จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 97

บทที่ 97 ทุกตระกูลในเมืองหลวง ต่างก็ยอมแพ้

หลังจากได้รับจดหมายเกี่ยวกับการต่อสู้จากตระกูลเจิ้ง ทั้งเก้าตระกูล ในเวลานั้น รู้สึกไร้สาระ!

เฉินจิ้น กล้าที่จะนัดหมายเพื่อต่อสู้กับชั้นสูงสุดปรมาจารย์แห่งเก้าตระกูลของพวกเขา และไม่ใช่ท้าทายการต่อสู้กับคนเดียว ในนั้นบอกชัดเจนแล้วว่า นัดต่อสู้กับชั้นสูงสุดปรมาจารย์ของทั้งเก้าตระกูล

เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า?

หาที่ตายชัดๆ?

อย่างไรก็ตาม แบบนี้ก็ดี

มันก็สอดคล้องกับความคิดของทั้งเก้าตระกูล

วันนี้ ความอัปยศอดสูในตระกูลเจิ้ง ถูกเฉินจิ้นทำให้ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทั้งสามตระกูลจ้าว、ตระกูลโจว、ตระกูลฉี ล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเฉินจิ้น ถือว่ามีความแค้นที่ไม่ตายไม่จบ

พวกเขาเข้าใจโดยปริยาย

แต่ละตระกูล เชิญชั้นสูงสุดปรมาจารย์ของตนเองออกมา ต้องฆ่าเฉินจิ้นให้ได้ เพื่อล้างแค้นความอัปยศในวันนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินจิ้นในฐานะหินสกัดกั้นพวกเขา ที่พวกเขาจะได้แบ่งเค้กตระกูลเจิ้งก้อนนี้ ก็ต้องตายแน่นอน!

……

……

วันรุ่งขึ้นตอนเที่ยง!

ในเมืองหลวงทะเลสาบเทียนฉี !

ในที่นี้ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากได้รับจดหมายต่อสู้ของเฉินจิ้น ก็ถูกทั้งเก้าตระกูลในเมืองหลวงควบคุม

สามกิโลเมตรรอบๆของทะเลสาบเทียนฉีถูกปิด

ยกเว้นเก้าตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง กับตระกูลเจิ้งซึ่งตอนนี้ถูกกีดกันจากพวกเขา นอกนั้นไม่มีใครสามารถเข้าสู่บริเวณนี้ได้

การต่อสู้ครั้งนี้ ถึงความเป็นความตาย

การฆ่าเฉินจิ้น

เกี่ยวข้องกับเก้าตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง บรรพบุรุษชั้นสูงสุดปรมาจารย์ ดังนั้นจึงต้องดำเนินการอย่างลับๆ!

ตอนเที่ยง เฉินจิ้นพาโม้หลัวกับโม้ซื่อเจิ้งหยางโป๋มาปรากฏตัวตรงเวลา

ทั้งเก้าตระกูล หลังจากเห็นเฉินจิ้น ก็ปล่อยพวกเขาเข้ามาทันที

แม้ว่าในใจจะแค้นเฉินจิ้น แต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงอะไรออกมา

แม้กระทั่ง ไม่มีใครกล้าแสดงความไม่เคารพต่อเฉินจิ้นพวกเขาสามคน ยกเว้นชั้นสูงสุดปรมาจารย์ของแต่ละตระกูล

เฉินจิ้นกับอีกสองคน เดินตรงไปที่ทะเลสาบเทียนฉี

ริมฝั่งทะเลสาบเทียนฉี มีศาลาสิบหลังอยู่รอบ ๆ ราวกับว่าสร้างขึ้นเพื่อสิบตระกูลในเมืองหลวง

ขณะนี้ ในศาลาเก้าหลัง ล้วนมีผู้คนจำนวนมาก

ทั้งหมดเป็นแกนหลักระดับสูงของทั้งเก้าตระกูล

หัวหน้าตระกูลใหญ่ทั้งเก้าตระกูล ชั้นสูงสุดปรมาจารย์ของแต่ละตระกูลตระกูลและบุคคลสำคัญอื่นๆ

ในศาลาที่มีพลังต่ำที่สุดคือปรมาจารย์จ่วย!

เจิ้งหยางโป๋ตามเฉินจิ้นมาที่นี่และเดินเข้าไปในศาลาที่ว่างเปล่า

แม้ว่าเขาจะมีความเชื่อมั่นอย่างมากในตัวเฉินจิ้น เขาก็ได้คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์อะไรในวันนี้

แต่พอเห็นฉากนี้ ก็ยังแอบใจหายเล็กน้อย

เขาไม่เหมือนโม้หลัว เขาไม่ใช่ เจิ้งตงหยางคนเดิมอีกต่อไป แต่เป็นผู้รับใช้ปีศาจโม้หลัวของเฉินจิ้น

เจิ้งหยางโป๋เขายังคงรักษาความคิดเดิมของเขา มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ต้องรู้ว่า ในที่นี้ มีปรมาจารย์มากกว่ายี่สิบคนมารวมตัวกันที่นี่ หากมันถูกเผยแพร่ออกไป แดนบูโดของหวาเสี้ยจะต้องสั่นสะเทือนแน่นอน

ในวันธรรมดา มองไม่เห็นปรมาจารย์!

