จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 105

บทที่ 105 ใบสัญญาแจ้งหนี้

สีหน้าของลู่เฟยหยางเปลี่ยนไปอย่างมาก

จะเป็นไปได้อย่างไร?

เฉินจิ้นทำลายชี่กงของเขาด้วยเพียงดิดนิ้ว

สายตาที่มองเฉินจิ้นเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ เอาเงินมาซื้อชีวิตเถอะ ไม่งั้น ... ” เฉินจิ้นหัวเราะอย่างเย็นชา

ลู่เฟยหยางตัวสั่น เจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งทำให้เขารู้สึกสั่นสะท้านราวกับว่าปกคลุมเขาอยู่

"ผมเป็นสายตรงของตระกูลลู่เลยนะ คุณกล้า ... ลู่เฟยหยางตะโกนทันที

เฉินจิ้นส่ายหัว ดีดนิ้วอีกครั้ง ทันใดนั้น มีรูเลือดปรากฏขึ้นบนไหล่ของลู่เฟยหยาง

“ ถ้ายังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก หักแขนหนึ่งข้าง!”

เฉินจิ้นกล่าวอย่างเย็นชา

ลู่เฟยหยางเจ็บปวดจนมีเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผาก มองไปที่เฉินจิ้นด้วยความสยดสยอง เขานึกไม่ถึงว่า เฉินจิ้นจะกล้ามองข้ามว่าเขาเป็นทายาทโดยตรงของตระกูลซ่อนเร้น

กล้าที่จะลงมือกับเขา

เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่แล้ว เมื่อเขาเห็นสายตาของเฉินจิ้น หลังของลู่เฟยหยางก็ชา เขารู้ว่า ถ้าเขาพูดเรื่องไร้สาระอีกครั้ง เฉินจิ้นจะหักแขนของเขาแน่นอน

ลู่เฟยหยางรู้สึกกลัว

แม้ว่าการที่มือหักไปหนึ่งข้าง ไม่ใช่อะไรสำหรับตระกูลที่ซ่อนเร้น พวกเขามีหลายวิธีในการเชื่อมต่อ แต่ลู่เฟยหยางก็ไม่อยากที่จะทนรับความเจ็บปวดเช่นนี้

แต่การที่โดนเฉินจิ้นข่มขู่เช่นนี้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

"ลูเชียนโส่วคุณยังรออะไร รอเก็บศพให้ผมเหรอ?"

ลู่เฟยหยางตะโกนเสียงดัง ในเวลาเดียวกัน ร่างของเขาก็ถอยกลับอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น ร่างที่เหมือนกับการเปลี่ยนแปลงรูปร่าง ได้นำร่างเปล่ากลางอากาศ ปรากฏตรงหน้าลู่เฟยหยาง

“ คุณชายรอง!”

หลังจากที่ ลูเชียนโส่วปรากฏตัว เขาก็โค้งคำนับเล็กน้อยให้ลู่เฟยหยาง

หลังจากที่ลู่เฟยหยางเห็นบุคคลนี้ปรากฏขึ้น หัวใจที่กระวนกระวายก็สงบลงอีกครั้งทันที

เขามีความแข็งแกร่งระดับชั้นสูงสุดปรมาจารย์ ไม่ใช่คู่ต่อสู้เฉินจิ้น

อย่างไรก็ตาม ลูเชียนโส่วซึ่งเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของการจัดอันดับปรมาจารย์นั้น ถือว่าเป็นการดำรงอยู่ครึ่งแดนเสิน

“ ลูเชียนโส่ว?”

เมื่อเฉินจิ้นได้ยินชื่อนี้ มองดูคนที่มา เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขารู้ว่ามีอีกคนแอบอยู่แต่แรกแล้ว แต่ว่า เขาคิดไม่ถึงว่า เขาจะเป็นที่หนึ่งในการจัดอันดับปรมาจารย์!

"ฮ่าฮ่าฮ่า เฉินจิ้น วันนี้เป็นวันตายของคุณ"

“ เกรงว่าคุณยังจะไม่รู้ล่ะสิว่า ลูเชียนโส่วนั่นคือข้ารับใช้ของตระกูลลู่ ซึ่งเป็นการดำรงอยู่ของครึ่งแดนเสินหากคุณคุกเข่าลงขอความเมตตาจากผมและถวายอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูลให้ผมด้วยตนเอง ผมจะไว้ชีวิตคุณ!"

