จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 127

บทที่ 127 อย่ากลัวเลย จะไม่มีใครกล้าข่มขู่คุณอีก！

ทุกคนเงยหน้าและมองไป เห็นเพียงชายร่างผอมสวมสูทสีดำปรากฏตัวขึ้นในห้องโถง

ความหนาวเย็นจากตัวเขาก็แผ่ออกมา

อุณหภูมิทั้งหมดภายในห้องโถงนั้น ราวกับว่าได้ลดลงมาหลายองศา

“ท่านคือผู้ใด“

สัมผัสได้ถึงพลังลมปราณที่องอาจห้าวหาญ และกลิ่นอายแห่งอาฆาคบนตัวของเขา

แม้แต่หวางเทียนเฟิงที่เป็นแดนเสิน สายตาของเขาก็หนักแน่นขึ้นมาทันที

“คนที่ฆ่าคุณ !”

เฉินจิ้นจ้องมองเขาด้วยสายตาแห่งความอาฆาต จนเกือบจะแข็งตัว

ทันใดนั้น ทำให้ภายในห้องโถง ยิ่งเพิ่มเจตนาฆ่ามากขึ้น

"หยิ่งผยอง กล้าล่วงล้ำเข้าไปในตระกูลหวางของข้า และยังกล้าพูดคำหยิ่งยโสเช่นนี้ หาที่ตายชัดๆ! "

หวางลี่เซวียนที่อยู่ใต้ หวางเทียนเฟิงทันใดนั้นเขาก็ตะโกนออกมา

เฉินจิ้นไม่แม้แต่จะมองหวางลี่เซวียนเขาเอื้อมมือออกไป ทันใดนั้น ทั้งตัวของหวางลี่เซวียนก็เหมือนระเบิด พุ่งถอยหลังออกไป

ทุบลงบนกำแพงด้านหลังหวางเทียนเฟิงโดยตรง ทำให้สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งห้องโถง

หวางลี่เซวียนที่เป็นครึ่งแดนเสิน หมดสติไปทันทีภายใต้กระบวนท่านี้

“เฉิน……เฉินจิ้น”

จนในตอนนี้ หวางเม่ยหวูพึ่งดึงสติกลับมาได้

มองไปที่ผู้ชายที่สวมใส่ชุดสูทสีดำ พึมพำโดยไม่อยากจะเชื่อ

จากนั้น เหมือนค่อยๆมั่นใจ

“เฉินจิ้น ใช่คุณจริงๆด้วย……”

หวางเม่ยหวูรีบวิ่งเข้าไป กอดเฉินจิ้นไว้แน่น

เหมือนกับเด็กผู้หญิงที่โดนรังแก ทันใดนั้นก็พบกับผู้ชายที่จะปกป้องตัวเองได้ เหมือนดั่งหัวใจที่กังวล แล้วได้สงบลง

เฉินจิ้นรู้สึกผงะเล็กน้อย เมื่อมีร่างกายที่อ่อนโยนกระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ค่อนข้างแปลกใจ

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึง ว่าหวางเม่ยหวูจะกระโดดเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

เฉินจิ้น ไม่ได้ผลักเธอออกไป

แต่ เขาก็ไม่ได้อบกอดเธอเหมือนอย่างที่เคยกอดซ่งชิงเหย็น เขาเพียงแค่ยื่นมือออกไป ตบหลังเธอเบาๆ พร้อมกับพูดว่า : "อย่ากลัว จะไม่มีใครกล้าคุกคามคุณอีก!"

น้ำตาของหวางเม่ยหวู ในขณะนี้ เหมือนดั่งเขื่อนที่ไม่สามารถกั้นให้น้ำไหลทะลักออกมา

รู้สึกแต่เพียงว่า ไหล่คู่นี้นั้นช่างอบอุ่นและปลอดภัย

ได้ปลดปล่อยความคับข้องใจของหลายวันที่ผ่านมานี้ออกมาจนหมด

หวางเทียนเฟิงเห็นหวางลี่เซวียน กลับโดนเฉิ้นแค่โบกมือก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป

ในเวลานั้น เขาทั้งตกใจและโกรธ

รีบเข้าไปตรวจดูอาการของหวางลี่เซวียน

เมื่อทราบอาการบาดเจ็บของหวางลี่เซวียนแล้ว เขาก็รีบส่งพลังจิตเข้าสู่ร่างกายของหวางลี่เซวียน เพื่อควบคุมอวัยวะภายในที่ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดของเขา

จากนั้น มองไปที่เฉินจิ้นด้วยความอาฆาต ”ไอ่สัตว์ หาที่ตายชัดๆ ！”

“ผู้ที่สมควรตาย คือคุณ !”