นอกเมืองหลวง มีตระกูลที่มีปรมาจารย์ แต่ละสำนักก็เป็นมหาอำนาจที่ไม่สามารถบรรลุได้ในสายตาของคนนอก

เพราะว่า ตระกูลต้วน ตระกูลเสิ่นในเจียงโจว ตระกูลที่มีปรมาจารย์จ่วยแค่คนเดียว ก็อยู่สูงกว่าตระกูลอื่นในเจียงโจวแล้ว

แต่ในทะเลสาบเทียนฉีขนาดเล็ก กลับได้รวบรวมปรมาจารย์มากกว่า 20 คน ซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อน!

“เฉินจิ้น คิดไม่ถึงว่าคุณจะกล้ามา เมื่อวาน คุณทำร้ายรุ่นหลังของผม วันนี้ ผมจะให้คุณชดใช้คืน!”

ชั้นสูงสุดปรมาจารย์ตระกูลฉี กล่าวด้วยความสั่นสะท้านเมื่อเฉินจิ้นมาถึง

"หวาเสี้ย เป็นเวลาหลายปีแล้วที่มีปรมาจารย์มากมายไม่ได้มารวมตัวกันในเวลาเดียวกันยิ่งไม่ต้องพูดถึงรวมถึงคุณด้วย มีชั้นสูงสุดปรมาจารย์สิบอันดับ วันนี้ แม้คุณจะตายคุณก็ควรภูมิใจ!"

ชั้นสูงสุดปรมาจารย์แห่งตระกูลวั่นก็กล่าว

ทุกคนรู้ดี วันนี้ เฉินจิ้น ทางเดียวคือตาย

สัตว์ประหลาดที่มีอายุหลายร้อยปีหรือคนที่มีชีวิตอยู่มาหลายสิบปี ก็ไม่อยากพูดอ้อมค้อม

“เฉินจิ้น ผมอยากรู้จริงๆว่าหลังจากที่ทำผิดต่อตระกูลใหญ่ทั้งเก้าในเมืองหลวงในเวลาเดียวกัน คุณไม่เพียงแต่ไม่หนีไป แต่ยังนัดหมายที่จะต่อสู้กับพวกเรา คุณพึ่งอะไรกันแน่?”

ชั้นสูงสุดปรมาจารย์ตระกูลโจว มองเฉินจิ้นด้วยสายตาแผดเผา

พวกเขาไม่ใช่คนโง่

เฉินจิ้น มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งเช่นนี้ ยิ่งไม่ใช่คนโง่แน่นอน

เขากล้านัดและกล้ามา ต้องมีที่พึ่งแน่นอน!

"ที่พึ่งของผม?" เฉินจิ้นตะคอกอย่างเย็นชา "ที่พึ่งของผมคือ ผมแข็งแกร่งเกินไปและพวกคุณก็อ่อนแอเกินไป!"

คำพูดของเฉินจิ้น ราวกับเสียงฟ้าร้อง กลิ้งกระจายไปทั่วทะเลสาบเทียนฉี!

"ฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่ม ความมั่นใจในตัวเองเป็นสิ่งที่ดี ความมั่นใจในตัวเองมากเกินไปก็มักจะมีเรื่อง!" ชั้นสูงสุดปรมาจารย์ของตระกูลจ้าว สายตาเยือกเย็นมองไปที่เฉินจิ้น

จ้าวจุ้งเหิงได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการทุบตีของเฉินจิ้น เฉินจิ้นกับตระกูลจ้าว มีความบาดหมางที่ไม่มีที่สิ้นสุด!

ความเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของเฉินจิน"มดและแมลง ยังกล้าที่จะคาดเดาความคิดของเทพเจ้า!"

หลังจากพูดจบ เฉินจิ้นก็ก้าวไปอีกก้าว

หดพื้นที่เป็นนิ้ว

เพียงสองก้าว เขาก็มาถึงทะเลสาบแล้ว

เฉินจิ้นไม่ได้หยุด

เดินต่อไป!

ยืนเอามือไขว้หลัง!

ด้านหลังเขา คลื่นพุ่งขึ้นโดยอัตโนมัติ ผลักเฉินจิ้นไปที่ใจกลางทะเลสาบเทียนฉี ออกไปอย่างรวดเร็ว

เดินบนเกลียวคลื่น!

การเคลื่อนไหวนี้ของเฉินจิ้น ทำให้ปรมาจารย์ทุกคนในศาลาโดยรอบชะงักงัน