จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 140

บทที่ 140 ดูซิว่าใครแน่

“โฮะ ไอ้สวะหลี่ ใครเอาความกล้าแบบนี้ให้แกกัน โอ้อวดเสียใหญ่โต ยังมีหน้ามาพูดว่าผู้จัดการฮั่วจัดการไม่ได้แกค่อยจัดการ นี่มันเรื่องตลกระดับสากลของแท้เลยนะ”

สวี่หมานกระโดดออกมาตอบโต้หลี่โม่

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เลียแข้งเลียขาฮั่วเจี้ยนเฟิง ขอเพียงฮั่วเจี้ยนเฟิงมีความรู้สึกที่ดีต่อตน ต่อไปไม่แน่ว่าจะสามารถโยกย้ายไปอยู่บริษัทการลงทุนติ่งซินได้”

หวังฟางคว้าเอาน้ำกับขนมที่อยู่ในมือของหลี่โม่มาอย่างรวดเร็ว พูดด้วยอาการหอบด้วยความโมโหว่า “นั่งอยู่ตรงนี้ไป ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไร ถ้าหากแกยังจะพูดมั่วซั่วอีก ฉันจะตบแกให้ฟันร่วง!”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงเหลือบตามองหลี่โม่ แสร้งทำเป็นใจกว้างพูดว่า “คุณน้าครับ ให้ไอ้สวะนี่อยู่เก็บขยะที่นี่เถอะครับ เก็บเปลือกเมล็ดแตงโม ถุงพลาสติกอะไรพวกนั้น พวกเราไม่ทำลายสิ่งแวดล้อมนะครับ”

“เจี้ยนเฟิงพูดถูกอีกแล้ว แก ไอ้ตัวไร้ประโยชน์อยู่เก็บขยะซะ อีกสักพักอย่าไปรบกวนการสนทนาของเจี้ยนเฟิงกับคนของบริษัทการลงทุนล่ะ”

“ถ้าหากเขาทำได้จริง หมาก็ไม่กินขี้แล้ว”

หลี่โม่ทิ้งไว้หนึ่งประโยค หันกลับไปเดินไปยืนอีกฝั่ง มองฮั่วเจี้ยนเฟิงโมโหจนแทบทนไม่ไหวด้วยสายตาเยียบเย็น

“เจี้ยนเฟิง นายอย่าโมโหไปเลย รอจนจัดการเรื่องนี้เสร็จ น้าจะจัดการเขาให้นายเอง”

หวังฟางดึงเอาตัวฮั่วเจี้ยนเฟิงมาโน้มน้าวอีกหนึ่งประโยค ไม่อยากจะมาเสียเวลาจัดการเรื่องสำคัญเพราะหลี่โม่”

ไม่นาน ผู้อำนวยการคนหนึ่งของบริษัทการลงทุน เดินเข้ามาเหมือนกับโจร

“คุณคือผู้จัดการฮั่ว?”

ผู้อำนวยการถามเสียงต่ำ

“ผมคือฮั่วเจี้ยนเฟิงจากบริษัทการลงทุนติ่งซิน เกิดอะไรขึ้นกับบริษัทของคุณ ต่อให้กำไรของการลงทุนมีปัญหาอย่างน้อยก็ต้องคืนเงินทุนนะ”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดอย่างมีพลังเต็มเปี่ยม

“เงินทุน... ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่คืนนี่ ไม่ได้บอกให้พวกเขากลับไปรอรับโทรศัพท์หรอกหรือ พวกเราจะจัดการอย่างเหมาะสมแน่ ๆ”

ผู้อำนวยการพูดอย่างปัดความรับผิดชอบอย่างสมบูรณ์

“แบบนี้ไม่ได้นะ อย่างน้อยคุณก็ต้องระบุเวลามา ให้พวกเรารอ แล้วต้องรอถึงตอนไหน ถ้าหากพวกคุณหนีไปจนตามไม่เจอเงาแล้ว พวกเราจะทำอย่างไร”

หวังฟางพูดด้วยความไม่พอใจ

ผู้อำนวยการไม่ได้สนใจหวังฟาง เพียงแค่มองฮั่วเจี้ยนเฟิง ออกมาเสี่ยงครั้งนี้ก็เพราะเห็นแก่หน้าของฮั่วเจี้ยนเฟิง

“พี่น้อง เบื้องหลังของพวกคุณผมเองก็รู้ เอาอย่างนี้ ขอเพียงคุณคืนเงินให้กับคุณน้าไม่กี่คนพวกนี้ ผมฮั่วเจี้ยนเฟิงจะรับรองอนาคตของคุณส่วนหนึ่ง เป็นอย่างไร?”

“สวี่หมานได้ยินแล้วก็อิจฉาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ อยากจะตะโกนออกมาดัง ๆ ว่าเขาเองก็ต้องการอนาคต”

“วู้ว นี่มันอนาคตที่ผู้จัดการฮั่วให้สัญญาเลยนะ ขอเพียงคุณตอบตกลง ต่อไปจะต้องได้กินดีอยู่ดีอย่างแน่นอน เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ ผู้อำนวยการอย่างคุณทำได้อยู่แล้ว”

สวี่หมานพูดอย่างคล้อยตาม

หลี่โม่มองพวกของฮั่วเจี้ยนเฟิงรุมล้อมผู้อำนวยการคนนั้นด้วยสายตาเยียบเย็น ส่ายหัวอย่างจนปัญญา ในใจก็คิดว่าคนพวกนี้โง่ระดับไหนกัน ถึงได้คิดว่าผู้อำนวยการคนนั้นจะช่วยเอาเงินออกมาได้

ฮั่วเจี้ยนเฟิงกวาดตามองหลี่โม่หนึ่งครั้งจากท่ามกลางกลุ่มคน เห็นสีหน้าของหลี่โม่ก็โผล่รอยยิ้มเยาะหยันออกมาทันที คิดว่าตนเองมีแต้มต่อ ขอเพียงผู้อำนวยการไม่ใช่คนโง่ จะต้องช่วยเอาเงินออกมาได้แน่ ถึงตอนนั้นก็สามารถเหยียบหลี่โม่ให้จมดินได้แล้ว

สายตาของหลี่โม่และฮั่วเจี้ยนเฟิงปะทะกันกลางอากาศ ทั้งสองละสายตาออกจากกันอย่างรวดเร็ว เหมือนใช้สายตาด่ากันว่าไอ้หน้าโง่

ผู้อำนวยการไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ยิ้มเจื่อน ๆ แล้วพูดว่า “ผู้จัดการฮั่ว ถึงแม้ผมจะสนใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำได้แค่พูดขอโทษหนึ่งคำ ผมไม่รู้ว่าเงินทุนอยู่ที่ไหน ดังนั้นจึงช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้”