บทที่ 12 มองเล็งคุณผู้หญิง
จางเหมิงเจ๋ยื่นมือออกไปทั้งสองข้างอยู่ในอากาศ
รอยยิ้มที่ประจบสอพลอก็ค้างอยู่บนใบหน้า
เพื่อนสมัยเรียนที่เห็นจางเหมิงเจ๋มีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนั้น ซึ่งยิ้มต้อนรับและพุ่งไปหาผู้ชายกับผู้หญิง ยังเอ่ยเรียกว่า “ผู้อำนวยการเกา” ใครๆก็เข้าใจว่าคนที่ขวางทางพวกเขาเอาไว้คือใครกันแล้ว
เพียงแค่ทุกคนไม่คาดคิดว่าเกาผิงจะทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นจางเหมิงเจ๋แบบนั้น
สะกิดข้างตัวของเขาแล้วเดินเข้าไป
หรือจะเป็นเพราะว่าการขวางทางเอาไว้ในเมื่อกี๊ เลยทำให้ผู้อำนวยการเกาอารมณ์เสียได้
จางเหมิงเจ๋และทุกคนต่างก็มีความคิดแบบนี้แวบขึ้นมาในหัว
แต่
ช่วงเวลาต่อมา
“คุณเฉิน ต้องขอโทษจริงๆครับที่ให้คุณรอนานแบบนี้”
เกาผิงที่พาซูนอวู้เซียงมาด้วยก็เดินไปตรงหน้าเฉินจิ้น และพูดเอ่ยขอโทษ
ในฐานะที่หัวหน้าสำนักงานกำกับอาหารและยากลับพูดกับลูกเขยแต่งเข้าอย่างเฉินจิ้นด้วยท่าทางเกรงใจและสุภาพ
แถมยังเรียกเขาว่าคุณเฉินอีกงั้นเหรอ
คำพูดของเกาผิงทำให้ทุกคนต่างตึงเครียดและสับสนขึ้นมาชั่วขณะ
พอนึกถึงพวกเขาที่เพิ่งพูดจาเยาะเย้ยเฉินจิ้นอย่างไม่หยุด คนเลยรู้สึกเย็นไปทั้งตัว
จางเหมิงเจ๋กลับเหงื่อไหลท่วมตัวออกมาไม่หยุด
เพื่อนสมัยเรียนที่เลียแข้งเลียขาเหล่านี้ ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเกาผิงมากนัก เกาผิงไม่พอใจและก็ไม่ได้ดีใจเลยสักนิด คงจะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับคนเหล่านี้
แต่ว่าเขาเป็นคนในสำนักงานกำกับอาหารและยาในท้องถิ่น
เกาผิงมีความคิดเห็นต่อเขา งั้นอาชีพของเขาก็คงจบสิ้นแล้ว
จางเหมิงเจ๋รู้สึกเสียใจทันที
ขณะเดียวกันก็ยิ่งรู้สึกเกลียดเฉินจิ้นมาก
คุณกลายเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่น่าตลกคนหนึ่ง เป็นคนตลกคนหนึ่งแค่นั้นเอง
แล้วทำไมคุณถึงเปลี่ยนเป็นคนที่ทำให้ผู้อำนวยการเกาเกรงใจได้ขนาดนี้
“ผู้อำนวยการเกา แท้จริงแล้วคุณรู้จักกับเฉินจิ้นนี่เอง คือพวกเราเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับเขา”
จางเหมิงเจ๋เดินเข้าไปอย่างฝืนใจแล้วพูดขึ้น
“ใช่แล้ว”
“สมัยเรียนมหาวิทยาลัยพวกเราอยู่ห้องเดียวกัน”
เพื่อนสมัยเรียนเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังก็พูดเสริมต่อ
เห็นว่าครั้งนี้คนเหล่านี้ยังคงพูดดำเนินไปอย่างต่อเนื่องโดยไม่ขัด ภายในใจของจางเหมิงเจ๋ก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา
แต่ทันใดนั้น
ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา กลับเป็นเสียงที่คล้ายเหมือนเสียงตบ ลงบนใบหน้าพวกเขาอย่างแรง
“ขอโทษนะ ผมจำไม่ได้ว่าผมไปรู้จักพวกคุณได้ยังไง”
“ก็อาจจะเป็นความจำผมมันไม่ค่อยดี เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยห้องเดียวกันก็ตั้งเยอะ หรืออาจจะเป็นเพราะผมจำไม่ได้ คิดดูแล้วก็เป็นปกตินะ”
