จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 190

บทที่ 190 หลี่โม่สุดยอดมาก

หลี่โม่ลงมาจากเวทีประลอง เขานวดข้อมือแล้วเดินไปหาคุณชายซู

คุณชายซูตกใจจนขนลุกไปทั้งตัว “แก แกจะทำอะไร ฉันขอเตือนว่าอย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

เหอปินมองหลี่โม่ที่เต็มไปด้วยความอาฆาต เขาถอยไปข้างหลังอย่างหวาดกลัวโดยไม่ได้ดึงคุณชายซูมาด้วย

ท่านหวงกับท่านหม่ากลัวจนหัวหด ไม่แม้แต่จะกล้าพูดอะไรออกมา

ซูเหวินปินฝืนพูดออกไปว่า “แกจะทำอะไร การแข่งขันจบลงแล้ว พวกแกชนะแล้ว เรายอมแพ้ และจะไปจากที่นี่”

“จะไปก็ได้ แต่ขอให้ฉันสั่งสอนมันก่อน อยากให้ครอบครัวของฉันตายทั้งครอบครัวไม่ใช่เหรอ งั้นฉันจะทำให้ครอบครัวของแกตายแบบไม่มีที่ฝังศพ” หลี่โม่พูดจบก็ยกมือตบไปที่หน้าของคุณชายซู

ซูเหวินปินถึงกับหน้ากระตุก ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะห้ามหลี่โม่เอาไว้

เขาสามารถฆ่าคนโหดเหี้ยมอย่างอาหลง อาหู่ได้อย่างง่ายดาย ซูเหวินปินคิดว่าถึงตัวเองจะเอาปืนมาเผชิญหน้ากับหลี่โม่ ตัวเองก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่โม่

เพียะ!

เสียงตบดังขึ้นมาอีก คุณชายซูกระอักเลือดออกมา เขารู้สึกได้ยินเสียงวิ๊งวิ๊งอยู่ในหัว ตบของหลี่โม่ทำให้เขามึนงงไปหมด

“นี่แค่บทเรียนเล็กน้อย ครั้งหน้าถ้าแกยังมาให้ฉันเห็นหน้าอีก จะไม่ใช่แค่ตบ” จากนั้นหลี่โม่มองไปยังท่านหวงกับท่านหม่า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกแกว่าไง จะยอมแพ้หรือจะสู้ต่อ”

“ไม่สู้แล้ว คุณคือคนมีฝีมือ ฉันยอมแพ้ และจะไปจากที่นี่”

“ฉันก็ยอมแพ้และจะไปจากที่นี่เหมือนกัน”

ท่านหวงกับท่านหม่าพูดอย่างไม่ลังเล จากนั้นจึงรีบพาคนออกไปจากสนามมวย

คนที่กำลังมึนงงอย่างคุณชายซู เขาถุยเลือดออกมา ในเลือดยังมีฟันกรามปนออกมาด้วย มันหักเพราะแรงตบของหลี่โม่

ซูเหวินปินกังวลว่าหลี่โม่จะทำร้ายคุณชายซูต่อ ถ้าเขายืนมองหลานชายของตัวเองโดนทำร้าย กลับไปต้องโดนลงโทษอย่างแน่นอน

“หลานชายของฉันใช้คำพูดไม่เป็น ฉันขอโทษแทนหลานชายด้วย พวกเราจะไปจากที่นี่ และจะไม่โผล่ไปให้นายเห็นหน้าอีก” ซูเหวินปินพูดออกมาอย่างเสียงดัง

“หึหึ” หลี่โม่แสยะยิ้มแล้วหันหลังเดินไปหาฉู่จงเทียน

เมื่อเห็นหลังของหลี่โม่ไกลออกไป ซูเหวินปินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาไม่เคยเครียดขนาดนี้มาก่อน

เมื่อแผ่นหลังของหลี่โม่หายลับไป เหอปินจึงค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างหวาดระแวง

“คุณชายซูมันเป็นยังไงบ้าง”

“ยังไม่ตาย ฉันจะฆ่ามัน! อาช่วยผมแก้แค้นด้วย!” คุณชายซูพูดอย่างโมโห

“ค่อยๆ ปรึกษากันให้ดีก่อนเถอะ ไอ้หมอนี่มันเก่งเกินไป” แววตาของซูเหวินปินวูบไหว เขากับเหอปินช่วยกันประคองคุณชายซูออกไปจากที่นี่

…...

