จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 103

บทที่ 103 เขาเป็นมหาเศรษฐี

แอ๊ด!

พอประตูเปิดออก หลี่โม่ยืนอยู่ข้างนอก

หวังฟางหน้านิ่งไปชั่วขณะ สีหน้าแสดงความสงสัย “นายถูกจับไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงถูกปล่อยออกมา? ”

หลี่โม่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “แม่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ยังไงพวกเขาก็ต้องปล่อยผมออกมา”

ขณะเดียวกัน เมื่อกู้หยุนหลันได้ยินเสียงของหลี่โม่ เธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดหลี่โม่ แล้วก็ร้องห่มร้องไห้

หลี่โม่ปลอบใจเธอ “ไม่มีอะไรแล้ว ผมไม่เป็นไรแล้ว นี่ก็ถูกปล่อยตัวออกมาแล้วนี่”

ในห้องรับแขก ทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่ด้วยกัน

หวังฟางกับกู้เจี้ยนหมินนั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองไปที่หลี่โม่ ด้วยสายตาที่แสดงถึงความโกรธ และมีความสงสัย

ตอนนี้ข้างหลี่โม่ มีเฉียนฝูนั่งอยู่

หวังฟางจ้องมองเฉียนฝู แล้วถามว่า “หลี่โม่ ตาแก่คนนี้คือใคร ทำไมนายถึงพาคนไม่รู้จักเข้ามาในบ้านฉันโดยพลการ? ”

หวังฟางไม่ชอบการแต่งตัวของตาแก่คนนี้ อายุปูนนี้แล้ว ยังจะใส่สูทอีก ในมือยังถือหมวกสีดำที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่เหมือนคนปกติ

คนที่คลุกคลีอยู่กับคนอย่างหลี่โม่ ก็ไม่น่าแปลกใจที่ถูกจับด้วย

หลี่โม่อธิบายด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า “แม่ เขาคือเพื่อน......คนหนึ่งของผม ครั้งนี้ที่ผมสามารถออกมาได้ เป็นเพราะเขาช่วย”

สำหรับเป็นเพื่อนแบบไหนแล้ว หลี่โม่ไม่ได้อธิบายอีก

หากบอกเธอว่า คนที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้คือมหาเศรษฐีของฉู่โจว แล้วก็เป็นพ่อบ้านของตนเอง หวังฟางจะบ้าหรือเปล่า?

“ตาแก่เฉียนฝู สวัสดีคุณทั้งสองคน”

เฉียนฝูรู้ว่า แม่ยายของนายน้อยเป็นคนที่โหดเหี้ยม เธอขึ้นชื่อว่าเป็นคนก้าวร้าวและไม่มีเหตุผล วันนี้ได้เห็น เธอไม่เหมือนคนธรรมดาจริง ๆ

“เฉียน.......เฉียนฝู”

ตอนนี้กู้หยุนหลันเริ่มรู้สึกดีขึ้น มองคนที่นั่งอยู่ข้างหลี่โม่อย่างจริงจัง แล้วถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณคือเฉียนฝู ประธานเฉียนเหรอ? ”

“หยุนหลัน ลูกรู้จักตาแก่คนนี้เหรอ”

หวังฟางเบะปาก ยิ้มเยาะเย้ยด้วยสีหน้าเย็นชา

“เฉียนฝู เป็นมหาเศรษฐีของฉู่โจว เหมือนจะเป็นประธานของห้านซินกรุ๊ป....” กู้หยุนหลันกล่าวด้วยความตื่นเต้น

ที่สามีของตนเองรู้จักเฉียนฝู!

ที่สำคัญคือ ตาแก่คนนี้ ก็คือคนที่หลี่โม่ชี้บอกทางที่หน้าโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?

ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเจ้าของกวนเหลินกัง เกิดเรื่องที่กวนเหลินกังครั้งก่อน หลี่โม่เป็นคนช่วยไว้เรื่องถึงได้จบลง

“มหาเศรษฐีของฉู่โจว คือคนแบบนี้เหรอ?”

หวังฟางมองเฉียนฝูหัวจรดเท้าอย่างดูถูก แสดงท่าทางรังเกียจ “ หยุนหลัน อย่าล้อเล่นกับแม่! หลี่โม่ไม่รู้จักคนรวยแบบนี้หรอก? พูดไป ไม่ใช่ว่าใครก็ตามที่ชื่อเฉียนฝูก็เป็นมหาเศรษฐี”

หวังฟางไม่รู้จักเฉียนฝูก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเธอไม่เคยสนใจธุรกิจ เพราะตลอดทั้งวันเธอสนใจแต่เรื่องเล็กน้อยที่ไม่เป็นเรื่อง

อีกอย่าง ในสายตาเธอ คนไร้ประโยชน์อย่างหลี่โม่ จะรู้จักมหาเศรษฐีได้ยังไง?