สายตาที่ลู่เฟยหยางมองไปที่เฉินจิ้นนั้นดุร้าย

ไอ้หมอนี้ กล้าทำร้ายเขา

ต้องตาย!

แน่นอนว่า ต้องได้รับอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูลก่อน!

"ครึ่งแดนเสิน น่าสนใจ!"

เฉินจิ้นมองไปที่ลูเชียนโส่ว รู้สึกได้ว่าเขาแข็งแกร่งมาก

เขาแข็งแกร่งกว่าทุกคนบนโลกที่เฉินจิ้นเคยพบ

อย่างไรก็ตาม ก็แค่นั่นแหละ

ตอนนี้ มีเพียงแดนเสินเท่านั้น ที่สามารถทำให้เฉินจิ้นให้ความสำคัญ

ไม่ถึงแดนเสิน เป็นเพียงเรื่องของดาบเดียวของเขา

"ได้โปรดทำตามที่คุณชายคนรองบอกเถอะ!"

ลูเชียนโส่วมองเฉินจิ้นด้วยสายตาชื่นชม

เนื่องจากเขาถูกไล่ออกจากตระกูลลู่เมื่อ 30 ปีก่อน เขาจึงใช้ชีวิตและฝึกฝนแบบไม่ระบุตัวตนในโลกภายนอก

จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อน เขาได้เข้าสู่ครึ่งแดนเสินจึงมีโอกาสกลับไปที่ตระกูลลู่

คราวนี้ หน้าที่ของเขาคือการปกป้อง ลู่เฟยหยางที่ฝึกอยู่ข้างนอก เมื่อ ลู่เฟยหยางกลับไปที่ หุบเขาลู่ เขาจะสามารถกลับไปพร้อมกับเขาได้

เป็นเพราะเหตุนี้ ตอนนี้ เขาจึงยังไม่ใช่สมาชิกของตระกูลลู่ จึงได้รับการจัดอันดับโดยสำนักเทียนจิ

ในการจัดอันดับปรมาจารย์ อันดับปรมาจารย์ไม่รวมคนจากตระกูลที่ซ่อนอยู่!

ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาของการใช้ชีวิตในข้างนอก เขาได้รวมเข้ากับเย้นเซี่ยอย่างสมบูรณ์ ก่อนที่เฉินจิ้นจะเอาชนะกงเปิ่นอู่ด้วยดาบเดียว กู้ศักดิ์ศรีของบูโดเย้นเซี่ย แน่นอนว่าเขามีความรู้สึกดีกับเฉินจิ้น

เพียงแค่เฉินจิ้นปฏิบัติตามข้อกำหนดของ ลู่เฟยหยางอย่างเชื่อฟัง เขาสามารถรับประกันไม่ให้เฉินจิ้นตายได้

"ตลก! วันนี้ ไม่มีเงินพอที่จะซื้อชีวิตลู่ ลู่เฟยหยาง ต้องตาย ถ้าคุณกล้าขัดขวางผม คุณสองคน ฝังกระดูกของพวกคุณไว้ที่นี่เถอะ!"

เฉินจิ้นหัวเราะอย่างเย็นชา

"อวดเก่งมากนัก ลูเชียนโส่ว จัดการมัน!"

ลู่เฟยหยางกล่าวอย่างโกรธเคืองทันที

“ ทำตามคำสั่งคุณชายรอง!”

ลูเชียนโส่วตอบด้วยความเคารพ

ในชีวิตนี้ ความหวังสูงสุดของเขา คือการกลับไปที่ตระกูลลู่

หากลู่เฟยหยางเกิดขึ้นภายใต้การคุ้มครองของเขา หรือลู่เฟยหยางไม่พอใจ เขาสร้างปัญหาขึ้นมา ความหวังของเขาที่จะกลับไปที่ตระกูลลู่ ก็จะพังทลาย

ดังนั้น แม้ว่าเขาจะชื่นชมในตัวเฉินจิ้น แต่เขาก็ยังต้องลงมือจัดการเขา

เมื่อลู่เฟยหยางเห็นลูเชียนโส่วยืนอยู่ที่เดิม ในขณะที่เฉินจิ้น ดูเหมือนไม่เป็นอะไร ก็โกรธขึ้นมาทันที

“ คุณชายรอง ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”

