จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 269

ท่ามกลางเสียงตะโกนสังหาร ในโถงหอบวงสรวงหลักของโรงฝึกยุทธ์พลังพายุเงียบกริบ

ใบหน้างามล้ำของถังฮูหยินมีความสงบนิ่งที่ชวนให้คนมองไม่ออกบางอย่าง

ในอ้อมอกของนางอุ้มถังมี่บุตรสาวคนเล็กเอาไว้ พลางฮัมเพลงเบาๆ กล่อมถังมี่เข้านอน ในมือของเด็กน้อยกำถังหูลู่ซานจา[1]ไม้หนึ่งไว้แน่น นางกินสองลูกที่เสียบอยู่ข้างบนไปแล้ว เหลืออีกสี่ลูก น้ำตาลใสที่เคลือบผลซานจาเอาไว้ส่องประกายแวววาว

ใบหน้าของถังมี่เผยยิ้มพอใจและมีความสุข

เด็กน้อยยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญหน้ากับชะตาชีวิตอย่างไร แต่เทียบกับชีวิตก่อนหน้านี้ที่กินไม่อิ่ม ต้องทนหนาวเหน็บ หลายวันมานี้นางไม่ต้องทนหนาว ไม่ต้องทนหิว แถมยังได้กินถังหูลู่ที่ตัวเองชอบมากที่สุดอีกต่างหาก มารดากับพี่สาวอยู่เคียงข้าง บนโลกนี้ยังมีเรื่องอะไรที่สุขมากไปกว่านี้อีกหรือ?

ลูกสาวคนโตถังถังลับกระบี่อยู่อีกด้านหนึ่ง

แต่เดิมนางก็มีพื้นฐานวิชากระบี่ที่ไม่เลวอยู่แล้ว หลายวันมานี้ก็อดทนฝึกซ้อมมาตลอด

นางที่เคยชอบยิ้มและไม่อยู่นิ่ง กลับกลายเป็นเงียบขรึม ในดวงตาฉายประกายเคียดแค้นเป็นบางครั้ง หรือยามคิดถึงใครบางคน ก็จะฉายความหวังรางๆ ออกมา หลังจากที่บิดาถูกใส่ความจนตาย หลายวันนี้เด็กสาวผู้ร่าเริงสดใสและงดงามเลื่องชื่อที่สุดในเมืองฉิน กลายเป็นคนพูดน้อยเงียบขรึม มีน้อยครั้งที่จะยิ้ม

สุภาพบุรุษวาโยหวางเฉินยืนอยู่หน้าประตู มองลอดผ่านช่องหน้าต่างไปข้างนอกอย่างร้อนใจ

ส่วนองค์หญิงฉินเจินที่อยู่อีกด้านหนึ่งกลับยืนอย่างสงบ

นางมีชาติกำเนิดจากราชวงศ์ มีสายเลือดสูงส่งและใบหน้าที่งดงามเหนือใคร แต่เดิมนางควรเป็นที่รักของโลกนี้ ทว่า…ยามได้ยินเสียงสังหารและเสียงร้องโหยหวนดังมาจากข้างนอก คิ้วของนางก็เริ่มขมวดแน่น ความละอายฉายขึ้นในดวงตา

เป็นนางที่ทำร้ายคนของโรงฝึกยุทธ์พลังพายุ

องค์ชายสองรู้สถานที่กบดานของพวกนางได้อย่างไร?

ฉินเจินคิดไม่ออก

แต่เรื่องนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

ปัญหาคือ วิกฤตอันตรายเบื้องหน้านี้เหมือนจะหนีไม่พ้น

นางไม่กลัวตาย

เพื่อเรื่องของแม่ทัพถังฉง นางทำสุดกำลังแล้ว เรื่องดำเนินมาถึงตอนนี้ นางไม่มีสิ่งใดต้องละอาย แต่นางกลัวว่าหากตัวตาย น้องชายวัยเยาว์จะทำอย่างไร? ในราชสำนักมีลมฝนกระหน่ำอันตราย สถานการณ์พลิกผัน น้องชายนางเคยได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิฉิน เกรงว่าคนพวกนั้นไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน

