จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 134

โจวอีหลิงรูม่านตาหดเล็กลง

“เรื่องตลกนี้ไม่น่าขำเอาเสียเลย”

กำลังภายในรอบกายเขาปลดปล่อยออกมาเร็วขึ้น ปรากฏเป็นละอองหมอกสีน้ำตาลอ่อนๆ สนามพลังก็ยิ่งกดดันขึ้นมาก

หลี่มู่หัวเราะ ไม่พูดอะไร แค่กระดิกนิ้วไปยังโจวอีหลิงเท่านั้น

นี่เป็นกิริยาท่าทางที่ท้าทายเป็นอย่างยิ่ง

ถึงแม้โจวอีหลิงจะรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจท้าทายตน แต่ไฟโทสะในใจยังลุกไหม้ เขาไม่ใช่เด็กน้อยที่ไม่เคยผ่านอุปสรรค และก็ใช่ว่าไม่เคยถูกคู่ต่อสู้ท้าทายมาก่อน ทว่าเห็นท่าทางที่ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยของหลี่มู่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าทำไมความโกรธในใจเขาจึงยากจะควบคุมได้

“ฆ่า!”

ขาของเขาก้าวออกไป ร่างเพียงกะพริบวูบก็ราวกับหายไปจากที่ตรงนั้น

จากนั้นแทบจะในเวลาเดียวกัน โจวอีหลิงก็มาปรากฏกายหน้าหลี่มู่ราวกับภูตผี ฝ่ามือดุจดาบซัดไปยังหน้าอกของหลี่มู่

ความเร็วดุจสายฟ้าฟาด

โจวอีหลิงเดิมก็เชี่ยวชาญด้านความเร็วและท่าร่าง

หลายครั้งที่ประมือกับคู่ต่อสู้ ล้วนสู้อย่างรวดเร็วและจบลงอย่างรวดเร็ว ขณะเผชิญหน้ากับความเร็วที่น่าตกใจเช่นนี้ โดยปกติแล้วศัตรูมักตั้งตัวไม่ทัน เขาจึงสามารถโจมตีสังหารคู่ต่อสู้ได้ทันที ถึงแม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งขั้นปรมาจารย์เช่นเดียวกัน เมื่ออยู่ต่อหน้าการโจมตีดุจสายฟ้าเช่นนี้ก็ยากจะตั้งตัวทัน หากไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บ

แต่ทว่า…

“ช้าเกินไปแล้ว”

เสียงของหลี่มู่ดังขึ้น

เห็นเพียงแขนของเขาลากเสี้ยวเงาลวงตาออกเป็นชั้นๆ ข้างหน้า เหมือนภาพมายาแต่ก็เหมือนของจริง ราวกับฝ่ามือโปร่งแสงโจมตีทีหลังแต่ไปถึงตัวก่อน ประหนึ่งกระเรียนเหลียวจิก ข้อมือเพียงพลิกก็แตะไปยังข้อมือของโจวอีหลิงได้

ตูม!

เสียงหนักๆ ดังขึ้นมา

ร่างของโจวอีหลิงมาปรากฏอยู่ที่ตำแหน่งเมื่อแรกเริ่ม

ข้อมือซ้ายของเขาห้อยลงอ่อนปวกเปียก เห็นได้ชัดว่ากระดูกข้อมือแหลกละเอียดไปแล้ว

ส่วนบนใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึงและตื่นตะลึง

“เจ้า…ความเร็วเช่นนี้…เจ้าทำได้อย่างไร?”

เขาจ้องหลี่มู่ ไม่อาจเข้าใจได้ว่าหลี่มู่ทำได้อย่างไร ในเสี้ยวขณะนั้น เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเขาสัมผัสถึงคลื่นกำลังภายในไม่ได้เลย แต่การโจมตีของหลี่มู่กลับเร็วกว่าเขาหลายเท่า โจมตีทีหลังแต่ประชิดถึงตัวก่อน และทำลายกระบวนท่าโจมตีที่สั่งสมพลังไว้ของเขาลงทันที

สิ่งที่ทำให้เขาทั้งตกใจและไม่อาจรับได้ก็คือ การโจมตีของหลี่มู่เร็วกว่าเขา

ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่ตื่นตะลึงและยากจะเชื่อได้ เหมือนปลาพบว่ามีนกตัวหนึ่งว่ายน้ำดำน้ำได้ดีกว่าตน

เสี้ยวเงาเป็นสายที่ราวกับภาพลวงตานั่น คือภาพมายาซึ่งทิ้งไว้ในอากาศจากการที่หลี่มู่ขยับแขนรวดเร็วเกินไป

ความเร็วระดับนี้ ต่อให้เป็นเขาที่เชี่ยวชาญในด้านความเร็วมาโดยตลอดก็ทำไม่ได้

ตอนนี้ โจวอีหลิงพลันเชื่อคำพูดของหลี่มู่เมื่อครู่บ้างแล้ว

ขุนนางเมืองน้อยคนนี้มีพลังที่สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งชั้นยอดขั้นปรมาจารย์ได้จริงๆ

“ทำได้อย่างไร? หึๆ ง่ายจะตาย แค่ยกมือไปตามอารมณ์ก็ทำได้แล้ว” หลี่มู่วางท่าอย่างเคยชิน

ยามนี้ การวางท่าของของราชาปีศาจหลี่มู่ยกระดับขึ้นแล้ว มีเพียงอยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งขั้นปรมาจารย์อย่างโจวอีหลิงแบบนี้ จึงจะพอทำให้รู้สึกอยากอวดเบ่งขึ้นมาบ้าง หากเปลี่ยนเป็นทายาทขุนนางไม่รู้จักกลัวตายอย่างพวกหลี่สยง เขาขี้เกียจจะพูดให้มาก

“เจ้าไม่ได้โคจรกำลังภายใน ทำไมจึงเร็วได้ถึงขนาดนี้?” โจวอีหลิงไม่อาจเข้าใจได้ “อาศัยแค่พลังของกายเนื้อไม่มีทางทำได้ถึงจุดนี้”

สีหน้าของหลี่มู่เรียบนิ่ง “หึๆ ไม่เข้าใจหรือ? ข้าบอกแล้ว ที่จริงนั้นง่ายมาก ไม่ใช่ข้าเร็ว แต่เจ้า…โคตรช้าเลยต่างหาก”

พูดแล้ว เท้าของเขาก็พลันส่งพลัง

ทุกคนต่างรู้สึกว่าพื้นดินของทั้งลานบ้านสั่นไหวรุนแรงราวแผ่นดินไหว

เงาร่างของหลี่มู่ไหววูบดั่งไฟในตะเกียงอยู่ที่เดิม จากนั้นก็เริ่มสมจริงขึ้นมา

ทว่าโจวอีหลิงที่อยู่ตรงข้ามพลันร้องตกใจ

เห็นเพียงเขาเสมือนถูกโจมตีอย่างรุนแรง หน้าอกมีเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ จากนั้นก็ลอยออกไปห้าหกจั้ง เขาดิ้นรนรักษาสมดุลอยู่กลางอากาศ จึงพอจะฝืนให้ขาทั้งสองแตะลงบนพื้นดินได้ แต่ก็โซเซถอยหลังไปอีกสิบสองก้าว ทุกก้าวล้วนทิ้งรอยเท้าจมลึกไปถึงข้อเท้าไว้บนพื้น สุดท้ายไหล่กระแทกเข้ากับต้นไม้โบราณขนาดสองคนโอบถึงจะหยุดลงได้

“เป็นไปไม่ได้! เจ้าเร็วขนาดนี้…ได้อย่างไร?”

รอยเลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปากของโจวอีหลิง ดวงตาเบิกกว้างราวกับปลาทองจมน้ำ

เมื่อครู่ ในพริบตาที่ร่างของหลี่มู่กะพริบเลือนราง อันที่จริงเขาก้าวข้ามระยะห่างระหว่างกันกว่าเจ็ดจั้ง แล้วซัดพลังออกไปเบาๆ จากนั้นจึงกลับมายังที่เดิม

เพียงแต่ความเร็วที่พุ่งไปแล้วถอยกลับมานั้นสูงเกินไป เกินขีดจำกัดความสามารถในการมองเห็นของคนทั่วไป ดังนั้นในสายตาของคนอื่นๆ จึงไม่เห็นร่างของหลี่มู่ขยับ เห็นแค่ร่างของเขาไหววูบอยู่ที่เดิมเท่านั้น

ลำดับเหตุการณ์ทั้งหมด ต่อให้เป็นโจวอีหลิงก็เกือบตั้งตัวไม่ทัน

ด้วยความเชี่ยวชาญด้านความเร็ว เขาจึงมีความรู้สึกฉับไวต่อความเร็วเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ยังรู้สึกแค่ว่าเบื้องหน้าพร่าเลือน จึงส่งออกไปสองหมัดตามสัญชาตญาณเพื่อจะต้านทานไว้ ทว่าก็ยังช้าไปมาก ฝ่ามือของหลี่มู่ซัดมายังหน้าอกเขาทันทีจนกระเด็นลอยออกไป

นี่ก็คือลำดับเหตุการณ์ทั้งหมด

ส่วนหลี่สยง จางชุยเสวี่ย รวมถึงโจวอวี่พวกทายาทเศรษฐีและขุนนางกลับมองตากัน มองไม่ชัดเลยว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึกเลาๆ ว่าโจวอีหลิงยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์ที่แทบไร้พ่ายในใจของพวกเขาเหมือนจะพ่ายแพ้แล้ว

แพ้ได้อย่างไร?

มองไม่ออกเลยสักนิด

ทันใดนั้นเอง…

ตูม!

เสียงระเบิดดังขึ้น

“ใช่แล้ว ใต้เท้าโจว ท่านเป็นขุนนาง ต้องกลัวอะไรกัน จับมันไปได้เลย เชื่อว่าท่านเจ้าเมืองก็สนับสนุนท่านเช่นกัน” โจวอวี่ก็เอ่ยแนะนำด้วยใบหน้าเหี้ยมโหดชั่วร้าย

โจวอีหลิงมองพวกเขาทั้งหลายราวกับมองคนโง่งม

“ได้ ทหารชั้นยอดสองร้อยนายนี้ ข้าจะทิ้งไว้ให้พวกท่าน”

พูดจบเขาก็ออกคำสั่งเสียงดัง ให้ทหารเกราะดำทุกนายฟังคำสั่งของหลี่สยง จากนั้นตัวเขาก็หมุนตัวจากไป

ยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์ที่เชี่ยวชาญด้านความเร็วท่าร่างและอาวุธลับ กลับไม่ได้ลองใช้อาวุธลับอีก เพราะในใจเขารู้ดี เมื่อความเร็วถึงระดับขั้นหลี่มู่ ต่อให้เป็นอาวุธลับที่แข็งแกร่งเพียงใดก็ยากจะเฉียดใกล้เงาของอีกฝ่ายได้

เขาไม่มั่นใจ ดังนั้นจึงไม่อาจลองได้

เพราะเขารู้ดียิ่งว่า สิ่งที่ต้องจ่ายหากลองลงมืออีกครั้งไม่มีทางเรียบง่ายแค่ซี่โครงหักเช่นนี้แน่นอน

สุดท้าย ร่างของโจวอีหลิงก็หายไปในรัตติกาลไกลโพ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้คนรู้สึกเหมือนเขาหนีไปจากตรอกนี้ด้วยความหวาดกลัว

หลี่สยงและพวกพ้องต่างมองตากัน

“หลี่มู่ ข้าให้โอกาสสุดท้ายกับเจ้า ยอมจำนนแต่โดยดีเสีย มิฉะนั้น หากธนูยิงออกไปพร้อมกัน เจ้าจะมีชีวิตสักกี่ชีวิตกันเชียว? อีกทั้งข้าก็ไม่กล้ารับประกันว่ากระท่อมมุงจากเล็กๆ นั่นจะต้านทานลูกธนูโจมตีได้ แม่ของเจ้าและเด็กรับใช้นั่นไม่ได้มีพลังอย่างเจ้า หากธนูยิงโดนขึ้นมา นั่นไม่ใช่ว่า…” หลี่สยงกัดฟัน สุดท้ายก็เลือกข่มขู่หลี่มู่ต่อไป

หลี่มู่ทำแค่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย

“ช่างไม่ถึงแม่น้ำหวงไม่ยอมล้มเลิก ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ”

เขาตวัดมือเอากิ่งไม้กิ่งหนึ่งบนต้นไม้แห้งเหี่ยวในสวนมาถือไว้ สะบัดเล็กน้อย จากนั้นก็พลิกมือโจมตีออกไปราวกับดาบ

ประกายแสงดั่งโลหะแผ่กระจายออกมาจากบนกิ่งไม้ พลังดาบไร้รูปร่างโจมตีออกมา

ผึง ผึง ผึง ผึง!

ท่ามกลางเสียงสนั่นหวั่นไหว คมดาบนั้นฟันสายธนูทั้งหมดขาดสะบั้น

สายของหน้าไม้ทั้งหมดก็ขาดสะบั้นไม่แตกต่างกัน

ธนูและหน้าไม้กลายเป็นเศษขยะ

มือธนูและผู้ใช้หน้าไม้พากันร้องตกใจ สับสนอลหม่านไปหมด

หลี่มู่ตวาด

พวกหลี่สยงตอนนี้กลัวจนหน้าซีดขาวไปในทันที ต่างพากันถอยหลังไปอย่างหวาดกลัวลนลาน

ยังจะสู้บ้าบออะไรอีก

ธนูและหน้าไม้ที่พลังคุกคามมหาศาลที่สุด ตอนนี้ยังกลายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว ธนูแม้แต่ดอกเดียวยังยิงออกมาไม่ได้ และเมื่อไม่มีกำลังเสริมจากมือธนู ยามทหารเกราะดำฝ่ายสู้ประชิดที่เหลืออยู่ร้อยกว่านายอยู่ต่อหน้าหลี่มู่ยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์ ก็ไม่ต่างอะไรกับหมาป่าถูกถอดเขี้ยว

จะทำอย่างไรดี?

……………………………………………………