จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 51

บทที่ 51 การลักพาตัว

กระโปรงยาวรัดรูปสีดำ ข้างหน้านูนออกไปข้างหลังผายออกมา แสดงให้เห็นสัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเธอ

ใบหน้าที่สวยงาม รูปร่างสุดเซ็กซี่พร้อมกับความสง่าสูงส่ง ทำให้อู๋ฉินเวยมองจนเหม่อ ผู้หญิงคนนี้ เป็นเทพธิดาที่เขาใฝ่ฝันมานาน ซ่งชีงเหย็น

แต่ว่า เขาได้ยินอะไร?

เสียงที่อ่อนโยนและมีความสุขของซ่งชิงเหย็นพูดกับใคร?

ในขณะนี้ เสียงของเฉินจิ้นดังขึ้น "สวย"

หลังจากได้รับคำตอบที่ชื่นชม บนใบหน้าของซ่งชิงเหย็นก็ยิ้มสดใสออกมา

ทันใดนั้น หัวใจของอู๋ฉินเวยก็เต็มไปด้วยคำถาม

เทพธิดาอย่างซ่งชิงเหย็น มีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนอย่างเฉินจิ้นได้อย่างไร?

มีข่าวลือกันว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉินจิ้นและซ่งชิงเหย็นไม่ต่างอะไรจากคนแปลกหน้าไม่ใช่เหรอ?

แต่ตอนนี้ เป็นคนแปลกหน้ากันที่ไหนกันเล่า

เป็นคู่หนุ่มสาวที่รักใคร่กันเหลือเกิน

เมื่อกี้เขาพึ่งล้อเลียนเฉินจิ้นว่าซ่งชิงเหย็นไม่ได้ชอบเขา ในพริบตาซ่งชิงเหย็นก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินจิ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข

ความเป็นจริง ตบเขาอย่างรุนแรง

เขาคิดไม่ออก

คนอย่างเฉินจิ้น เมื่อก่อนแมลงที่เขาเหยียบย่ำและฉีกหน้าใต้ฝ่าเท้าของเขา เขาไม่เจ็บใจอย่างไรละ?

เขาคิดไม่ออก

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา

"ถอยหน่อย คุณขวางทางแล้ว"

ในเวลานี้ เสียงของเฉินจิ้นเข้ามาในหูของอู๋ฉินเวยอีกครั้ง

ในเวลานี้เขายืนตรงกลางอยู่ระหว่างเฉินจิ้นและซ่งชีงเหย็น

อู๋ฉินเวยจะหลีกทาง

จากนั้นเขาก็คิดได้ทันที ทำไมตนเองถึงต้องหลีกทางด้วยละ?

แมลงเน่าๆอย่างเฉินจิ้น มาสั่งเขาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่

อู๋ฉินเวยหยุดร่างกายของเขาทันทีและยืนนิ่งโดยไม่ขยับ

จากนั้นเขาก็มองไปที่เฉินจิ้นด้วยสายตาเยาะเย้ยและเย็นชา

ผมจะไม่หลีกทาง ดูซิว่าคุณจะทำอะไรผมได้?

“ หมาดีไม่ขวางทาง!”

เฉินจิ้นกล่าวอย่างเย็นชาอีกครั้ง

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซ่งชิงเหย็นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

อู๋ฉินเย็นรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขาชาไปหมด

เฉินจิ้นกำลังยั่วโมโหเขาชัดๆ

“ เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงมาสองสามปี ก็ลืมนามสกุลของตนเองแล้วเหรอ?คุณกล้าดีอย่างนี้ ไม่กลัวว่าจะโดนฆ่าฟันเวลาเดินบนถนนเหรอ... ”

อู๋ฉินเวยมองไปที่เฉินจิ้นด้วยสีหน้าเย็นชา

ในคำพูด เต็มไปด้วยคำขู่

ครั้งที่แล้วเฉินจิ้นทำให้เขาขุ่นเคือง เขาจึงจ้างคนไปทุบตีเขาอย่างรุนแรง

"หนวกหู!"

ทุกอย่างไม่เกินสาม ความอดทนของเฉินจิ้นที่มีต่อเขาก็หมดลงอย่างเห็นได้ชัด

เขาสะบัดนิ้วของเขา จากนั้นอู๋ฉินเวยก็รู้สึกว่าหัวเข่าของเขาได้รับผลกระทบบางอย่างจากนั้นร่างกายเอียงและคุกเข่าลงไปทันที

การคุกเข่าของเขา ดึงดูดสายตาหลายคนจากห้างสรรพสินค้าทันที

อู๋ฉินเวยหน้าและหูแดงทันที

เกิดอะไรขึ้น?

เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงคุกเข่าลง

อีกอย่างคือคุกเข่าเข้าหาเฉินจิ้นอีก

เป็นแบบนี้ได้ยังไง!

อู๋ฉินเวยต้องการจะลุกขึ้นทันที

แต่แล้ว ในตอนนี้เฉินจิ้นได้เดินไปข้างๆเขาแล้วและกระซิบ "ผมบอกแล้วว่าหมาที่ดีไม่ขวางทาง ในเมื่อคุณไม่ใช่สุนัขที่ดีถ้า คุณต้องยืนขวางทาง งั้นก็ขวางให้เต็มที่เลย!"

ในขณะที่พูดเขาตบไหล่ของอู๋ฉินเวยอีกครั้ง

จากนั้นอู๋ฉินเวยก็รู้สึกว่าขาของเขาชาเหมือนไม่มีความรู้สึก

เขาอยากจะยืนขึ้น แต่ขาและเท้าลุกไม่ได้เลย

"เกิดอะไรขึ้น?"

ในตอนนี้ อู๋ฉินเวยรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ขาทั้งคู่ก็ไม่ตอบสนองใดๆ แม้กระทั่งขาทั้งสองข้างไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

"สนุกกับการเป็นหมาขวางทางเถอะ!"

เฉินจิ้นพูดอย่างเย็นชา จากนั้นอ้อมเขาไปและเดินไปหาซ่งชิงเหย็น

"เฉินจิ้น คุณทำอะไรกับผม"

อู๋ชิงเหย็นตะโกน

รู้สึกถึงความอยากรู้อยากเห็น การดูถูก ความเห็นอกเห็นใจและการจ้องมองอื่นๆของผู้คนรอบข้าง อู๋ฉินเหย็นอยากจะขุดรูมุดเข้าไป

อย่างไรก็ตาม เฉินจิ้นไม่ได้สนใจเขาอีกเลย

คนที่รักศักดิ์ศรีอย่างอู๋ฉินเวย ต้องทำให้เขาอับอายต่อหน้าสาธารณะ จึงจะทำให้เขาจำ

ทำให้อู๋ฉินเวยอับอาย นี่คือความปรารถนาเจ้าของเดิมซึ่งมีอยู่ในความทรงจำของเฉินจิ้น