ถ้าหากรู้จักมหาเศรษฐี เธอก็จะจุดธูปก้มกราบเลย!

เมื่อเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยของหวังฟาง ใบหน้าของเฉียนฝูก็กระตุกเช่นกัน แต่เขาก็อดกลั้นอารมณ์ไว้

กู้หยุนหลันรู้สึกกังวลมาก ขยิบตาอย่างต่อเนื่องให้หวังฟาง แต่เธอกลับเมินเฉย และยิ้มเยาะเย้ยมากกว่าเดิมอีก

“หลี่โม่ ทีหลังอย่าพาหมาแมวกลับมาบ้านอีกน่ะ มิเช่นนั้นนายก็อย่ากลับมาบ้านพวกเราอีก!”

หวังฟางกล่าวอย่างไม่พอใจ แม้แต่ถุงใต้ตาก็ยังเผยให้เห็นถึงความเย้ยหยันถากถาง

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้จู่ ๆ ก็มีข่าวปรากฏขึ้นทางทีวี

“ตามข่าวล่าสุดจากสถานีนี้ คุณเฉียนประธานห้านซินกรุ๊ป ได้ใช้ทุนส่วนตัวหนึ่งพันล้าน เพื่อสร้างโรงเรียนตำรวจใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ มันมีส่วนช่วยเหลืออย่างมากในการพัฒนาบ้านเมืองให้มั่นคง”

ด้วยเนื้อหาของข่าว ทำให้ห้องรับแขกทั้งห้องเงียบสนิท!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหน้าจอ จะมีภาพถ่ายและวิดีโอสัมภาษณ์ของเฉียนฝูฉายอยู่ด้วย!

ดวงตาของหวังฟางเบิกกว้าง จ้องมองมหาเศรษฐีในจอภาพ และสายตาของเธอได้สลับเคลื่อนไปมาที่ตาแก่ที่อยู่ตรงหน้า

“โอ้ แม่เจ้า!”

หวังฟางตัวสั่นด้วยความตกใจ ในเวลานั้นเธอชี้ไปที่ทีวีและกล่าวว่า “คุณ คุณ...... คุณคือเฉียนฝูจริง ๆ เหรอ? คือเฉียนฝูคนที่เป็นมหาเศรษฐีเหรอ?! ”

โอ้ สวรรค์!

หวังฟางรู้สึกเหมือนชีวิตพังทลาย!

เมื่อสักครู่เธอทำอะไรลงไป เธอพูดอะไรออกไป?!

เลอะเลือน มันเลอะเลือนจริง ๆ!

คนรวยเช่นนี้ มาที่บ้านของเธอ แต่เธอกลับพูดจาเสียดสีประชดประชันเขา

“อั้ยหยา คือ.... คุณเฉียน คุณอย่าเข้าใจผิด อย่าถือสา ฉันเป็นหญิงแก่ที่ปากเสีย สิ่งที่พูดออกไปเมื่อสักครู่ ถือว่าผายลมแล้วกัน อย่าไปฟังมันอย่าไปใส่ใจ”

หวังฟางตื่นตระหนกมาก ทั้งตื่นเต้นและประจบประแจงลุกขึ้น รีบไปชงชาและปลอกทำผลไม้ อดไม่ไหวที่จะเอาของดีของอร่อยประเคนเข้าปากของเฉียนฝู

เฉียนฝูเพียงแค่ยิ้มอย่างเรียบ ๆ แล้วกล่าวด้วยคำที่สุภาพเพียงไม่กี่คำว่า “อย่าลำบากเลย ผมมาที่นี่เพื่อส่งน้องเสี่ยวหลี่ และผมก็กำลังจะกลับ”

“ไม่ลำบาก ไม่ลำบาก การที่คุณเฉียนมาที่บ้านของพวกเราได้ ก็เพราะมีบรรพบุรุษของเราคุ้มครอง คุณกินสิ ผลไม้นี้ฉันเพิ่งซื้อมาวันนี้เอง ส่วนชานี้ก็เป็นชาอย่างดี ในวันปกติชาดีเช่นนี้ฉันก็ไม่ได้นำมาดื่ม”