จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 353

ในตอนแรกสุด หลี่มู่คิดว่าตนเองตาฝาดไป

เป็นไปไม่ได้น่า

เจ้านายพลถึงแม้จะค่อนข้างมีไหวพริบ แต่มันก็ทึ่มๆ เป็นแค่สุนัขโง่ตัวหนึ่ง ตอนอยู่ที่หมู่บ้านวัดหรานเติงเคยพาฝูงสุนัขไปอาละวาดในหมู่บ้านจนเละเทะ นับเป็นอันธพาลตัวร้ายในหมู่สุนัข แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เป็นแค่สุนัขธรรมดาตัวหนึ่งเท่านั้น จะมาปรากฏตัวบนดาวดวงนี้ได้อย่างไร?

สุนัขตัวหนึ่งก็สามารถข้ามดวงดาวมาได้หรือ?

หรือว่า ซินแสเฒ่าก็ส่งเจ้านายพลตามมาดาววิถียุทธ์นี้ด้วย?

เป็นไปไม่ได้กระมัง?

จำได้ว่าตอนที่ซินแสเฒ่าเปิดประตูส่งตนเองมา ก็อยู่ในสภาพกำลังวังชาร่อแร่เต็มทีแล้ว จะส่งไซบีเรียนฮัสกี้ตัวนี้มาได้อย่างไร

พริบตานี้ ในใจของหลี่มู่มึนงงอยู่บ้าง

“เจ้าคือ…” เขามองไซบีเรียนฮัสกี้ตาสองสีพลางถามขึ้นอย่างสงสัย

ตอนนี้เอง ไซบีเรียนฮัสกี้ก็มองเห็นหลี่มู่แล้วเช่นกัน รูม่านตาของมันหดลงฉับพลัน ราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น มันเห่าหลายครั้ง จากนั้นพูดขึ้นว่า “โฮ่งๆๆ เจ้าจำคนผิดแล้ว เอ่อ ไม่สิ จำสุนัขผิดตัวแล้ว ข้าไม่ใช่นายพล” พูดจบก็หันหลังหนี

หลี่มู่ขำออกมา

คิดปกปิดกลับยิ่งเปิดเผย

ถ้าเจ้าไม่ใช่นายพลแล้วจะเป็นใครกัน?

มาถึงต่างดวงดาวก็พูดได้เสียแล้ว

เขาดึงเจ้านายพลกลับมาแล้วขึ้นขี่บนหลังมัน เอ่ยขึ้นว่า “ว่ามา เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

“โฮ่ง ช่วยด้วย” เจ้าฮัสกี้ร้องเสียงหลง “มาช่วยคนหน่อย…ไม่สิ มาช่วยสุนัขตัวนี้หน่อย จะโดนฆ่าแล้ว”

ตอนนี้เอง ด้านข้างมีแสงส่องระยิบระยับ

ร่างทั้งสามของกัวอวี่ชิง ชิวอิ่น และซ่างกวนอวี่ถิงปรากฏขึ้น ออกมาจากฟ้านิจนิรันดร์แล้วด้วยเช่นกัน

“น้องสาม”

“ฮ่าๆ น้องมู่ เจ้าออกมาแล้ว”

“เจ้าคือหลี่มู่?”

เสียงทั้งสามแทบจะดังขึ้นในเวลาเดียวกัน

หลี่มู่ยิ้มกว้างพลางพยักหน้าไปทางกัวอวี่ชิงและชิวอิ่น จากนั้นจู่ๆ ก็รู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง

เขามองไปยังซ่างกวนอวี่ถิง ประโยคว่า ‘เจ้าคือหลี่มู่?’ เมื่อสักครู่มาจากปากของซ่างกวนอวี่ถิง แต่ว่าไม่ค่อยถูกต้องนัก น้ำเสียงเย็นชาจนดูเหยียดหยันเล็กน้อย ซ่างกวนอวี่ถิงก่อนหน้านี้เป็นสาวน้อยเสียงอ่อนหวานร่างนุ่ม เมื่อไหร่กันที่ใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับตน

“มองอะไร? ระวังข้าจะควักลูกตาเจ้าออกมา” น้ำเสียงของซ่างกวนอวี่ถิงเย็นชา พูดออกมาด้วยสีหน้ารังเกียจ “ข้าไม่ใช่นางเสียหน่อย”

หลี่มู่มึนงง

กัวอวี่ชิงเอ่ยไม่ออก

ชิวอิ่นนิ่งไป

หลี่มู่ที่อยู่บนหลังสุนัข ตอนนี้มึนงงเล็กน้อย

แต่ไม่นาน ความคิดของเขาก็วกกลับมา “เจ้าเป็นใคร? ถิงเอ๋อร์ไปไหนแล้ว?”

คงไม่ใช่ว่าถูกผีสาวพันปีสิงร่างในฟ้านิจนิรันดร์หรอกกระมัง?

