งหมดกลับไปที่รถด้วยใบหน้าที่แข็งค้างและจากไปด้วยความละอาย

ก่อนออกจากประตูจวนทะเลหมอกหวงหย่าเฟยก็ยังคงไม่สามารถสงบลงได้

เมื่อเห็นหวงเจี้ยนเย่นั่งอยู่ข้างๆ เขาโดยไม่พูดอะไร เธอก็เอ่ยออกมาอย่างเกลียดชัง

“คุณปู่ เย่อู๋เทียนไอ้สุนัขนั่นมันขโมยสินสอดที่ตระกูลโล่ให้ตระกูลหวงของพวกเรามา ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?”

แม้ว่าหวงเจี้ยนเย่จะเป็นคนโง่เขลา

แต่ท้ายที่สุดเขาก็เริ่มต้นทุกอย่างมาจากศูนย์

สายตาของเขายังคงมีแววอยู่บ้าง

เมื่อนึกถึงการแสดงออกของถังปู้ฝันต่อหน้าเย่อู๋เทียน เขาก็รู้สึกประหม่าจนหายใจไม่ออก

ถังปู้ฝันคือใคร?

เขาเป็นถึงหลานชายของผู้บัญชาปกครองชายแดนแห่งประเทศหลง หลังจากที่รู้ชื่อของเย่อู๋เทียนก็ถึงกับต้องคุกเข่าขอความเมตตาโดยไม่พูดพร่ำอะไรเลย?

อีกทั้งยังเรียกเย่อู๋เทียนว่าชิงตี้?

หากในนั้นมีผลประโยชน์มา ก็จะต้องเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ

และที่ร้ายแรงที่สุดคือ

คนที่เย่อู๋เทียนโทรศัพท์ด้วยขณะอยู่ต่อหน้าถังปู้ฝัน

ตอนนี้ดูเหมือนว่า คนที่คุยกับเย่อู๋เทียน เก้าสิบเปอร์เซ็นต์น่าจะเป็นนายท่านท่านนั้นแล้ว

มิฉะนั้น ทำไมถังปู้ฝันถึงต้องกลัวเย่อู๋เทียนกัน?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หวงเจี้ยนเย่ก็ดูคล้ายแก่ลงไปเป็นอีกสิบปี

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยทรุดโทรม

หลังจากไตร่ตรองเป็นเวลานาน ในที่สุดหวงเจี้ยนเย่ก็พูดขึ้น

“วันมะรืนนี้ ไม่ต้องไปที่โรงแรมว่างไห่ ไม่อย่างนั้น พวกเราตระกูลหวงจะต้องได้รับความอับอายอย่างแน่นอน!”

หวงหย่าเฟยถามอย่างไม่พอใจ

"ทำไม?"

"หนูเป็นถึงคนที่ตระกูลโล่แห่งตี้ตูหมายตา!"

“ในเวลานี้ ถ้าหนูแต่งงานกับตระกูลโล่แห่งตี้ตูก็จะต้องทำให้ตระกูลหวงของเรากลายมาเป็นตระกูลที่เจิดจ้าที่สุดในประเทศหลงอย่างแน่นอน!”

หวงเจี้ยนเย่ส่ายหัวและถอนหายใจ

“หย่าเฟย เธอยังเด็กอยู่จริงๆ!”

“แม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ตระกูลโล่ชอบ แต่อย่างดีที่สุดก็เป็นได้แค่สมาชิกในครอบครัวของทายาทตระกูลโล่เท่านั้น”

“เธอไม่ลองคิดดูบ้าง แม้แต่ถังปู้ฝันก็คุกเข่าลงให้เย่อู๋เทียนเพื่อร้องขอความเมตตา แล้วคนที่คุยกับเย่อู๋เทียนคนนั้น จะเป็นแค่คนที่ชื่อเสียงเรียงนามเหมือนกันฝ่าบาทผู้สูงส่งเท่านั้นหรือไง?”

ใบหน้าของหวงหย่าเฟยซีดขาวราวกับกระดาษ

“หรือว่าไอ้สุนัขเย่อู๋เทียนนั่นได้เข้าสู่แวดวงสูงสุดของประเทศหลงแล้วจริงๆ หรือ?”

หวงเจี้ยนเย่ยังคงถอนหายใจ

“ไม่ว่าจะยังไง เย่อู๋เทียนก็ไม่ใช่คนที่เราสามารถไปทำให้ขุ่นเคืองได้”

“น่าหัวเราะเยาะสิ้นดี ก่อนหน้านี้พวกเราเคยดูถูกเขาขนาดนั้น มาตอนนี้กลับกลายเป็นว่าตระกูลหวงของเราต่างหากที่กลายเป็นตัวตลกครั้งใหญ่!”

หวงหย่าเฟยกัดฟันแน่น

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ก็ได้ตัดสินใจอย่างลับๆ

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

ตนจะเดิมพันสักครั้ง!

วันมะรืนนี้!

โรงแรมว่างไห่!

ไม่ว่าเย่อู๋เทียนจะเป็นมังกรหรือหนอน เธอก็ต้องเห็นกับตาตัวเอง!

ยังไงเสีย ตนก็เป็นถึงผู้หญิงที่นายน้อยของตระกูลโล่ชื่นชอบ แม้ว่าเย่อู๋เทียนจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลโล่แล้วยังไงกัน?

ฉันไม่เชื่อ

ว่าไอ้สุนัขเย่อู๋เทียนนั่น จะสามารถทำให้เธอแต่งเข้าตระกูลโล่ไม่ได้?

เมื่อเธอได้แต่งงานกับตระกูลโล่

นั่นก็ไม่ต่างกับนกกระจอกกลายเป็นหงส์ เป็นดั่งปลาคาร์พกระโดดข้ามประตูมังกร!

นอกจากนี้ หวงหย่าเฟยเชื่อมาตลอดว่า

ด้วยความงามของเธอ

ไม่ว่าผู้ชายชั้นไหนก็ล้วนต้องมาสยบอยู่ใต้กระโปรงของเธอทั้งนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลก!

หลังจากที่พ่อของเธอหวงต้าซานรู้ความคิดของเธอแล้ว เขาเองก็แอบตัดสินใจให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่!

หวงหย่าเฟยแต่งงานกับตระกูลโล่แห่งตี้ตูเมื่อไหร่

หวงต้าซาน...

ในตอนนั้นก็จะเทียบเท่ากับเป็นพ่อตาของเจ้าชายโบราณท่านนั้นแล้ว!

นี่คือแนวคิดแบบไหนน่ะหรือ?

มันคือการก้าวกระโดดข้ามขั้น!

เมื่อถึงตอนนั้น อุตสาหกรรมเล็กๆ น้อยๆ ของตระกูลหวงพวกนั้น ในสายตาของหวงต้าซานจะยังนับเป็นอะไรกัน?

……