เฉินจิ้นตะโกนด้วยความโกรธ ในขนาดนั้น ก็มีเสียงออกมาจากปากของเขา พ่นไปยังหวางเทียนเฟิง

เมื่อหวางเทียนเฟิงเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป

โบกแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว จากนั้นคลื่นเสียงก็กระจัดกระจายไปในอากาศ

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะทำลายคลื่นเสียงนั้นได้อย่างง่ายดาย สีหน้าที่เคร่งขรึมในดวงตาของหวางเทียนเฟิงนั้นกลับเข้มข้นยิ่งขึ้น

แต่ ก็ไม่สามารถลดละความอาฆาตของเขาได้แม้แต่น้อย

ไม่ว่าเฉินจิ้นจะเป็นใครก็ตาม หากกล้าลุกล้ำเข้ามาในเขตแดนตระกูลหวาง ก็จะพบแต่ความตาย

คุณสามารถลุกล้ำเข้ามาในบ้านตระกูลหวางโดยไม่มีใครรู้ ผมขอชื่นชมคุณ แต่ถึงแม้คุณจะก็ตาม คุณคิดทำเช่นนี้ ก็สามารถทำอะไรก็ทำในบ้านตระกูลหวางได้งั้นหรือ? ผมจะทำให้คุณตายโดยที่คุณไม่สามารถรู้ว่าตัวเองตายอย่างไร

หวางเทียนเฟิงตะโกนด้วยความโกรธ

พลังในตัวเขา ก็ระเบิดออกมา

กำลังชี่นับไม่ถ้วน เริ่มกระจายไปทั่ว

บนฝ่ามือของเขา มีเส้นพลังที่โอบล้อมเหมือนมังกรมีเขาและบนนั้น มีแสงจางๆปรากฏขึ้น

“ไปตายไปซะ!”

เมื่อหวางเทียนเฟิงก้าวเท้าของเขา ทันใดนั้น พื้นใต้ขาของเขาก็แตกสลายทันที ทันใดนั้นร่างของเขาก็พุ่งออกมา

“ตอนนี้คุณนั่งพักอยู่ตรงนี้ก่อน”

เฉินจิ้นไม่ได้ใส่ใจกับการโจมตีที่รุนแรงและดุร้ายของหวางเทียนเฟิงเลยแม้แต่น้อย

ปล่อยหวางเม่ยหวูออก แล้วให้นางไปข้ามไปอีกฝั่งก่อน

เฉินจิ้นรู้ว่า ความแข็งแกร่งของหวางเทียนเฟิงคนนี้เป็นแดนเสิน

แต่ เมื่อเทียบกับนายพลในเขตสามเหลี่ยม หัตถ์ของพระเจ้าซาควน รู้สึกว่าเขาจะด้อยกว่า

แต่หากแดนเสินลงมือ เฉินจิ้นก็กลัวว่าจะทำร้ายหวางเม่ยหวู

ตอนนี้หวางเม่ยหวูหยุดร้องไห้ แล้วได้แต่พยักหน้าอย่าง ในขนาดนั้นใบหน้าของเธอแดงก่ำ

แล้วรีบปล่อยเฉินจิ้นไป

จากนั้นก็เดินไปอย่างพ่อแม่ของเธอ

หวางจิ่งฮุยในตอนนี้ แม้ว่าสติจะอ่อนแอลงจนถึงขีดสุด ทุกที่ในร่างกายมีแต่ความเจ็บปวด แต่เขายังคงมีสติ

แม้ว่าเขาจะไม่รู้แน่ชัดว่าเฉินจิ้นคือใคร

เมื่อเห็นหวางเม่ยหวุกับเฉินจิ้นมีความสนิทสนมกันมากมายเช่นนี้ เขาก็แอบคิดในใจ

ทันทีที่เขาจะปริปากและพูดว่า “คุณต้องระวัง หวางเทียนเฟิงก็เป็นแดนเสินอย่างแท้จริง！”