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมาก ผมให้คนไปสั่งมื้อดึกให้คุณแล้ว เดี๋ยวเขาจะส่งไปที่ด้านล่างตึก” ฉู่จงเทียนพูดเอาใจ

ผ่านการแข่งขันครั้งนี้ ตำแหน่งของฉู่จงเทียนมั่นคงขึ้น ถึงขนาดที่รอว่าหลังจากที่ข่าวถูกปล่อยออกไป เขาหวังว่าตำแหน่งของตัวเองจะสูงขึ้นอีกขั้น

“กะ แกเอาเงินจากไหนไปซื้ออาหารพวกนี้ อาหารทั้งโต๊ะนี้คงไม่ใช่ราคาถูกๆ แมงดาอย่างแกจ่ายไม่ไหวหรอก แกขโมยเงินในบ้านไปใช่ไหม!”

“ไม่ใช่นะครับ เพื่อนผมซื้อให้เพื่อเป็นการขอบคุณที่ผมไปช่วยเขา” หลี่โม่พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

ช่วยฉู่จงเทียนมากขนาดนี้ แค่รับอาหารมื้อดึกมาเท่านั้น ฉู่จงเทียนช่างเอาเปรียบเขาเสียจริง

“คนจนๆ อย่างแกมีเพื่อนด้วยเหรอ แกนี่พูดอวดดีจริงๆ ถึงแกจะมีเพื่อน เพื่อนของแกก็ต้องจนเหมือนแก จะซื้ออาหารแบบนี้ให้แกได้เหรอ พูดอะไรไร้สาระ!” หวังฟางเอาแต่ก่นด่าอย่างใจดำ

“แม่เลิกด่าเขาสักทีเถอะ หนูให้เขาซื้อมาเอง แม่ชิมอาหารตุ๋นนี่สิ อร่อยสุดยอดเลย” กู้หยุนหลันเปิดกล่องอาหารตุ๋นแล้ววางลงตรงหน้าหวังฟาง หวังฟางมองแล้วหยิบเข้าปากหนึ่งชิ้น “รสชาติไม่เลว”

“นี่ให้แม่กิน หนูเอาไปสองกล่อง” กู้หยุนหลันหยิบอาหารตุ๋นไปสองกล่อง จากนั้นก็ดึงแขนเสื้อของหลี่โม่ กลับเข้าไปในห้อง

เมื่อปิดประตูห้องลง กู้หยุนหลันวางอาหารตุ๋นลง เธอจับใบหน้าของหลี่โม่ด้วยสองมือ จากนั้นก็ส่ายหน้าของเขาไปมา

“คุณสามีสุดยอดไปเลย ฉันคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้กินอาหารมื้อดึกของเชฟเจิ้งซะแล้ว”

“ถ้าคุณชอบ ผมจะซื้อมาให้กินทุกคืนเลย” หลี่โม่พูดอย่างชอบใจ

กู้หยุนหลันย่นปากยู่ เธอพูดอย่างสับสนเล็กน้อย “แต่ว่าถ้ากินมื้อดึกทุกวันจะอ้วนเอานะ ลดน้ำหนักเป็นสิ่งที่ทรมานมาก”

“กินแล้วค่อยว่ากัน เรื่องลดน้ำหนักเป็นเรื่องในอนาคต มาเดี๋ยวผมป้อน อ้าปากสิ”

หลี่โม่คีบอาหารตุ๋นมาจ่อที่ปากของกู้หยุนหลัน

กู้หยุนหลันอ้าปากงับอาหารตุ๋น แล้วกะพริบตาให้หลี่โม่ เธอพูดอย่างมีความสุขว่า “อร่อย”