จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 138

บทที่ 138 เสพสุขให้ดี

“ห๊ะ？ไอ้คนไหนที่มันไม่ดูตาม้าตาเรือ มาล่วงเกินคนสวยของพวกเรากันเนี๊ย？”

หลิวสามพูดพร้อมยิ้ม

“คนที่ใกล้จะตายคนหนึ่ง！”

ผู้หญิงคนนั้นคือหยางอวู้ถิง ในเวลานี้ แววตาของเธอ เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ฮาๆๆ คนที่มันสมควรใกล้จะตาย” หลิวสามลุกขึ้นยืน เดินไปที่หยางอวู้ถิง

ลมหายใจของเขา ก็ค่อนข้างถี่และหนักแน่นขึ้นบ้างแล้ว

หลังจากที่เดินไปที่ข้างๆของหยางอวู้ถิง หลิวสามยื่นมือออกไป เชิดที่คางของหยางอวู้ถิง พูดถาม : “ฆ่าคนหนึ่งคน เรื่องจิ๊บจ๊อย แต่ก็ไม่รู้ คุณจะจ่ายค่าตอบแทนเป็นอะไร？ ”

หยางอวู้ถิงปล่อยให้สามหลิวเชิดคางของตัวเองไว้ ดวงตาที่สวยงามหยาดเยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ : “ฉัน พอไหมคะ？”

หลิวสามส่ายหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน : “คุณก็ถ่อมาถึงที่นี่ ถึงฉันไม่ช่วยคุณ คุณก็หนีไปไม่ได้ คุณเชื่อไหม？”

หยางอวู้ถิงพยักหน้า : “ด้วยความสามารถของท่านสาม ฉันก็เชื่อไปโดยปริยาย แต่ฉันเชื่อว่า ท่านสามจะยินยอมช่วยฉัน”

“ห๊ะ？แค่นี้เธอก็เชื่อแล้ว？”

“ถ้าหากท่านสามบีบบังคับฉัน ฉันก็ต่อต้านไม่ได้แน่นอน แต่ก็ขาดความสนุกไปไม่น้อยเลย หากท่านสามช่วยฉัน ไม่ใช่ว่าจะมีความสุขมากกว่าเหรอ……”

หยางอวู้ถิงกัดริมฝีปากพูด

มือ ก็ไต่ไปที่มือของสามหลิวที่เชิดคางเธอไว้อยู่

นิ้วชี้ที่ละมุนละม่อม บนแขนของหลิวสาม วาดเป็นวงกลมๆอย่างไม่หยุดหย่อน

สามหลิวยิ้มออกมาทันที : “น่าสนใจ ดี ฉันรับปากคุณ”

……

……

หลังจากที่ช่วงนี้ได้ไปมาหาสู่กัน ความสัมพันธ์ระหว่างหวางเม่ยอวูและเฉินจิ้น ก็ยิ่งสนิทสนมกลมเกลียวกัน

คืนวันนี้ หวางเม่ยอวูก็ลากเฉินจิ้นออกมา เดินช้อปปิ้งที่ตลาดเมืองหรุง

เฉินจิ้นก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

หลังจากที่เดินช้อปปิ้งไปสักพัก ทั้งสองคนก็หาที่ทานข้าวกัน

แต่ว่า เฉินจิ้นและหวางเม่ยอวู กลับว่าไม่ได้ไปกินข้าวที่ตึกสูงและหรูหราอะไรแบบนั้น

แต่กลับเลือกร้านแผงลอยที่ขายข้างทาง

ปิ้งย่างดื่มเบียร์！

ไม่มีใครเชื่อเลย ฐานะอย่างนี้ของเฉินจิ้นและหวางเม่ยอวู ทั้งสองจะเหมือนกับคนธรรมดาอย่างนี้ นั่งข้างถนน กินปิ้งย่างดื่มเบียร์

ความรู้สึกอย่างนี้ น้อยมากที่เฉินจิ้นจะมี

ตะโกนเสียงดังอย่างติดใจ

ถึงอย่างไร ตอนที่เฉินจิ้นและหวางเม่ยอวู กำลังกินดื่มอย่างมีความสุข

กลับมีคนกลุ่มหนึ่ง ในมือถืออาวุธหลากหลาย เดินตรงเข้ามายังพวกเขา

ทำให้คนรอบข้างต่างก็พากันตกใจ รีบหลบหนีกันอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเฉินจิ้นก็เยือกเย็นลงทันที