เฉินจิ้นพูด
ซูนอวู้เซียงได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
แต่จางเหมิงเจ๋กลับตะลึงงันด้วยความอายอยู่ที่เดิม
“คุณคือหัวหน้าจางที่เพิ่งแต่งตั้งไปเมื่อสองวันก่อนใช่ไหม”
เกาผิงหันมองไปทางจางเหมิงเจ๋
จางเหมิงเจ๋รีบพยักหน้าตอบรับทันที
“ก่อนที่จะทำสิ่งต่างๆ คุณต้องเรียนรู้การเป็นมนุษย์เสียก่อน”
“การเอาคุณมาทำในตำแหน่งนี้ก็หวังว่าคุณจะทำสิ่งต่างๆให้ดีๆ แต่ไม่ใช่ให้คุณออกมาแสดงถึงความสามารถและสถานะของตัวเองไปทั่วแบบนี้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่รับปากว่าจะใช้เส้นสายจัดการเรื่องงานให้เขา”
“คุณที่อยู่ในตำแหน่งนี้ ถ้าทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ได้ อย่างน้อยต้องรู้จักระวังคำพูด ทุกการกระทำ เคลื่อนไหวของคุณ ไม่เพียงแต่เป็นตัวแทนตัวคุณเอง แต่ดูจากตอนนี้แล้ว คุณที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าคนใหม่ ยังไม่ได้ผ่านการพิจารณาอยู่เล็กน้อย”
“คุณกลับไปคิดทบทวนไตร่ตรองให้ดีๆเถอะ”
คำพูดของเกาผิง ทำให้จางเหมิงเจ๋รู้สึกเหมือนโดนตัดสินประหารชีวิต
จางเหมิงเจ๋เบิกกว้างดวงตาทั้งสองข้าง การแต่งตั้งเขาเป็นหัวหน้าโดยไม่ได้ผ่านการพิจารณางั้นเหรอ
และให้กลับไปคิดทบทวนไตร่ตรองดูอีก
นี่ นี่แปลว่า เขาไม่เพียงแค่เสียตำแหน่งที่เป็นหัวหน้าเลยสักนิด
อีกทั้งก็หมายถึงเขาอยู่ใต้อำนาจของเกาผิงอยู่ และไม่มีวันเลื่อนตำแหน่งได้อีก
หนทางชีวิตการเป็นข้าราชการ ก็ถือว่าได้พังลงไปแล้ว
“ผู้อำนวยการเกา เป็นเพราะผมผิดใจกับเฉินจิ้น เลย......”
จางเหมิงเจ๋ไม่ยอมจำนน
ทันใดนั้นสีหน้าของเกาผิงก็เข้มขึ้นมา
“ที่ผมพูดไปมันยังไม่ชัดเจนเหรอ”
เกาผิงพูดด้วยความไม่โกรธแต่ก็ยังดูน่าเกรงขาม จนทำให้จางเหมิงเจ๋กลัวจนตัวสั่น
หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปด้วยความเหม่อลอย
อนาคตของเขามันไม่มีอีกแล้ว
และเพื่อนสมัยเรียนที่เหมือนดาวล้อมเดือนตัวเขาก่อนหน้านี้ ก็ไม่มีใครตามขึ้นไปเลยสักคน
……
“ไอ๊หยา น้องชาย คุณดูหล่อขึ้นนะ ผิวพรรณก็ดูดีขึ้น ทำให้พี่อิจฉาจริงๆเลย”
ซูนอวู้เซียงเห็นเฉินจิ้น และพูดด้วยความตกใจเล็กน้อย
นับตั้งแต่ที่เฉินจิ้นก้าวเข้าสู่แดนฝึกลม ถูกพลังหวนต้วนชำระล้างไขกระดูก หลังจากขจัดสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย ผิวพรรณก็ดีขึ้น
“พี่ก็สวยขึ้นนะครับ ผิวพรรณก็ดีขึ้นด้วย”
เฉินจิ้นหัวเราะเบาๆและพูดขึ้น
ซูนอวู้เซียงได้ยิน ใบหน้าก็เขินอายขึ้นมา
อาการป่วยของเกาผิงก็ได้ถูกเฉินจิ้นรักษาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
มีความรักมาหล่อเลี้ยง สีหน้าและผิวจะไม่ดีขึ้นได้อย่างไรกัน
หลังจากทักทายกันไปได้พักใหญ่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิมารหวนคืน