จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 194

บทที่194 บีเอ็มสิบคัน

กู้ชิงหลินชี้ไปที่หลี่โม่ร้องเสียงสูง หลี่โม่ขมุ่นคิ้ว

พวกฉินเย่ยังคงพูดคุยหัวเราะคิกคัก วินาทีถัดไปก็ได้ยินเสียงโวยวายของกู้ชิงหลิน ต่างก็จ้องเขม็งไปที่หล่อน

วันนี้หลี่โม่ขึ้นเงินเดือนเลื่อนตำแหน่งให้ทุกคน แถมยังพาทุกคนให้ก้าวขึ้นจุดสูงสุดของชีวิต ช่วงเวลาดีๆแบบนี้ มีคนมาตำหนิผู้นำของพวกหล่อนเข้า แน่นอนว่าฉินเย่ต้องรู้สึกเดือดดาล

“หล่อนเป็นใคร ทำไมพูดกับเถ้าแก่เราแบบนี้”

พูดอย่างโกรธเคือง

“แหม สวะอย่างหลี่โม่เป็นเถ้าแก่ แถมยังเป็นเถ้าแก่ให้กลุ่มสาวๆด้วย สวรรค์ หลี่โม่คงขึ้นสวรรค์แล้วจริงๆ หรือไม่ก็คงเป็นแขกของเธอ”

กู้ชิงหลินพูดอย่างตะลึง

“แม่เจ้าโว้ย ตอนนี้สวะฮอทขนาดนี้ พาคนมาเที่ยวเยอะแยะ ไม่กลัวโดนตรวจหรือไง ตลกสิ้นดี หรือจะให้ฉันโทรรายงานดี”

พี่เฟยกวัดแกว่งมือถือ หรี่ตามองหลี่โม่

พี่หยุนแค่นยิ้ม โอบเอวกู้ชิงหลินพูด“ไอ้สวะนี่แน่เหมือนกัน หัดอยู่ด้วยตัวเองได้โว้ย เลือกธุรกิจได้ไม่เลวนี่หว่า ไม่ควรเป็นไนติงเกล ควรไปเป็นเป็ด ให้แนะนำเศรษฐีนีให้มั้ย รับรองว่าได้เงินไว”

พวกฉินเย่โกรธจนแทบร้องไห้ ต่างก็โต้ตอบการเย้ยหยันของพี่หยุน

“พวกแกพูดอะไรน่ะ เถ้าแก่เปิดสถาบันความงาม เป็นธุรกิจถูกต้อง รับแต่ลูกค้าหญิง พวกแกต่างหากสวะ”

“ดูผู้หญิงรอบๆแกไม่น่าใช่ผู้หญิงดีอะไร พวกเราทำมาหากินสุจริต เถ้าแก่เป็นคนดี พวกแกจะมาดูหมิ่นไม่ได้”

กู้ชิงหลินชี้ไปที่หลี่โม่ เบ้ปากอย่างดูแคลน พูดอย่างไม่เชื่อ“ไอ้ยาจกนี่นะเป็นเถ้าแก่สถาบันเสริมความงาม พวกเธอบ้าไปแล้ว หรือว่าฝันเฟื่อง สวะนี่ไม่มีปัญญาแม้แต่ซื้อกางเกงใน จะเปิดสถาบันความงามได้ไง”

“ฮ่าๆๆๆ ไอ้แมงดาแกรู้มั้ยว่าเปิดสถาบันความงามต้องใช้เงินเท่าไหร่ จ้างพนักงานมากมายขนาดนี้ ใช้กระแสเงินสดเดือนเท่าไหร่ แกรู้มั้ยว่าเท่าไหร่ อย่าออกมาทำเป็นเก๊กหน่อยเลย ไม่มีอะไรน่าเก๊กนักหรอกนะ”

“กระทืบแมงดาแบบนี้ กูก็ไม่มีอารมณ์ว่ะ ดูเด๊ะกระทืบเป็นนานสองนาน แม้แต่ตดยังไม่กล้าปล่อย แข็งข้อยังไม่กล้าเลย ไม่สนุกเลยว่ะ”

พี่หยุนกับพี่เฟยเริ่มหมดสนุก เพราะสีหน้าหลี่โม่สงบนิ่งเกินไป ไม่พูดอะไรสักคำ หากกลับปลอบประโลมพนักงานเอาไว้ ไม่เร้าอารมณ์ให้เกิดความสนุกแม้แต่น้อย

กู้ชิงหลินรู้สึกลำพองในใจ แดกดันหลี่โม่ช่างง่ายดายเหลือเกิน ง่ายเหมือนกับให้กู้ชิงหลินไปนั่งกินแตงโมติดต่อกันสามวันแบบนั้น เหงื่อออกท่วมตัวสบายใจ

“หมดอารมณ์ละ สวะอย่างแกไม่มีแม้แต่แรงต่อต้านด้วยซ้ำ กลัวล่ะสิ ต่อไปเห็นฉันก็ว่าง่ายหน่อยแล้วกันนะ ทางที่ดีให้คุกเข่าขอร้อง ไม่งั้นฉันจะให้แกไปกวาดถนน”

พี่หยุนกลอกตาขาวมองหลี่โม่ โอบเอวกู้ชิงหลินพลางหมุนตัว“สวะเอ๊ย ต่อไปถ้ายังเก๊กแบบนี้ เห็นแกทีนึงฉันก็จะซ้อมแกทีนึง ไป ไปแดกข้าวหมาไป”

พี่หยุนพาคนจากไป พวกฉินเย่กระทืบเท้าโครมๆ แต่ละคนต่างอยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้หลี่โม่

“เถ้าแก่ เมื่อกี้เถ้าแก่ไม่น่าห้ามพวกเราเลยนะคะ น่าจะให้พวกเราไปแหกอกมันเป็นชิ้นๆ”

“ใช่ๆ แม้ว่าพวกเราจะหาเรื่องวิวาทไม่เป็น แต่พวกเราล้อมตัวไว้ได้นี่นา จะล้อมจนให้พ่อมันจำไม่ได้เลย”

หลี่โม่ยิ้ม พูดอย่างไม่ยี่หร่า“ก็แค่พวกตัวตลกน่ะ สนใจทำไมกัน อย่าโกรธเลย เราเข้าไปกินข้าวเถอะ พวกเธออยากกินอะไรก็สั่งเอาแล้วกัน”

พาพวกฉินเย่เข้าไปในโรงแรมถังซ้ง หลี่โม่บอกห้องที่อู๋เต้าเหวินจองไว้ให้ พนักงานบริกรพาหลี่โม่เข้าไปในห้องส่วนตัว ในห้องนั้นมีโต๊ะใหญ่สามตัว พอดีกับที่กลุ่มคนของหลี่โม่จะนั่งลง

“ทุกคนสั่งตามสบายเลยนะไม่ต้องเกรงใจ อีกเรื่องที่ฉันอยากจะประกาศ”