เพราะว่า จิตเสินของเขา ได้สัมผัสถึงลมหายใจของผู้หญิงคนหนึ่ง

“คุณ ก็คือเฉินจิ้น？”

ในเวลานี้ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผากสามจุด มองมายังเฉินจิ้นพร้อมพูด

เฉินจิ้นยังไม่ได้พูดอะไร เขาก็มองไปยังหวางเม่ยอวูที่นั่งตรงกันข้ามกับเฉินจิ้นอีก

ทันใดนั้น นัยน์ตาก็ส่องแสงสว่างออกมา

หยางอวู้ถิง ก็เป็นผู้หญิงที่งดงาม อีกอย่าง เซ็กซี่มากด้วย รู้จักใช้ประโยชน์จากเรือนร่างที่โดดเด่นของตัวเอง เฉลียวฉลาดมาก

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรืออุปนิสัย หยางอวู้ถิงเทียบไม่ได้เลย

นัยน์ตาของหลิวสาม ก็ลุกเป็นไฟขึ้นมาอีกครั้ง

“หากว่าคุณไม่มีเหตุผลที่ดีสักข้อ วันนี้ ก็เอาชีวิตทิ้งไว้ที่นี่เถอะ”

“โย่ว หนุ่มน้อย บ้าใช้ได้เลยหนิ！” หลิวสามได้ยินแล้ว ใบหน้าก็แสดงความเย้ยหยันออกมาทันที “พรรคพวก เขาบอกว่าวันนี้จะเอาชีวิตของฉันทิ้งไว้ที่นี่ ฮาๆๆ นี้ถือว่าเป็นเรื่องตลกที่น่าขำที่สุดที่ฉันได้ยินในช่วงนี้เลยก็ว่าได้……”

ทันใดนั้น ก็นำทีมกว่ายี่สิบคน ล้อมรอบพวกเฉินจิ้นและพวกไว้ ต่างก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“บื้อๆแบบนี้ แม้ว่าพวกเราตัดไปแล้วจะไม่ถึงสิบ แต่ก็ยังเหลืออยู่แปด ฮ่าๆๆๆ……”

หวางเม่ยอวูชำเลืองมองหลิวสามอย่างนิ่งๆ ยังคงกินเนื้อที่อยู่ในมือของตัวเองต่อ

คนประเภทนี้ จะว่าไป เธอเป็นยอดฝีมือขั้นฝึกปราณ ก็เท่ากับเป็นปรมาจารย์แล้ว ยิ่งกว่านั้นเป็นหัวหน้าตระกูลหวางครอบครัวที่ซ่อนอยู่ แค่ตอนที่เธอยังไม่ได้ฝึกฝน ก็จะเป็นเพียงหัวหน้าตระกูลหวางในโจวเจียงเท่านั้น คนประเภทนี้ เธอไม่เอามาใส่ใจหรอกนะ

ยิ่งไปกว่านั้น มีเฉินจิ้นอยู่ เธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลแม้แต่น้อย

“หนุ่มน้อย หากว่านายยอมให้เธอมากับฉันซะดีดี แล้วยอมคุกเข่าเรียกพ่อขอร้องให้ไว้ชีวิต บางทีฉันอาจจะ ไว้ชีวิตนายไว้ก็ได้……”

หลังจากที่ขำขันกันแล้ว ใบหน้าของหลิวสามก็โหดเหี้ยมขึ้นมาทันที ชี้ไปยังหวางเม่ยอวูพร้อมพูด

“เสียงเอะอะโวยวาย！”

คำพูดของหลิวสาม ยังไม่ทันจบ เฉินจิ้นก็สะบัดมือออก

ทันใดนั้น หลิวสามและพวกอีกสามคนก็ลอยออกไปแล้ว

และ พาศิษย์น้องที่อยู่ข้างกายของเขา ลอยออกไปพร้อมกันด้วย

หลังจากที่ตกกระแทกลงพื้นแล้ว เลือดออกจากทวารทั้ง7

เสียชีวิตลงด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“ท่านปู่สาม？”