เฉินจิ้นก็พยักหน้า

ในขณะเดียวกัน มีรอยยิ้มเย็นชาปรากฎขึ้นมุมปากของเขา

แดนเสิน

ในสายตาของเขา มันเป็นเพียงสิ่งที่ไร้ความหมาย

ในวันนี้ เขาจะลองฆ่าแดนเสินหนึ่งคนดู

หลังจากที่หวางเทียนเฟิงบินออกไปอย่างกะทันหัน ความเร็วของเขาก็รวดเร็วจนแทบจะลอยอยู่กลางอากาศ เหลือเพียงภาพหลอนที่ปรากฏต่อหน้าเฉินจิ้น

แสงในแววตาของเฉินจิ้นเพิ่มมากขึ้น

หลังจากการเกิดใหม่ของโลกนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนสามารถรับมือกับกระบวนท่าของเขาอย่างสมบูรณ์

แม้กระทั่ง สามารถบังคับเขาถอยหลังไปครึ่งก้าว

ในดวงตาของหวางเทียนเฟิงนั้นมีความหวาดกลัว

เป็นไปได้อย่างไร ?

เขาไม่แปลกใจ ที่เฉินจิ้นสามารถรับกระบวนท่าของเขาได้

เฉินจิ้นมีความกล้าหาญบุกเข้าไปในบ้านของตระกูลหวาง สามารถทำร้ายลูกชายหวางลี่เซวียนของเขาได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกว่าเฉินจิ้นมีอันดับแข็งแกร่งแดนเสินบนตัวของเขา แต่เขาก็มั่นใจว่า เฉินจิ้นเป็นแดนเสิน มิฉะนั้น คงไม่มีความกล้าเข้าไปในบ้านตระกูลหวางหรอก

แต่ว่า เฉินจิ้นถอยหลังเพียงครึ่งก้าวได้อย่างไร ทำไมเขาถึงถอยหลังไปสามก้าวเต็มๆ ！

ในสายตาของหวางเทียนเฟิง สายตาหนักแน่นก็เข้มข้นขึ้น

แต่ แล้วยังไง!

เขาเป็นแดนเสิน หัวหน้าครอบครัวของตระกูลหวางปัจจุบัน

กระบวนท่านี้ ไม่ได้ผล

งั้นก็เริ่มเจตนาฆ่าออกมา

หวางเทียนเฟิงก้าวเท้าของเขา ก็เห็นเพียงพื้นดินใต้เท้าของเขา แตกในทันใด

ทันใดนั้น บนพื้นดินก็มีกำลังชี่ราวกับรอยน้ำย้อยจำนวนนับไม่ถ้วน แพร่ความหนาวเหน็บออกมา

คมมาก

ราวกับว่าหิวโหยมานานแสนนาน ปีศาจที่อยากจะดื่มเลือด

จากนั้นเขาก็ยิงไปที่ขาของเฉินจิน

แม้แต่ครึ่งแดนเสิน โดนน้ำแข็งย้อยกรีด ทั้งสองขาก็จะหักทันที

ไม่เพียงแค่นั้น ในขณะที่น้ำแข็งย้อยพุ่งออกมา

กระบวนท่าบนมือของหวางเทียนเฟิงก็ไม่ได้ช้าลงเลย

การโจมตีนั้นไม่ได้ผล หวางเทียนเฟิงได้เก็บฝ่ามือของเขากลับมาและกำแน่นเป็นหมัด

จากนั้นก็ปิดลงกลางคัน

เห็นข้างซ้ายและขวาของเฉินจิ้นมีรอยกำปั้นสองอันอีกครั้ง

ด้วยความแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ เข้ากระแทกไปที่ขมับทั้งสองข้างของเฉินจิ้น

ความเร็ว เร็วถึงขีดสุด

แทบจะเรียกได้ว่าในพริบตา

เผชิญหน้ากับการฆ่าที่พร้อมกันนี้

เฉินจิ้นยิ้มเยาะที่มุมปาก

“ในวันนี้ ให้ผมได้สัมผัสดู ว่าแดนเสิน จะมีความสามารถมากเพียงใด ！”

แม้ว่าการโจมตีของหวางเทียนเฟิงจะมีแดนเสินแฝงอยู่บ้างแล้ว

แต่ มันยังเทียบไม่ได้เลย

บนตัวของเฉินจิ้นก็มีชี่พิฆาคระเบิดขึ้นสู่ฟ้าอย่างกะทันหัน!