สถานการณ์อันตรายยิ่ง เหมือนจะเกินกำลังสวรรค์แล้ว

พลังของมนุษย์ต้องมีสิ้นสุดในสักวัน

แอ๊ด

ประตูถูกเปิดออก

หัวหน้าโรงฝึกยุทธ์พลังพายุถานเยี่ยนจือเดินเข้ามา

นางสวมเกราะอ่อนเข้ารูป สง่างามองอาจ นวมทองขนาดใหญ่คู่หนึ่งแทบจะหุ้มแขนเล็กๆ ของนางเอาไว้ข้างใน อัตราส่วนดูไม่สมดุล ชวนให้คนเป็นห่วงว่านวมทองครบชุดนั่นจะทำท่อนแขนเรียวหักเอา สีหน้าเคร่งเครียดที่น้อยครั้งจะได้เห็นปรากฏอยู่บนใบหน้าของสตรีเหมือนเด็กน้อยผู้นี้

“เจินเจิน ขอโทษด้วย คนของข้าเกรงว่าคงจะยืนหยัดได้ไม่นานเท่าใด” นางเดินมาถึงเบื้องหน้าฉินเจินก่อนเอ่ย “มารดามันเถอะ ไม่รู้ว่าไอ้ชั่วตัวไหนเผยข่าวออกไป…”

ฉินเจินยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ย “ข้าทำให้เจ้าต้องลำบากแล้ว”

“อย่าพูดแบบนี้เลย” ถานเยี่ยนจือกล่าวพลางแตะใบหน้าของฉินเจิน “ตายต่อหน้าโฉมสะคราญ ต่อให้ตายเป็นผีก็ยังสง่างามองอาจ ฮี่ๆ ข้าเคยบอกแล้วนี่ ขอแค่วันใดเจินเจินร้องขอข้า ต่อให้ต้องตายก็ไม่เสียดาย”

ฉินเจินขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายก็อยู่นิ่งไม่ได้หลบ

มือเล็กๆ ขาวเนียนของถานเยี่ยนจือสัมผัสใบหน้าฉินเจิน ท่าทางนางตกใจถึงขีดสุด ครู่หนึ่งถึงโดดโหยง “เจ้า…เจินเจินเจ้าไม่หลบงั้นรึ อ๊า เจ้าไม่หลบจริงๆ ด้วย ข้าได้สัมผัสแล้ว…ลื่นมาก นิ่มมาก วะฮะฮ่า ในใจของเจ้ามีข้าอยู่จริงๆ ด้วย ในที่สุดก็ยอมให้ข้าจับแล้ว แม่คนไร้หัวใจตัวน้อยนี่”

นางทำท่าทางเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม

ฉินเจินพูดอย่างทั้งโมโหทั้งขำ “จนเวลานี้แล้ว…” เสียงเพียะดังขึ้น นางปัดมือของถานเยี่ยนจือออก เพราะฝ่ายหลังกำเริบขึ้นเรื่อยๆ จับจากหน้าลามไปคอและหน้าอกแล้ว

ถานเยี่ยนจือหัวเราะอย่างแค้นใจ ดมมือแล้วหัวเราะชั่วร้าย “หอมมาก” ท่าทางราวคนบ้าตัณหา

“เจ้ามอบตัวพวกข้าออกไปเถอะ บางทีอาจจะรักษาโรงฝึกยุทธ์เอาไว้ได้” ฉินเจินแนะนำ

นางเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางขายผู้หญิงของข้าเด็ดขาด” ถานเยี่ยนจือสวมนวมทองอีกรอบ เอ่ยเสียงดังว่า “อย่างดีพวกเราก็สู้ตายด้วยกัน เป็นนกเป็ดน้ำคู่ระทมทุกข์…”

ฉินเจินอับจนคำพูด

ตอนนี้เอง เทพพยากรณ์วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “ลูกพี่ เจ้าสำนักยมบาลลงมือแล้ว เจ้าเป๋กับเจ้าบอดเอาไม่อยู่ ได้รับบาดเจ็บ ประตูชั้นที่สองต้านไม่อยู่…” เสียงรบราด้านนอกใกล้เข้ามาแล้วจริงๆ อีกทั้งยังมีระลอกพลังที่น่ากลัวมากกลุ่มหนึ่งแผ่มาจากที่ไกล ชวนให้คนอกสั่นขวัญแขวนนัก เห็นได้ชัดว่ามีผู้แข็งแกร่งขั้นเหนือมนุษย์ลงมือแล้ว

“ไอ้หมาแก่ยมบาลหน้าไม่อาย ลงมือเร็วขนาดนี้เชียวรึ…” ถานเยี่ยนจือพูดอย่างโมโห “ให้ยายผีกับเหล่าต่งต้านเอาไว้”

……

เขม่าควันลอยคลุ้งทั่วทิศ