“พี่ใหญ่？”

ศิษย์น้องคนอื่นๆ หลังจากที่เห็นหลิวสามลอยออกไป ก็ไม่มีปฏิกิริยายาตอบสนองอะไรเลย ตกตะลึงไปทันที

ใครก็คิดไม่ถึง เมื่อกี้หลิวสามยังดีดีอยู่เลย แค่เฉินจิ้นสะบัดมือออกไป ยังไม่ได้เผชิญหน้าอะไรกับเขาเลย เขาก็ลอยออกไปแล้ว

หลังจากนั้นก็ตายแล้ว？

นี้จะเป็นไปได้ยังไงกัน？

ไม่ตรงตามหลักวิทยาศาสตร์เลยสักนิด!

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เสียงของเฉินจิ้นกลับดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “สามวินาทีต่อมา ถ้าใครอยู่ตรงหน้าฉัน ก็จะจบลงเช่นเดียวกับเขา”

“ตายซะ!”

เฉินจิ้นเปล่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลังจากนั้น รวบพลังวิเศษ

รวมชี่ดำเข้าด้วยกันและปล่อยเข้าไปในตัวของหยางอวู้ถิง

“อ้า.....”

ทันใดนั้น หยางอวู้ถิงกรีดร้องขึ้นมา

น้ำเสียงแหลมและทรมานอย่างมาก

ทั้งร่างกายสั่นอย่างยั้งไม่อยู่

“ฉะ.....เฉินจิ้น.....ช่วย......”

หยางอวู้ถิงดิ้นไปดิ้นมาบนพื้นไม่หยุด

แต่อย่างไรก็ตาม ไม่นาน เธอก็ไม่สามารถแม้แต่จะพูดได้ เหลือเพียงแค่เสียงกรีดร้องอย่างทรมาน

ทั้งวิญญาณล้วนแล้วถูกแผดเผา

เฉินจิ้นมองเธอ โดยใช้ความอดทนอย่างมาก

“วางใจได้ วิญญาณของคุณ จะถูกแผดเผาทั้งวันทั้งคืน ก่อนที่จะตายสนิท อีกอย่าง ไม่มีใครรู้ว่าคุณตายอย่างไร และไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้ทั้งนั้น คุณก็เสพสุขไปเถอะ!”

หลังจากพูดประโยคดังกล่าว เฉินจิ้นก็ไม่สนใจหยางอวู้ถิงอีกเลย และหันหลังจากไป

สวรรค์เล่นตลกยังหลบหลีกได้ แต่อยู่กับเขากลับไม่สามารถมีชีวิตรอดได้

ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความเป็นคนแล้ว

……

……

วันต่อมา ตอนเช้า เฉินจิ้นและหวางเม่ยอวู ออกเดินทางไปภูเขาเขียว

และเฉินจิ้นก็ก้าวเดินจากไป และมีคนอีกกลุ่มหนึ่ง เดินทางมาถึงเมืองหรุง

คนกลุ่มนี้ หลังจากที่มาถึงเมืองหรุง ก็ไม่ได้ไปที่อื่นเลย

ดูเหมือนว่ารู้เป้าหมายอยู่แล้ว

ตรงไปที่ตระกูลหยวนเมืองหรุง

วิลล่าตระกูลหรุง

“สอบถามหน่อย พวกคุณคือ?”

ในเวลานี้หยวนห้าวเพิ่งตื่น อยู่ๆกลับพบว่า ในบ้านของตนมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาสองสามคน ถามด้วยความประหลาดใจ

“เย่าเก๋อ หลินปิ่งซาน!”

หนึ่งในสี่คนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“เย่าเก๋อ?” หยวนห้าวตะลึง

ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“คุณไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ ที่พวกเรามาที่นี่ หลักๆก็มีเพียงเรื่องเดียว” หลินปิ่งซานกล่าว “1 ปีก่อน เตาหลอมยาขนาดเล็กที่คุณซื้อมาจากตลาดโบราณเมืองหรุง อยู่ที่ไหน?”