“ข้าเป็นใคร เกี่ยวอะไรกับเจ้า” ‘ซ่างกวนอวี่ถิง’ เชิดคางแล้วเอ่ย “ข้าแค่ยืมร่างของถิงเอ๋อร์ชั่วคราวเท่านั้น จะว่าไป ชื่อถิงเอ๋อร์นี้เจ้าใช้เรียกนางหรือ? ทางที่ดีที่สุดเจ้าควรจะรู้จักประเมินตนเองบ้าง อย่ามาหลอกถิงเอ๋อร์ของพวกข้า นางเป็นถึงเทพธิดาผู้สูงส่ง ไม่ใช่คนที่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างเจ้าจะมายุ่งเกี่ยวอะไรด้วยได้..เฮ้อ ได้ๆๆ เจ้าออกมาพูดกับเขาเองก็แล้วกัน”

ประโยคสุดท้าย ชัดเจนว่าไม่ได้พูดกับหลี่มู่

จากนั้นเห็นสีหน้าจำใจของ ‘ซ่างกวนอวี่ถิง’ บนร่างนางมีแสงเส้นหนึ่งสว่างวาบขึ้น

สีหน้าของนางจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนนุ่มนวล กลิ่นอายที่คุ้นเคยอย่างหนึ่งหวนกลับมา

“พี่มู่” ซ่างกวนอวี่ถิงมองหลี่มู่ ความรักใคร่ลึกซึ้งในแววตาแทบจะไหลปริ่มออกมาราวกับน้ำผึ้ง

นี่สิ…ถึงเหมือนจะเป็นปกติ

แต่คนเมื่อครู่นี้…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ถิงเอ๋อร์ เจ้า…” หลี่มู่ยังขี่หลังสุนัขอยู่

ซ่างกวนอวี่ถิงรีบร้อนพูด “เมื่อครู่คือพี่ม่อโฉว ไม่ใช่ข้า…ข้าอยู่ในฟ้านิจนิรันดร์ ติดอยู่ในซากปรักหักพังของวังวิจิตรแห่งหนึ่ง พบเจอกับอันตรายหลายครั้งหลายคราจนเกือบโดนราชาวิญญาณกลืนกิน พี่ม่อโฉวช่วยข้าเอาไว้…” นางอธิบายเรื่องราวให้ฟังหนึ่งรอบ

หลี่มู่ก็ฟังเข้าใจคร่าวๆ เช่นกัน

สาวน้อยคนนี้หลังจากเข้าไปในฟ้านิจนิรันดร์ก็ถูกส่งตัวไปกลางวิมานลึกลับแห่งหนึ่ง ผลลัพธ์กลายเป็นพบกับอันตรายหนักหน่วง ในนั้นมีวิญญาณโบราณเวียนว่ายอยู่ เนื่องจากนางมีร่างกายที่ไม่เหมือนใคร จึงถูกวิญญาณไล่สังหารอยากครอบครอง หลายครั้งเจอทางตัน แต่ก็รอดจากการถูกชิงร่างไปได้ ต่อมาถูกราชาวิญญาณร้ายรุมไล่ล่า จึงหนีลนลานอย่างไม่มีทางเลือกเข้าไปในหอหยกขาว สุดท้ายก็รอดมาได้ ด้านในหอหยกขาวมีวิญญาณเทพธิดาที่ถูกผนึกมาหมื่นปีอยู่นางหนึ่ง เรียกตนเองว่าไป๋ม่อโฉว พลังน่าเกรงขาม จากการยืมร่างของซ่างกวนอวี่ถิง นางจัดการเหล่าราชาวิญญาณจนหมดสิ้น จากนั้นพาซ่างกวนอวี่ถิงไปพบเจอโอกาสมากมาย ท้ายสุดจึงออกจากฟ้านิจนิรันดร์มาด้วยกัน

เพียงแต่เทพธิดาไป๋ม่อโฉวนางนี้ไม่มีกายเนื้อ จึงทำได้เพียง ‘อาศัย’ ร่างกายของซ่างกวนอวี่ถิงเท่านั้น

หลี่มู่ฟังจบแล้วลูบศีรษะตนเองอยู่บนหลังสุนัข ไม่รู้ว่าจะพ่นอะไรออกมาดี

“เอ่อ เจ้าแน่ใจนะว่านี่คือการ ‘อาศัย’ ไม่ใช่ว่าถูกชิงไปแล้ว?” หลี่มู่มองซ่างกวนอวี่ถิงอย่างพูดอะไรไม่ค่อยออก

สาวน้อยคนนี้ใจอ่อนมีเมตตาเกินไป ไม่รู้จักอันตรายในโลกมนุษย์ ถูกคนจับไปขายก็ยังช่วยเขานั่งนับเงิน ทำไมถึงไม่คิดว่าเซียนไป๋ม่อโฉวอะไรนี่จะเป็นคนไม่ดีบ้าง