ลูเชียนโส่วกล่าวอย่างขมขื่น

"คุณเป็นครึ่งแดนเสินเชียวนะ คุณบอกผมว่าคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา?คุณเป็นที่หนึ่งในการจัดอันดับปรมาจารย์ เขาเป็นอันดับสาม อย่าบอกนะว่าการจัดอันดับของสำนักเทียนจินั้นจัดผิด?" ลู่เฟยหยางมองไปที่ลูเชียนโส่ว กล่าวอย่างเย็นชา

จากนั้น ลู่เฟยหยางจึงค่อยสังเกตเห็นเลือดที่มือและมุมปากของลูเชียนโส่ว

ผงะ

"ให้เวลาพวกคุณในนาทีสุดท้าย หาเงินมาซื้อชีวิตของคุณ มิฉะนั้น จะฆ่าอย่างไร้ความปรานี!" ในตอนนี้ เสียงของเฉินจิ้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณชายรอง โปรดนำของที่อยู่บนตัวคุณออกมาเถอะ!" ลูเชียนโส่วมีความกลัวต่อเฉินจิ้น เช็ดเลือดออกจากมุมปากของเขาแล้วกล่าวอย่างรวดเร็ว

พลังทางวิญญาณของเฉินจิ้นนั้นน่ากลัวขนาดนี้ หากเขาฆ่าคนด้วยพลังทางวิญญาณเขาไม่สามารถขัดขวางขาได้ ถึงตอนนั้น ลู่เฟยหยางตายต่อหน้าเขา ยิ่งไม่ต้องพูดกลับตระกูลลู่ แม้แต่เขา คาดว่าคงต้องฝังตามเขาที่นี่

"คุณกำลังพูดอะไร?" สายตาของ ลู่เฟยหยางเกือบจะฆ่าใครบางคน

"ได้โปรดขอให้คุณชายรองทำตามที่ผมบอก ความแข็งแกร่งของเขา เหนือกว่าผมมาก ผมไม่มีความมั่นใจในการปกป้องคุณชายรอง!" ลูเชียนโส่วรีบกล่าว

สีหน้าของลู่เฟยหยาง เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า

เขารู้ว่า ในเมื่องลู่เฟยหยางพูดแบบนี้ มันก็เป็นความจริงอย่างแน่นอน

ในขณะนี้เอง ลู่เฟยหยางก็ขนลุกซู่ทันที เหมือนถูกความตายจับตามอง

ทันใดนั้นไม่กล้าลังเลอีก

หยิบยาสองสามขวดออกจากร่างกายของเขา

เฉินจิ้นมองไป ยาเหล่านี้ มีคุณภาพสูงสุด เมื่อวางไว้ในโลกภายนอก ตามความสามารถของปรมาจารย์เหล่านั้น ถือว่าเป็นของล้ำค่า

อย่างไรก็ตาม สำหรับเฉินจิ้น มันเป็นแค่สิ่งที่สามารถมีก็ดีไม่มีก็ได้

เพียงแค่มีวัสดุ เขาก็สามารถกลั่นยาได้เอง

เฉินจิ้นส่ายหัว "แค่นี้ยังไม่พอ!"

สีหน้าของลู่เฟยหยางเปลี่ยนไปทันที อย่าว่าแต่ลู่เฟยหยางเลยแม้แต่ลูเชียนโส่ว สีหน้าก็แย่มาก ยาเหล่านี้ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ก็มีราคาที่แพงมาก เฉินจิ้น กลับบอกว่าไม่พอ!

"บนตัวผมมีแค่นี้!" ลู่เฟยหยางกัดฟันแล้วพูด

เขาไม่เหมือนคนที่โรคจิตคนนั้น เก็บอุปกรณ์และสามารถพกพาสิ่งของต่างๆมาได้

“ ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็อนุโลมให้ละกัน!” เฉินจิ้นถอนหายใจ

ลู่เฟยหยางถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนี้

ในเวลาเดียวกัน ความอาฆาตแค้นฉายแววในดวงตาของเขา

เขาจะไม่ปล่อยเฉินจิ้นไปอย่างแน่นอน ลูเชียนโส่วไอ้ขยะคนนี้ กลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินจิ้น งั้นก็ให้พี่ชายที่โรคจิตของเขามาดีกว่า

อย่างไรก็ตาม ลู่เฟยหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เขาได้ยินอีกประโยคหนึ่ง "ผมอนุโลมให้คุณเขียนใบสัญญาหนี้!"