จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 179

บทที่ 179 หัวหน้ามาแล้ว

ด้วยคำสั่งของหลิวซินหมิน หัวหน้าถงนำเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พุ่งเข้าไปกุมตัวจางลี่และคนอื่นๆ ดั่งเสือและหมาป่า

จางลี่ที่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนกดทับบนกำแพง รู้สึกว่าในหัวหนักอื้อ คิดยังไงก็ไม่เข้าว่าหลิววินหมินเอาความกล้านี้มาจากไหน

"ผู้อำนวยการหลิวแกกล้ามาก! น้องเขยรีบด่ามัน และสั่งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพวกนี้ปล่อยตัวฉัน ฉันเจ็บหน้าไปหมดแล้ว!"

หวังหย่องถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกดที่ด้านหลังศีรษะ และหน้าถูกกดติดแน่นกับผนัง ใบหน้าที่บวมเป่งจากการถูกหลี่โม่ต่อยก่อนหน้านี้ หลังที่ถูกกดติดกับกำแพง ก็เริ่มเจ็บปวดมากขึ้น

สภาพของหวังหลิงก็ไม่สู้ดีนัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองจับแขนของหวังหลิงและบิดไปด้านหลัง หวังหลิงตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

"โอ๊ย! เจ็บ พวกเชี่ยปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ที่รักคุณรีบช่วยฉันเร็ว ช่วยฉันด้วย!"

จางลี่จ้องหลิวซินหมินด้วยความโกรธ และตะคอก"หลิวซินหมิน แม่งมึงกินความกล้าเข้าไปหรือไง กล้าสั่งคนทำร้ายฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะฟ้องโรงพยาบาลแก!”

“หัวหน้าจาง ฉันพูดดีดีด้วยแต่แกไม่ฟัง ดังนั้นฉันจึงใช้วิธีนี้คุยกับแก ฉันไม่ได้กินความกล้าเข้าไปหรอก แต่คุณหลี่เป็นคนให้ความกล้าหาญนี้แก่ฉัน"

หลิวซินหมินยืนอยู่ข้างหลี่โม่ พอมองแล้วเหมือนเป็นพ่อบ้านของหลี่โม่

หลี่โม่มองจางลี่ด้วยความสนใจ และพูดด้วยรอยยิ้ม"ครอบครัวแกนี่มันช่างยุ่งเหยิงจริงๆ ในเมื่อใช้เหตุผลแล้วไม่เข้าใจ อย่างนั้นคงต้องใช้กลอุบายสักหน่อย พวกแกจะได้เชื่อฟังแต่โดยดี"

"ให้ตายเถอะ! แกคิดว่าแกเป็นใครหะไอ้ยาจก! หลิวซินหมินแกบ้าไปแล้วรึไง ถึงได้ไปฟังคำสั่งของไอ้เศษสวะ! แกคิดว่ามันจะปกป้องแกได้!"

จางลี่คำรามด้วยความโกรธ และคิดไม่ออกว่าหลิวซินหมินถึงเลือกทำแบบนี้ เป็นไปได้ไหมที่ หลิวซินหมินจะถูกมนต์สะกด?

มีเพียงคำอธิบายที่เลื่อนลอยแบบนี้ จางลี่ก็ไม่สามารถหาคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์อื่นๆ ได้เลย

หัวหน้าถงในใจรู้สึกได้ใจเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นจางลี่ทีไร ก็ต้องเคารพเขาราวกับสุนัขเลียขา แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ถูกข่มเหงแล้ว

"คุณหลี่ ผู้อำนวยการหลิว จะจัดการยังไงต่อครับ? หรือจะพาพวกเขาไปที่แผนกรักษาความปลอดภัย?"

"ไม่จำเป็น รออีเดี๋ยวก็จะมีคนมารับตัวพวกมันไป"

หลี่โม่พูดอย่างใจเย็น

หัวหน้าถงผงะไปชั่วขณะ ยิ้มแล้วพูดว่า "ได้ครับ"

"กดพวกมันคุกเข่าให้หมด ไม่อยากทรมานก็ร่วมมือแต่โดยดี แล้วอย่าโทษว่าฉันใจดำ"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสามที่จับจางลี่ ใช้แรงกด และเตะที่หัวเข่าของพวกเขา ทำให้พวกเขาอยู่ในท่าคุกเข่า

จางลี่ หวังหย่อง หวังหลิงที่ถูกเตะที่เข่า สองขาของพวกเขาไม่สามารถยืนได้ จึงคุกเข่าไปทั้งอย่างนั้น

"โอ๊ะ ก็แค่ให้พวกแกคุกเข่า ดูพวกแกสิ พากันคุกเข่าอย่างเกรงใจกันหมด คุณหลี่ ท่านดูสิว่าพวกมันเกรงใจกันแค่ไหน หรือจะให้พวกมันนอนราบไปเลยดี"

หัวหน้าถงพูดด้วยรอยยิ้มดีใจ

"ไอ้เชี่ย พวกมึงคอยกูก่อน ขอแค่วันนี้พวกมึงไม่ฆ่ากู กูจะทำให้พวกมึงตายกันทั้งหมด!"

จางลี่พูดอย่างโกรธแค้น

"ที่รัก ฆ่าพวกมันซะ ให้พวกมันไปตายให้หมด! ตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยอับอายแบบนี้มาก่อน"

หวังหลิงร้องไห้และกรีดร้อง

หลิวซินหมินส่ายหัว และแสดงความเสียใจต่อจางลี่ในใจ ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีก คาดว่าอีกไม่นานคนที่นายน้อยเรียกคงมาถึง ครอบครัวนี้คงถูกลายสิ้น

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น เฉียนฝูก็พาชายวัยกลางอ้วนๆ คนหนึ่งมา และกำลังวิ่งมาเข้ามา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า จางลี่ใช้แรงหันหัวมองด้านหลัง เมื่อเขาเห็นชายวัยกลางร่างอ้วนคนนั้น ในดวงตาของจางลี่ก็เต็มไปด้วยแสงแห่งความตื่นเต้น

"หัวหน้าหลี่ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ คุณรีบสั่งให้พวกมันปล่อยผมที รีบสั่งการแก้ไขโรงพยาบาลนี้ พวกมันหยาบคายมาก พวกมันไม่ใช่โรงพยาบาลที่ช่วยเหลือคน แต่พวกมันกำลังฆ่าคน!"